ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν άκεφος και πολύ λυπημένος. Εσωτερικά, δεν την εκφράζω τη λύπη μου, δεν έχω και πού να την εκφράσω αλλά εντάξει, ένιωθα πάλι μια λύπη, ένα βάρος να μου πλακώνει την καρδιά, σκεφτόμουν τη μοναξιά μου. Όσο επίπονο κι αν είναι (κι αυτό θα το καταλάβουν λίγοι) αυτό που με ''έσωσε' ήταν πάλι τα βιβλία μου, κάτι παλιές μου σημειώσεις που βρήκα, τα βιβλία ποίησης, οι συλλογές διηγημάτων, τα τραγούδια. Τα βιβλία πάνω στο γραφείο μου. Και τα άλλα μέσα αλλά μιλάω γι' αυτά που είναι στο σαλόνι κι έχω άμεση πρόσβαση, είναι βιβλία ''πρώτων βοηθειών''. Κάτι ταινίες που σκέφτηκα ότι θέλω να δω ή να ξαναδώ. Είμαι μόνος περίπου μια εικοσαετία τώρα πάνω-κάτω, εντάξει με διαλείμματα παρέας, δεν έχει σημασία. Την τελευταία δεκαετία με πολλούς γνωστούς αλλά φιλίες κι έρωτες ανύπαρκτα πράγματα. Καλά όχι ότι πριν έσφυζα αλλά να 'χαμε να λέγαμε, τέλος πάντων κάτι ψιλοσάλευε. Κι όχι δεν ισχύει ότι δίνω σημασία στα βιβλία ή στη μουσική και παραμελώ για χάρη τους παρέες ή έρωτες, είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαν παρέες ή έρωτες (με λίγες εξαιρέσεις). Είναι ότι μια ζωή αυτά αποτελούσαν την παρέα μου, αυτά με ''πλησίασαν'', οι ταινίες, τα βιβλία κι οι μουσικές. Αν χώρεσαν κι άνθρωποι στην παρέα, αυτοί έφυγαν, εκείνα έμειναν. Ή έφυγα εγώ από τους ανθρώπους, δεν θέλω να αδικήσω. Το θέμα είναι ότι πλέον έχω φτάσει σε μια κατάσταση, δεν ξέρω πώς να την χαρακτηρίσω, κατάσταση νιρβάνας, beyond μοναξιάς ή έρωτα, ίσως να γίνει κατανοητό αν πω ότι ξέρω τι θα κάνω τα επόμενα χρόνια. Ότι έκανα και τα προηγούμενα. Δεν είναι θέμα τήρησης αυστηρής ρουτίνας ούτε είμαι κλεισμένος στο σπίτι, έτσι κι αλλιώς κι έξω διαβάζω γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνω-εκτός απ' όταν βλέπω ταινίες ή συναυλίες- καλοδεχούμενες οι αλλαγές και τα ευχάριστα απρόοπτα αν έρθουν αλλά δεν θα έρθουν. Μερικές φορές σκαλώνω και με κυκλώνει η λύπη όπως την προηγούμενη εβδομάδα αλλά περιμένω να περάσει γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Είχα στο μυαλό κάποιον έρωτά μου, την γέμισα με όση περισσότερη νοητή αγάπη και τρυφερότητα μπορούσα και τελείωσε. Δεν γίνεται κάτι άλλο. Το ίδιο και για φιλίες, γέμισε το μυαλό μου με παλιούς φίλους που τώρα είναι αλλού, τους ''συναναστράφηκα'' νοητά και τέλος. Επέστρεψα στην καθημερινότητά μου. Επανήλθα στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις. Κάθε φορά αυτό γίνεται.