ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω οτι οσο μεγαλωνω χανω την πιστη μου στους ανθρωπους γιατι ολο κ περισσοτεροι μου αποδεικνυουν οτι ειναι για την παρτη τους κ οσο κ αν λενε οτι σε νοιαζονται κλπ δεν θα διστασουν να σου φερθουν σκαρτα οταν τους δοθει η ευκαιρια ή οταν τους βολευει κ δεν θα τους νοιαξει καν. Ως ανθρωπος παντα προσπαθω να βοηθω τους αλλους κ παντα εκτιμω κ ανταποδιδω το παραμικρο που θα κανει καποιος για μενα αλλα ταυτοχρονα απογοητευομαι οταν καποιοι απλα περιμενουν τα παντα απο μενα αλλα δεν ειναι προθυμοι να ανταποδωσουν ουτε τα μισα. Παραδειγμα: συναδελφος απο τη δουλεια δεν οδηγει κ επειδη μενουμε κοντα μου εχει ζητησει καποιες φορες να τη γυρισω σπιτι. Αφου το εκανα καποιες φορες μετα εγινε καπως δεδομενο απο την πλευρα της οτι καθε μερα θα πηγαινοερχομαστε μαζι. Δεν θα ειχα κανενα προβλημα να το κανω αν εβλεπα οτι κ η ιδια απο την πλευρα της με καποιο τροπο μου εδειχνε οτι εκτιμαει τη βοηθεια που της προσφερω. Αντ' αυτου η τυπισσα δεν εχει προσφερθει ουτε μια φορα ουτε να μου δωσει λεφτα για βενζινη, ουτε να μου παρει ενα καφε ρε παιδι μου δεδομενου οτι εξοικονομει τοσα λεφτα χαρη σε μενα. Σημειωτεον αν δεν ειχε εμενα καποιες φορες πηγαινε με αλλους συναδελφους ή περνουσαν να την παρουν φιλοι οταν μπορουσαν-δεν γινοταν κ πολυ συχνα βεβαια αυτο γιατι οι ανθρωποι ειχαν δουλειες- κ αρκετα συχνα αναγκαζοταν να παρει ταξι γιατι η συγκοινωνια στην περιοχη μας δεν ειναι καλη οποτε δεν μιλαμε οτι της εξοικονομουσα λεφτα για ενα εισιτηριο μετρο, αλλα λεφτα για ταξι που ξερουμε ολοι ποσο ακριβα ειναι! Ε τον τελευταιο καιρο λοιπον βρισκω δικαιολογιες κ της λεω ειτε οτι δεν θα κοιμηθω σπιτι οποτε οτι θα ερθω απο αλλη περιοχη το πρωι στη δουλεια ειτε λεω οτι δεν γυρναω σπιτι μετα τη δουλεια για να μην την πηγαινοφερνω. Κ μερικες φορες σκεφτομαι"κριμα ειναι μωρε, γιατι της το κανω αυτο" κ αμεσως μετα σκεφτομαι "γιατι αυτη τι εκανε για μενα κ της χρωσταω να την βοηθησω" κ συνειδητοποιω οτι καθολου ασχημα δεν πρεπει να νιωθω. Οσο ημουν μικροτερη γινομουν πραγματικα χαλι να με πατησουν οι γυρω μου, αλλα πλεον αν καποιος δεν ειναι κοντινος φιλος μου κλπ δεν νιωθω καμια ευθυνη να ειμαι τοσο δοτικη απεναντι του γιατι οι ανθρωποι δεν εκτιμανε και την αχαριστια δεν την μπορω. Κακα τα ψεματα κανεις δεν προσφερει τιποτα ανιδιοτελως, ισως μονο στην οικογενεια μας ειμαστε προθυμοι να προσφερουμε ανιδιοτελως, σε ολους τους αλλους οχι. Σιγουρα επιδιωκεις κατι οταν βοηθας, ακομα κ αν αυτο ειναι η συμπαθεια του αλλου πχ. Αλλα οταν καποιος χαρη σε σενα εξοικονομει τοσα λεφτα για μενα δεν νοειται το να μην προσφερθει να στο ανταποδωσει. Νιωθω οτι οσο μεγαλωνω κλεινομαι ολο και πιο πολυ στον εαυτο μου με την εννοια οτι προσπαθω να μη χρειαζομαι κανεναν σε κανενα επιπεδο, ουτε οικονομικο, ουτε να μου κανουν χαρες γιατι απλα δεν θελω να νιωθω οτι τους χρωσταω κατι γιατι μπορει μετα να πατησουν εκει για να μου ζητανε αλλα. Δυστυχως η αχαριστια των αλλων με κανει ολο και πιο πολυ να νοιαζομαι μονο για την παρτη μου και να μην ειμαι υπερβολικα διαθεσιμη για ατομα που δεν θα εκαναν το ιδιο για μενα. Ειναι ασχημο ομως αυτο. Ειναι ασχημο το να ξερεις οτι μπορεις να κανεις τη ζωη καποιου ευκολη και να μην το κανεις απλα κ μονο επειδη ο αλλος δεν το εκτιμα.