Αισθάνομαι ότι θα σάπισω μεσα στο σπίτι. Βρίσκομαι σε μια ηλικία όπου δεν είναι αποδεκτό να διαθέτω τις κοινωνικές δεξιότητες ενος νηπιου (23ων χρόνων) . Οι συνομίληκοί μου ζουν τη ζωή που αναμένεται για αυτήν την ηλικία ή έστω μια πιο κοινωνικά αποδεκτή. Γνωριζω ότι θα αφιερώσω αλλα τέσσερα χρόνια σπουδών (2ο πτυχιο) σε ένα από τα πιο απαιτητικα αντικείμενα που επέλεξα και πάλεψα συνειδητά γι' αυτό, αλλά πάντα θα υπάρχει αυτό το δυσάρεστο συναισθημα : ότι δεν ζω την ζωή μου στα 20 μου.Τι να τα κάνω τα πτυχία αν δεν ζησω επίσης τα νιάτα μου; " οοο η κόρη μου είναι δικηγόρος, η κόρη μου ξερει αυτό....εκεινο "
κυρία μου, η κόρη σας δεν έχει άνθρωπο να πει 2 κουβέντες .
Θελω να συναναστραφω με άλλους ανθρώπους , τα κλασσικά. Δεν μπορω να επιβαρύνομαι συνέχεια από την υποχρεωση της απόλυτης μνήμης ή απόλυτης κατανόησης μιας έννοιας. Θέλω να γνωρίσω καλύτερα κ την άλλη όψη της ζωής. Το να κάθομαι σπίτι κ να ακολουθώ ένα πρόγραμμα δεν είναι πλέον βιώσιμο για μενα. Υφίσταται ηδη απο το λυκειο. Το μονο που με κραταει λιγο πριν τα χασω είναι το γυμναστήριο. Ωραια η επιτυχία, φανταστικη η μόρφωση, αλλα όλα αυτα πρεπει να συνδυάζονται και με αλλους τομεις. Είμαι με 2 φίλους και 0 σχέσεις. Σχολη πηγαίνω οσες φορες μπορώ, αδυνατώ να ανοιξω συζητηση με κανεναν , είμαι ψυχικά νεκρή και κουρασμένη οπως και οι υπόλοιποι. Πως κάποιοι άνθρωποι τα καταφέρνουν όλα.