ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ κάτι και ειλικρινά οποιος θέλει να με ακούσει και ας γράψει κάτι ,θα το εκτιμήσω . Σας παρακαλώ διαχειριστες να το αναρτήσετε γιατί το έχω μεγάλη αναγκη...να τα πω κάπου ... Θέλω λοιπόν να εξομολογηθώ ότι εδώ και σχεδόν 5 χρόνια είμαι κρυφοκαψούρα με κάποιον. Ανεκπλήρωτος ερωτας ή όπως αλλιώς το λέμε. Για να προλάβω κάποια σχόλια σας, να πω πως και το είπα τότε στο αντικείμενο του πόθου και χυλοπιτα έφαγα (μάλλον λόγω του ότι είχε σχέση γιατί η ατμόσφαιρα μεταξύ μας ήταν ολοφάνερα ερωτική ,εγώ αυτό ένιωθα και έβλεπα ) ,όμως με χαρακτηρίζω ακομη κρυφοκαψούρα μαζί του γιατί ενώ τυπικά έχω προχωρήσει σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου, και επαγγελματικα και με άντρες ,δε μου λείπει φαινομενικά κάτι σε κανέναν τομέα ,όταν τον σκέφτομαι ανατριχιαζω μέχρι και σήμερα ολόκληρη. Κόμπος το στομαχι ταχυκαρδίες κτλ. Σκεφτείτε μια φορά είδα έξω έναν που λίγο του έφερνε και μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν αυτός ,κόντεψα να πέσω κάτω. Γνωρίζω κάποιον με το όνομα του και σκέφτομαι αυτόν . Και όχι δεν είναι και κάτι ουαου εμφανισιακα ή πλούσιος ή ή ... , αλλά η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι συνεπακόλουθη της ερωτικής έλξης,σωστά; Βέβαια για μένα είναι κούκλος αλλά εννοώ μη σκεφτειτε κάτι μοντελε. Και ενώ τα έχω όλα , όλα όσα κάποτε δεν είχα και ήθελα ,νιώθω μια διαρκή θλίψη από τότε που πάψαμε να δουλεύουμε μαζί . Σηκώνομουν τότε που λέτε όλο χαρά απο τις 6 μισή το πρωί αλλά ούτε που με ένοιαζε , φτιάχνομουν στολιζομουν και ανυπομονούσα να τον δω ,να μοιραστούμε στιγμές , να με ακουμπήσει ντροπαλά διακριτικά και με τρεμαμενο χέρι να να...και αυτό μου έδινε ζωή . Και τώρα τα κάνω , δεν πάω σαν την άδικη κατάρα , αλλά όλα γίνονται πιο μηχανικά άχρωμα άοσμα άτονα. Δεν καρτερω κάτι δεν προσδοκώ κάτι δε με χαροποιει κάτι,ενώ την ουσιαστική χαρά τη βαθιά που η ψυχή σου χαμογελάει. Εξαιτίας αυτού είμαι κατά βάση μέσα, γιατί και όταν θα βγω πλήττω αφόρητα , δε θέλω και πολλά πολλά γενικώς, επιλέγω συχνά να δουλεύω σε πολύ μικρά χωριά για να μην έχω ούτε πολλές συναναστροφές γιατί όσες είχα από τότε ήταν όλες άχρωμες , καμία αύρα σαν τη δική του πουθενά. Βεβαια εκεί η δουλειά είναι πιο κουραστική γιατί είμαι μόνη μου με πολλές αρμοδιότητες κάτι που μου έχει αναπτύξει θέματα άγχους και δυστυχώς έχω ξεφύγει και στο φαγητό όλα αυτά τα χρόνια και στα ψώνια (γιατί αυτα έστω και στιγμιαία με χαροποιουν). Τώρα πουλάω σχεδόν τα πάντα κάνω εκκαθάριση που λέμε και το ίδιο παλεύω και στο φαγητό . Και που λέτε απλά κοιτιομασταν στα μάτια και ένιωθα πως ήταν καρμίκο, και το ένιωθα τόσο αμοιβαίο, δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ. Εμένα μόνο με αυτον. Στον ίδιο χώρο κάνανε πάντα τις ίδιες κινήσεις σαν καθρέφτες (και όχι δεν πιστεύω σε αυτά αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω ). Όποιος το έχει πάθει το κατανοεί ,οι άλλοι δεν μπορούν όπως δεν κατανοούσα και εγώ πριν το βιωσω. Προσπαθώ να σας εξηγήσω. Την πρώτη φορά που τον είδα κυριολεκτω σε αυτό που θα πω σκοτείνιασαν όλα γύρω μου δεν άκουγα τους ήχους και τον έβλεπα να περνά μπροστά μου σε αργή κίνηση. Ξέρω ακούγεται ηλίθιο αλλά αυτό ακριβώς συνέβη. Και όταν μπήκε μέσα ξανακουγα τα πάντα και έβλεπα τα πάντα όπως πριν. Και μόνο όταν τον σκέφτομαι φεύγει αυτή η θλίψη που βιώνω κάθε μέρα. Και μετά έρχομαι στην πραγματικότητα και ένας μίζερος φαύλος κύκλος. Άραγε εμένα να με σκέφτεται κανένας όπως κρυφοσκεφτομαι εγώ αυτόν; Αυτός να με σκεφτεται; Χλωμό, έκανα παλαιότερα κάποιες προσπάθειες επικοινωνίας στο κενό έπεσαν .Και πάλι όμως παντα κάνω αυτή τη σκεψη, να με σκεφτεται καθόλου. Μάλλον θα το ηθελα. Μη σας πω ψέματα. Έκανα και γω λάθη τότε στην προσέγγιση μου μαζί του, ίσως έφταιγε και το πιο νεαρό της ηλικίας μου είτε το ότι δεν το είχα ξανανιώσει . Ίσως και τα δύο. Ίσως το ότι έβγαινα από μια περίοδο βαθιού πένθους. Ποιος ξέρει ... Απολογήθηκα βέβαια εκ των υστέρων αφού αναγνώρισα λάθη μου και ήταν λυτρωτικό. Απάντηση σαφώς δεν πήρα . Και πάλι όμως νιώθω καλά που το έκανα νιώθω ώριμη ,λίγοι αναγνωρίζουν λάθη τους έτσι δεν είναι ; Και ακόμη λιγότεροι ζητούν συγγνώμη. Υποτίθεται έρευνες έχουν δείξει ότι ένας ανεκπλήρωτος ερωτας κρατά τρία χρόνια. Αμ δε... Να εξομολογηθώ και κάτι ακόμη , πολλές φορές κλείνω τα μάτια και με σκέφτομαι μαζί του ,πλάθω ωραίες εικόνες ,και δε θέλω συχνα να τα ανοίξω για να μην βγω στη βαρετή πραγματικότητα. Γιάννη δε θα το δεις ποτέ ,αλλά έπρεπε να μας δώσεις μια ευκαιρία. Αν θες τη γνώμη μου δηλαδη, ναι, έπρεπε . Και τώρα που τα είπα ,ας το ξαναπώ...δεν περνάει στα 3 χρόνια.