Από τότε που χώρισα δεν έχω προχωρήσει στη ζωή μου. Ήταν τα πάντα μου και δε νομίζω να αγαπήσω ποτέ κάποια όσο αγάπησα αυτήν. Δε ξέρω τι να κάνω, νιώθω σαν όποια γνωριμία και αν έχω κάνει από τότε, σαν να ήταν προκαθορισμένη να ναυαγήσει, σαν να την σαμπόταρα εγώ κατά κάποιο τρόπο αφού δεν έδινα την αντίστοοχη προσοχή και ενδιαφέρον, αφού πάντα σκέφτομαι την άλλη. Δε θέλω να αντικαταστήσω έναν μεγάλο έρωτα με έναν μικρό, ούτε θέλω να πληγώσω καμία, γι'αυτό και κόβω την επικοινωνία (ghosting) όταν δω μερικά σημάδια που θα με κάνουν να νιώσω πως δε πρόκειται ποτέ να την δω με τα ίδια μάτια που είδα την άλλη. Π.χ. όταν γνωρίζω κάποια και μου χαμογελάει και με αφήνει παγερά αδιάφορο, ενώ το χαμόγελο της άλλης με έκανε να ανατριχιάζω σε κάθε κύτταρο του σώματός μου...ναι, δε νομίζω να μπορώ να προχωρήσω με έναν συμβιβασμό. Τι να κάνω ώστε να μην είμαι τόσο επιλεκτικός και απόλυτος; Δε μπορεί να συνειστεί άλλο αυτό... δύο χρόνια νιώθω σαν ζωντανός νεκρός, σαν χήρος νιώθω...