ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν περίπου 1μιση μήνα γνώρισα μία κοπέλα από ένα dating app. Αμέσως ταιριάξαμε και αρχίσαμε να μιλάμε πολλές ώρες κάθε μέρα, τρώγαμε και πίναμε καφέ ενώ βάζαμε βιντεοκλήση, βλέπαμε ταινίες μαζί, μιλούσαμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Μου είπε τα πάντα για αυτήν και έμαθε τα πάντα για μένα. Επειδή βλέπαμε πως πήγαινε εξαιρετικά καλά το πράμα, της πρότεινα να έρθει να με δει για τις 5-6 μέρες που είχε άδεια από τη δουλειά της. Αυτή μένει Αθήνα, εγώ Θεσσαλονίκη. Φυσικά, όλα τα πληρώσαμε από μισά, αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχείο, ό,τι φάγαμε/ήπιαμε, τα πάντα. Επέμενε αυτή δηλαδή να μη τα πληρώσω όλα εγώ επειδή εγώ αυτό το διάστημα δεν εργάζομαι (αλλά και λόγω ανεξαρτησίας/αυτονομίας από μεριάς της) και συμφώνησα θέλοντας και μη. Πέρασαν 2-3 υπερβολικά υπέροχες μέρες, σε σημείο να τσιμπιέμαι να δω άμα όντως το ζω στα αλήθεια ή αν είναι όνειρο. Και αυτό και αυτή το ένιωσε έτσι, και αυτά που έλεγε αλλά και οι εκφράσεις του προσώπου της και οι χειρονομίες, όλα περνούσαν το ίδιο μήνυμα, αυτό της ταύτισης στο συναίσθημα που ένιωθα κεγώ, χημεία, ερωτας, πάθος. Μετά έγινε κάτι πολύ περίεργο και μαλώσαμε, ούτε καλά καλά κατάλαβα τον λόγο. Την ενόχλησε που συνέχεια την ρωτούσα άμα θέλει το ένα ή το άλλο, που γενικά ήθελα να ικανοποιήσω κάθε της ανάγκη ή επιθυμία προτού την εκδηλώσει καλά καλά. Εγώ αυτό το έκανα από ενδιαφέρον και δεν είχα πρόθεση να την εκνευρίσω. Επίσης, συνέχεια την έπαιρνα αγκαλιά, τη φιλούσα, γενικά, συνέχεια ήθελα να την αγγίζω, χαϊδεύω. Αυτό επειδή λόγω της απόστασης δε ξέρω πότε θα την ξαναδώ και 5 μέρες είναι υπερβολικές λίγες, πέρασαν τόσο γρήγορα που ούτε που το κατάλαβα πότε ξαναπήγαμε στο αεροδρόμιο για την επιβίβασή της.. μου είπε οτί θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί κάποια πράματα σχετικά με εμάς επειδή μου είπε οτί αυτή την πίεση και επιμονή μου την βίωνε επί χρόνια με τον πρώην της και δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση να ξαναπεράσει τα ίδια. Εγώ την παρακάλεσα γονατιστός, πραγματικά, οτί εγώ δεν είμαι σαν τον πρώην της και όλο αυτό ήταν απλά ενδιαφέρον και πόθος και να με εμπιστευτεί οτί άμα το βρίσκει κάπως, δε πρόκειται να το ξανακάνω αλλά είπε οτί θέλει να σκεφτεί όπως και να έχει... μου λείπει πάρα πολύ, είναι η πρώτη φορά που ερωτεύομαι τόσο παράφορα (και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) μία κοπέλα.. της είπα οτί θα ήθελα να μετακόμιζα στην Αθήνα για να είμαστε κοντά (εδώ δεν με κρατάει τίποτα, δεν έχω φίλους, μόνο τη μητέρα μου έχω) και είπε πως είναι υπερβολικά νωρίς για αυτό το βήμα και δε ξέρει αν νιώθει έτοιμη, ειδικά μετά το καβγαδάκι/παρεξήγησή μας.. εγώ την βλέπω πολύ σοβαρά και θα ήθελα ιδανικά να την παντρευτώ, με την πρώην μου ήμουν μαζί επί 2 χρόνια και δεν ένιωσα ποτέ την ίδια παρόρμηση και ενθουσιασμό για μία κοινή ζωή που νιώθω μαζί της... τι να κάνω;; Να βάλω στην άκρη τα όσα νιώθω για να μη νομίζει πως την πιέζω όπως ο πρώην της; Το ξέρω πως αυτό είναι το σωστό, να έχω υπομονή γενικά, αλλά μου είναι τόσο δύσκολο τώρα που έφυγε και δεν την έχω εδώ να την αγκαλιάσω, να τη φιλήσω... δε ξέρω πως πρέπει να διαχειριστώ το όλο θέμα με την απόσταση...πλέον θα βάζουμε και πάλι βιντεοκλήση κάθε μέρα αλλά δεν θα είναι όπως πριν έρθει, θα είναι διαφορετικά τώρα που είδαμε το από κοντά και ξέρουμε τι χάνουμε..