ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν πολύ καιρό ερωτεύτηκα πρώτη φορά, αλλά αυτός ο έρωτας ήταν μονόπλευρος. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι η συμπεριφορά του άλλου ατόμου είχε πολλά στοιχεία του love bombing, Φυσικά αυτό με διέλυσε, κατηγορούσα συνεχώς τον εαυτό μου. Το άτομο αυτό έφευγε και γυρνούσε στη ζωή μου όποτε το αποφάσιζε. Εγώ τον παρακαλούσα και ένιωθα ευτυχισμένη όποτε ήταν εκεί, ενώ έκανα ακραίες σκέψεις όποτε δεν ήταν, του τύπου ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να ζήσω χωρίς αυτόν. Η σχέση μας από ένα σημείο και μετά έγινε κάπως φιλική (βρισκόμασταν και σε απόσταση) αλλά ένιωθα ακόμα εξαρτημένη από την επικοινωνία μας. Και κάποια στιγμή τον συγχώρησα για όλα αυτά, γιατί τα πράγματα μεταξύ μας ήταν πλέον χαλαρά και όμορφα, και έτσι έκανα το λάθος να πιστεύω ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Στο σήμερα, έχω σχέση με έναν πολύ όμορφο άνθρωπο μέσα και έξω. Με τον άλλον ξέκοψα γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται, αν θέλω κάτι αληθινό και μία φυσιολογική σχέση δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σκέφτηκα μια μέρα να ζούμε μαζί και εγώ τι; Θα ξαπλώνω και θα γυρνάω και θα στέλνω καληνύχτα στον άλλο (μιλούσαμε μέχρι τότε πάρα πολύ, κάθε μέρα); Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν νιώθω το ίδιο έντονα με αυτή μου τη σχέση, δεν ξέρω αν αυτό θα έπρεπε να είναι πρόβλημα, αλλά όποτε δεν τα πάμε τόσο καλά αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο άνθρωπός μου. Επίσης, νομίζω ότι ίσως μετά από την προηγούμενη εμπειρία μου να πάγωσα κάπως μέσα μου. Σαν να έπεσα πολύ χαμηλά με εκείνον (τον παρακαλούσα ξανά και ξανά να μην χωρίσουμε και ότι θα αλλάξω, φρίττω και μόνο στη σκέψη του πόσο αξιοθνήνητη ήμουν) και να έγινα κάπως αδιάφορη, δηλαδή ενώ νιώθω ότι αγαπώ το αγόρι μου σκέφτομαι ότι και να μου πει για κάποιο λόγο χωρίζουμε θα είμαι σε φάση ναι οκ, στο καλό. Στο αγόρι μου λέω ότι είναι όλα καλά αλλά το βλέπει πώς κάτι με προβληματίζει. Τι φταίει και τι να κάνω; Αξίζει να επιμένω σε αυτή τη σχέση;