ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως είναι δυνατόν να αγαπάς έναν άνθρωπο παρ'όλη την στεναχώρια/πίκρα/ξενέρα/απογοήτευση/μιζέρια που έχεις δεχτή από το άτομό του... ήμουν με μία κοπέλα 1μιση χρόνο μαζί (τώρα που γράφω αυτή την εξομολόγηση έχουμε 1 χρόνο και κάτι μήνες που χωρίσαμε, αυτή φυσικά προχώρησε στη ζωή της σαν να μην υπήρξα τίποτα πέρα από ένα απλό κεφάλαιο ενώ εγώ ακόμα τη σκέφτομαι σαν να μην πέρασε μία μέρα , που λέει και το τραγούδι του Γιώργου Δημητριάδη) και σε όλα εγώ υποχωρούσα, πάντα της έκανα όλα τα χατήρια, εκπλήρωνα κάθε της παραξενιά και πάντα συμβίβαζα τα δικά μου θέλω και τα δικά μου σχέδια με με τις δικές της επιθυμίες...και κάποτε σταμάτησα απλά να υπακούω, σήκωσα κεφάλι, και πολύ γρήγορα ήρθε το τέλος...και γιατί ακόμα βλέπω το φεγγάρι και θυμάμαι τότε που το κοιτούσα ενώ την είχα αγκαλιά; δεν υπάρχει γιατί...γιατί αυτό λέγεται "καψούρα" και σε κάνει ενώ χώρισες εδώ και τόσο καιρό ακόμα να νοσταλγείς και την σκιά της ακόμα.. πιστεύω θα ήταν όλα τόσο πιο απλά αν κάποιος μπορούσε να επιβληθεί του συναισθήματος και να τα αφήσει όλα πίσω του, έτσι απλά...