ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 19. Πρώτη φορά φέτος κατέβηκα στο gay pride. Είδα πολλά, σκέφτηκα πολλά, προβληματίστηκα. Όταν γύρισα σπίτι, δεν κρατήθηκα, άνοιξα κουβέντα με τον πατέρα μου, του είπα που πήγα... η αντίδρασή του δραματική... Δε μπορεί με τίποτα να συνειδητοποιήσει ότι ο γιος του είναι ομοφυλόφιλος. Νομίζω ότι έπεσε από τα σύννεφα. Νιώθω τύψεις που τον έβαλα σε όλη αυτή τη διαδικασία, και βλέπω ότι από χθες βράδυ δεν μπορεί να βρει ησυχία. Μέχρι και δακρυσμένο τον πέτυχα κάποια στιγμή. Στην μάταια προσπάθειά μου να του εξηγήσω ότι παραμένω ο ίδιος, δεν άλλαξε τίποτα, ότι δεν έχει λόγο να φοβάται για μένα ούτε να με αγαπάει λιγότερο, η απάντησή του ήταν ότι όχι μόνο δε με αγαπάει λιγότερο, αλλά με αγαπάει περισσότερο, γιατί νιώθει πως έχω περισσότερο ανάγκη την αγάπη του. Όμως μου επεσήμανε ότι γι' αυτόν δεν είναι το ίδιο, και ότι του δημιουργεί τρομερό πόνο που είμαι ομοφυλόφιλος και δεν θα το ξεπεράσει ποτέ... Μου είπε ότι πρέπει να κάνω τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω, ότι με εμπιστεύεται, αλλά ότι δεν θα μπορέσει να συνηθίσει στην ιδέα αυτή. Έχουμε περάσει μια ολόκληρη μέρα κουβεντιάζοντας και αντί να νιώθω καλύτερα νιώθω χειρότερα. Ανέκαθεν είχα μια τρομερά στενή σχέση με τον πατέρα μου, περίμενα ότι δε θα με απέρριπτε, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα του δημιουργούσα τόσο πόνο. Τι να κάνω και πώς να το χειριστώ...