Για ένα διάστημα υπήρξα άστεγος και μπορώ να σου πω με απόλυτη βεβαιότητα πως το κλασικό στερεότυπο (επειδή για αυτό πρόκειται) το "αυτός που δεν έχει κάτι, το εκτιμάει πολύ περισσότερο όταν το αποκτήσει από αυτόν που δεν το στερήθηκε ποτέ" δεν είναι γενικός κανόνας (και δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες σχεδόν σε τίποτα το ανθρώπινο) και είναι ανάλογα στον άνθρωπο. Υπάρχουν άστεγοι που βγήκαν από αυτή την ζωή, βρήκαν σπίτι, και σε λίγες βδομάδες ξέχασαν το πως ήταν πριν. Έχει να κάνει αποκλειστικά με τον τύπο της προσωπικότητάς σου (και "τύπο" δεν εννοώ INTP, INFP, και όλα αυτά, εννοώ το πως βλέπεις τον κόσμο, τις εμπειρίες σου,κτλπ) και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Όσο για την εξομολόγηση, απλά συμπερασματικά θα πω πως όλοι έχουν κάτι να πουνε για να χαλάσουν το γόητρο από κάτι, το οτιδήποτε. Γιατί; Επειδή προφανώς, έτσι νιώθουν καλύτερα με αυτό που ήδη έχουν οι ίδιοι και το οποίι δεν είναι τέλειο και ουτοπικό και παραμυθένιο όπως το περίμεναν εξ αρχής. Κάτι σαν τα καψόνια στον στρατό που κάνουν σαν απωθημένα στους νεοσύλλεκτους απλά επειδή και αυτοί τα δέχτηκαν κάποτε από την προηγούμενη σειρά, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν, και έχουν παράπονο άμα οι άλλοι δεν περνάνε ντε και καλά τις ίδιες δυσκολίες. Απλά αγνόησε και αδιαφόρησε για όλες αυτές τις ψευτο-καλοπροαίρετες και ψευτο-καθωσπρεπιστικές συμβουλές που μόνο τοξικές είναι.
