ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πονάω πολύ μέσα μου το τελευταίο καιρό νιώθω συναισθηματικά μόνος και κενος. Καταρχήν να πω οτι είμαι άντρας 32 ετών και μέχρι τώρα είχα ικανοποιητικό αριθμό σχέσεων, δε μπορώ να πω ότι έχω παράπονο απ το γυναικείο φύλο και θεωρώ οτι εχω αρκετές επιτυχίες γενικά. Το τελευταίο καιρό όμως και συγκεκριμένα τα 2 τελευταία χρόνια αυτό το κενό ολοένα και μεγαλώνει και με πνίγει μέσα μου μερα με τη μέρα. Δε μπορώ να βρώ τον ικανοποιητικό σύντροφό να ερωτευτώ να αγαπήσω να τα δώσω.ολα για μια γυναίκα... Μου λείπει πραγματικά μέσα μου. Πριν λίγο καιρό λοιπόν έκανα μια σχέση 5 μήνες και στην αρχή όλα πήγαν καλά στη πορεία όμως ανακάλυψα οτι είχα μπλέξει με έναν ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, πίστευα οτι ήταν ο έρωτας της ζωής μου όπως και εκείνη όμως ανακάλυψα οτι πρόκειται για διπολικό άτομο και σιγα σιγά άρχισαν οι καυγάδες. Με τα πολλά χωρίσαμε. Από τότε νιώθω το κενό αυτό να μεγαλώνει. Απογοητευομαι, νιώθω οτι ποτέ δε θα μου έρθει ο έρωτας ο μεγάλος ξανά και θα καταλήξω να είμαι με μια κοπέλα που δε θα μου αρέσει.μονο και μόνο να μην είμαι μόνος μου. Αυτό δε μπορώ να το κάνω γιατί αφενός είναι άτιμο κυρίως για για τον άνθρωπο που θα έχω δίπλα μου. Είμαι σε απόγνωση πλέον... Έχω καταλήξει να βγαίνω κάθε μέρα είτε με φίλους είτε μόνος μου με σκοπό να κάνω γνωριμία. Δεν αντέχω άλλο.πραγματικα, νιώθω οτι έχω χάσει το κέφι μου, είμαι συνέχεια κουρασμένος και νυσταγμενος. Με ρωτάνε οι φίλοι μου οι γονείς μου τι έχεις και τους το λέω κοφτά.... Επίσης κάτι άλλο, αγχώνομαι οτι περνάνε τα χρόνια και θα μείνω έτσι. Δε ξέρω γιατί εχω φτάσει σε αυτό το σημείο ενω ποτέ δεν ήμουν έτσι. Παρακαλάω το θεό τη φύση τη μοίρα δε ξέρω κάποια στιγμή να σταματήσει όλο αυτό... Τα βράδια που πέφτω για ύπνο συλλογίζομαι άραγε πόσες γυναίκες αισθάνονται έτσι και πόσοι άντρες και δε μπορώ να φανταστώ οτι υπάρχουν τόσα ελεύθερα κορίτσια έξω και δεν υπάρχει τρόπος μίας γνωριμίας. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το κείμενο. Έχω πραγματική απορία να μάθω αν είμαι τελικά.μονος μου σε όλο αυτό η όχι.