ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γενικά ένας άνθρωπος όχι και ψυχή της παρέας, αν και άμα το θέλω μπορώ να γίνω αναλόγως το vibe της παρέας. Τέλος πάντων, από πάντα με αποκαλούν ήσυχη, η κοπέλα χαμηλών τόνων και τα συναφή. Πάντα προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτή την ταμπέλα, γιατί δεν μου άρεσε να είμαι έτσι. Όταν πρωτομπήκα στην σχολή και γνώρισα πολλά άτομα και άρχισα να δημιουργώ τον δικό μου κύκλο, πέρα από τις σχολικές παρέες, νόμιζα ότι το χα καταφέρει. Ήμουν πιο χαρούμενη από ποτέ, με αποκαλούσαν κοινωνική, party animal, έβγαινα όλη την ώρα και προφανώς η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα ύψη. Σήμερα μετά από δύο χρόνια, όντας τριτοετής, δεν νιώθω πλέον έτσι. Η παρέα μου στην σχολή είναι πλέον σταθερή και έχω κλειστεί και πάλι στον εαυτό μου. Είναι όλοι δυνατοί χαρακτήρες και γω νιώθω η πιο αδύναμη. Με λένε ήσυχη όπως και παλιά και όλο αυτό με κάνει να συμπεριφέρομαι αντίστοιχα. Δεν νιώθω ο εαυτός μου όταν είμαι μαζί τους, δεν έχω διάθεση να μιλήσω για πιο προσωπικά ζητήματα, ούτε να εκφράσω την γνώμη μου( και αυτό είναι το χειρότερο). Αισθάνομαι ότι με θεωρούν χαζή, γιατί έτσι βλέπουν να συμπεριφέρομαι, φαντάζομαι φαίνεται ότι δεν νιώθω άνετα ώρες ώρες. Όσο πιο πολύ με βλέπουν ως ήσυχη, τόσο πιο πολύ θα είμαι. Αισθάνομαι ότι δεν έχω κάτι να πω σε αρκετές φάσεις, πως άμα πω κάτι θα κριθώ. Ναι το ξέρω από αυτοπεποίθηση δεν πάω καλά, ποτέ δεν πήγαινα, αλλά νόμιζα ότι το χα φτιάξει κάπως. Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου που είχα ενέργεια για τα πάντα, άποψη για τα πάντα χωρίς να φοβάμαι να την εκφράσω. Ξέρω ότι οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι από μένα, αλλά σε ευάλωτες στιγμές νιώθω ότι είμαι κατώτερη. Όλα αυτά που λέω είναι στενάχωρα, τι ακριβώς να κάνω για να επανέλθει όλο αυτο;