Ήταν το άλλο μου μισό, την αγάπησα όσο καμία και ας δεν ήταν γραφτό να είμαστε μαζί. 2+ χρόνια από τότε που χωρίσαμε και εγώ όλο αυτό το καιρό κοιτούσα φωτογραφίες που ανέβαζε στα σόσιαλ, ήθελα να την βλέπω ευτυχισμένη και ας ήταν σε άλλη αγκαλιά, τι σημασία έχει εξάλλου; Καλύτερα να είναι ο έρωτας της ζωής σου με κάποιον άλλον και να είναι ευτυχισμένος παρά μαζί σου και δυστυχισμένος. Δεν της φέρθηκα καλά και οι τύψεις έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες μέσα στη νύχτα και με επισκέπτονται όταν κάθομαι και καπνίζω ενώ ακούω μουσική και την σκέφτομαι, την θυμάμαι καθώς ακούω τα τραγούδια που ακούγαμε όσο είμασταν μαζί. Αποφάσισα να βάλω τέλος στην κακή συνήθεια του να μένω αιχμάλωτος του παρελθόντος. Ό,τι έγινε, έγινε. Με στεναχώρησε, την στεναχώρησα, με πλήγωσε, την πλήγωσα, και ας εστιάζω μόνο στα δικά μου σφάλματα εξιδανικεύοντας το άτομό της, καλώς ή κακώς όταν αγαπάς το συναίσθημα δεν σε αφήνει να δεις καθαρά τα λάθη και των δύο. Αποφάσισα και να κόψω το κάπνισμα. Τέλος. Άκουσα μία τελευταία φορά το τραγούδι μας και ενώ κοιτούσα μία φωτογραφία της στην οποία χαμογελάει, κάπνισα το τελευταίο μου τσιγάρο. Έτσι θέλω να την θυμάμαι, ευτυχισμένη, χαρούμενη, πανέμορφη, μαγική. Φίλησα την εικόνα της ως συμβολικό αποχαιρετισμό και κλείνοντας τα μάτια έζησα ξανά την σκηνή από το πρώτο μας φιλί. Ψιθύρισα "Αντίο" και το γλυκόλογο με το οποίο την αποκαλούσα, δε θέλω να το γράψω εδώ, είναι πολύ προσωπικό ακόμα και για ανώνυμη εξομολόγηση. Να είναι καλά όπου και αν είναι, σε όποια αγκαλιά και αν βρίσκεται. 2 χρόνια φυτοζωώ. Δεν αντέχω άλλο, λυπάμαι, λύγισα. Αντίο Σ, αντίο και τσιγάρο. Μερικές φορές το δύσκολο δεν είναι να αφήσεις κάποιον να φύγει αλλά να αφήσεις τον εαυτό σου να ζήσει στο τώρα καθώς οι αναμνήσεις σε κρατάνε πίσω στο χθες. Μερικές φορές όμως είναι τέτοια η δίψα σου για ζωή που δεν μπορείς άλλο να γυρεύεις την εικόνα της στα σύννεφα ούτε να φιλάς άψυχες φωτογραφίες. Πρέπει κάποια στιγμή να το πάρεις απόφαση, είτε σου πάρει 1 βδομάδα από τον χωρισμό είτε 1 χρόνο. Επειδή ο χωρισμός δεν είναι κάτι μεταξύ εσένα και αυτόν/ην αλλά κάτι βαθύτερο, είναι ο αποχωρισμός στον παλιό εαυτό σου που ο τωρινός εαυτός φωνάζει "άσε με να φύγω, άσε με να ζήσω, μη με κρατάς άλλο πίσω στο χθες, άφησέ με επιτέλους, ελευθέρωσέ με". Ήρθε η στιγμή, άργησε επειδή ήθελα να το νιώσω πραγματικά και όχι να κάνω αυθυποβολή στον εαυτό μου να την ξεπεράσω με το ζόρι ή να αναζητήσω αντικαταστάτριες της. Ό,τι έχεις με κάθε άνθρωπο είναι μοναδικό, είναι ανεπανάληπτο. Χαμογέλασα και την είδα και αυτή να χαμογελάει στη φωτογραφία, μία τελευταία φορά. Ήρθε η ώρα, δεν θα κλάψω, όχι, έχω περάσει προ πολλού τα 4 στάδια της θλίψης (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη) και ήρθε η ώρα για το 5ο και τελικό, την αποδοχή. Να είναι πάντα ευτυχισμένη, θα κοιτάξω να κάνω το ίδιο και για μένα από εδώ και πέρα. Αντίο.
