Με εχει πιασει η μιρλα οσο δε παει. Χθες γυρισα Αγγλια μετα απο 2 βδομαδες διακοπων στα πατρια εδαφη. Εφαγα, ηπια τους καφεδες μου, πηγα στην παραλια, ειδα τους δικους μου και την οικογενεια μου. Απλα δεν την παλευω τωρα παλι εδω πισω στους 13 βαθμους με βροχη και ομιχλη. Να δουλευεις 1 χρονο για να απολαυσεις 2 βδομαδες. Σε οσους μιλαω μου λενε καλα κανεις και εφυγες και εισαι εκει και μην γυρισεις πισω, η κατασταση ειναι τραγικη εδω στην Ελλαδα κλπ. Μα ολοι εκει ειναι και πανε στις δουλειες τους και στα καφεδακια τους μετα το απογευμα και τωρα θα πανε διακοπες στα νησια, πανε και την εκδρομη τους το σαββατοκυριακο αναμεσα στην δουλεια. Κανεις δεν καταλαβαινει πραγματικα πως νιωθει καποιος που ειναι εξω, ολοι λενε να προσαρμοστεις αλλα κανεις δεν ξερει πως δεν ειναι ευκολο κατι τετοιο και οτι και να γινει δεν ειναι σαν να εισαι στην χωρα σου. Προσπαθω να βρω κατι να κανω να γυρισω Ελλαδα αλλα δε θελω να γυρισω σε ελληνες εργοδοτες που πληρωνουν στην καλυτερη 1200 ευρω και απαιτουν 12ωρα, απληρωτες υπερωριες και να σου συμπεριφερονται σαν να εισαι ζωο. Δεν ζηταω να βγαζω εκατομμυρια, να εχω μια αξιοπρεπξη καθημερινοτητα και ζωη ζητω απλα. Ειναι δυσκολο να εισαι εξω, μακρια απο ολους και ολα. Καταλαβαινω πως καποιος θα πει ναι αλλα βγαζεις χρηματα και εισαι ανετος και θα δει μονο τα καλα της καταστασης, αλλα δεν ειναι ετσι η ζωη εδω περα. Μπορεις να εχεις υλικα αγαθα, αλλα δεν ειναι αυτο το μονο που μετραει σε αυτη την ζωη μετα απο ενα σημειο. Νιωθω εγκλωβισμενος σε μια ζωη που δεν μπορω να την αλλαξω και να βγω απο αυτον τον λαβυρινθο. Αν παραμεινω εδω θα ειμαι ψυχολογικα πεσμενος και θα μου λειπουν ολα ζωντας ομως σε μια σταθερη κατασταση με την δουλεια μου και το σπιτι μου, αν φυγω και γυρισω Ελλαδα δε θα βγαζω τον μηνα, δεν θα εχω δουλεια ή θα εχω κατι χαμηλομισθο με κακιστες εργασιακες συνθηκες, θα ειμαι ομως κοντα στους δικους μου και θα μπορω να απολαυσω τον καφε μου την παραλια ή με θεα την Ακροπολη. Πραγματικα ειναι αδιεξοδο και δεν βρισκω λυση...