ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είδα πρόσφατα μία νουάρ ταινία που λέγεται Coffee and Cigarettes (του 2003) η οποία με έβαλε σε σκέψεις. Η ταινία διαδραματιζόταν σαν ανθολογία διαφορετικών ιστοριών αλλά όλες οι ιστορίες είχαν το εξής κοινό: άνθρωποι χαμένοι στον μικρόκοσμό τους, που υπεραναλύουν καθημερινές και ασήμαντες καταστάσεις ενώ αφήνουν τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής να αιωρούνται μπροστά τους στον αέρα, άνθρωποι χωρίς αγάπη και κατανόηση, μισοτελειωμένα πορτραίτα ανθρώπων που περισσότερο με περαστικές σκιές και παιχνίδια του φωτός μέσα στην ομίχλη μοιάζουν παρά σαν άνθρωποι. Δεν μπορώ να εξηγήσω το vibe της όλης ατμόσφαιρας που μου πρκοκάλεσε η ταινία, ήταν σαν να είδα τίποτα και πολλά ταυτοχρόνως, 11 ιστορίες που ένιωθα σαν να μπορούσες να βγάλει 100 άλλες από την κάθε μία ο σκηνοθέτης (ο μεγάλος Jim Jarmusch) απλά με μικρές παραλλαγές στις λεπτομέρειες. Πιστεύω πως όλοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία ιστορία σε αυτή την υπέροχη ανθολογία, όλοι μας έτσι δεν είμαστε; Άνθρωποι χαμένοι σε στεναχώριες και σκέψεις που κανείς δεν ρωτάει και κανεί δεν θα μάθει ποτέ, άνθρωποι που τυλίγονται στην προσωπική τους ομίχλη του καπνού και πίνοντας καφέ, άνθρωποι που ακροβατούν κάθε στιγμή μεταξύ συγκαταβατικής ικανοποίησης των απλών καθημερινών απολαύσεων (καφές, τσιγάρα, κουβέντα με φίλο ή και άγνωστο) και ατέλειωτων ανεκπλήρωτων ονείρων που σωριάζουν σε κάποια βαθιά και σκοτεινή αποθήκη του μυλού τους έξω από την οποία αναγράφεται μία ετικέτα "ίσως, κάποτε, ποιος ξέρει...". Μία γλυκόπικρη μελαγχολία που ισορροπεί το "τι θα μπορύσε" με το "τι συμβαίνει", μία αποδοχή του γίγνεσθαι, μία τζαζ μουσική που αυτοσχεδιάζει συνέχεια και πότε είναι μινόρε και πότε ματζόρε. Όλοι μας στους μικρόκοσμούς μας όπως οι πρωταγωνιστές στην ταινία, ο καθένας διαφορετικός και μοναδικός, μόνος κοινός μας παράγοντας είναι τα καφέ και τα τσιγάρα, ο καφές για να σε γλυκαίνει λίγο και να σου δίνει κουράγιο και το τσιγάρο για να ονειροπολείς βλέποντας τον καπνό που ελεύθερα πηγαίνει στο παντού και πουθενά, απορροφιέται από την γύρω ατμόσφαιρα ακριβώς όπως εμάς μας απορροφάει ο κόσμος...