Θα πω ο,τι είπα και σε παρόμοιες εξομολογήσεις. Δεν χρειάζονται τα πάντα ψυχοθεραπεία. Επίσης, ένας ήσυχος, μη απαιτητικός άνθρωπος δεν είναι ο φταιχτης της αδιαφορίας του.. Πού το γραφει ότι την κατανόηση και το ενδιαφέρον πρέπει να τα ζητάμε? Εμένα δεν μου τα ζητάνε, τα δίνω εκεί που βλέπω ότι τα χρειάζονται. Απλά μη σε νοιάζει φίλε μου αν δεν σε νοιάζονται. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Τί νόημα έχει να κερδίσεις το νοιαξιμο τους με όποιον τρόπο? Το θέμα ήταν να τους έβγαινε πηγαία και μόνο που είσαι άνθρωπός τους. Αν έχεις εργασία και κάποια α' ανεξαρτησία βρες και κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν. Τόσα υπάρχουν ενδιαφέροντα. Νοιαξου εσύ τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται ψυχολόγος να σου πει να βρεις δραστηριότητες που θα σου δίνουν λίγη χαρά. Κι άσε όσους δεν σε νοιάστηκαν, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ας είναι και γονείς και αδέρφια. Ο μόνος δεν είσαι που είσαι ο ξεχασμένος της οικογένειας. Συμβαίνει. Γιατί πολλή αγάπη και νοιαξιμο δεν περισσεύει στους ανθρώπους. Και για αυτό δεν φταις εσύ. Ίσως δεν φταίνε κι αυτοί, τόσα μπορούν.. Δεν καθορίζεται η αξία σου από το πόσα αυτιά σε ακούνε. Και στο κάτω κάτω προσωπικά δεν καταδεχόμαι να "κλαίω" που οποιοσδήποτε δεν με νοιάστηκε. Να σου ένα από τα πολλά σκηνικά της ζωής μου? 15 χρονών ήμουν και μου επιτέθηκε συγγενής ναρκομανής. Το είπα στο σπίτι και η απάντηση ήταν " τι θες να σου κάνουμε, μόνο μην το πεις παραεξω και μαλώσουμε με τους συγγενείς". Θες μεγαλύτερη αδιαφορία από αυτή? Και προς ένα ανυπεράσπιστο φοβισμένο παιδί? Ε το ξεπέρασα, δεν με νοιάζει αν δεν με νοιάζονται, δικαίωμα τους στην τελική κι ας είχαν τότε την ευθύνη μου..Με το στανιό δεν έχει αξία για μένα. Και κοιτάω εμένα να μην γίνω ποτέ άνθρωπος δίχως ανθρωπιά. Κι αυτό με γεμίζει. Χαίρομαι τόσο που δεν τους έμοιασα..και τους αγαπάω και τους νοιάζομαι ακόμη. Μεγαλώσαμε και τα σκαλωματα με τα ελαττώματα των άλλων είναι μεγάλα βαρίδια τα οποία πρέπει να πεταχτούν οριστικά από πάνω μας. Πολλοί είμαστε χωρίς αγάπη και νοιαξιμο σε αυτή τη ζωή. Είναι κι αυτό ένας Σταυρός, αν πιστεύεις. Αν δεν πιστεύεις είναι ένα είδος βασανου από τα πολλά βάσανα του κάθε ανθρώπινου βίου. Κοίταξε να αποδεχτείς το βάσανο της αδιαφορίας ώστε να λυτρωθεις. Και σου εύχομαι να βρεις κάποιον/α να σε νοιάζεται. Αν δεν βρεις, ζωή είναι και περνάει, κάνε την να περάσει όμορφα με ο,τι έχεις.
29.5.2024 | 15:28
Χωρίς να έχω όσα επιθυμώ
Σας έχει τύχει να ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που τους άλλους δεν τους νοιάζει αν πάθουν κάτι ή αν δεν έχουν κάτι;
Δε λέω ότι δεν νοιάζει τους αγνώστους αλλά ούτε τους συγγενείς ή τους φίλους.
Για κάποιους ανθρώπους το να μην έχουν τίποτα το θεωρούν οι άλλοι φυσιολογικό.
Αυτό μου συνέβαινε ανέκαθεν.
Δηλαδή όταν δεν έχω χρήματα ή φίλους ή έρωτα ή οτιδήποτε που έχω ανάγκη στη ζωή μου αυτό οι άλλοι (ακόμα και οι λεγόμενοι δικοί μου άνθρωποι) το προσπερνούν.
Αδιαφορούν επιδεικτικά.
Αντιδρούν με στυλ ''ε, κάποτε θα γίνει κι αυτό''.
Αυτή η αντίδραση όσον αφορά εμένα υπήρχε πάντα από τους άλλους.
Απ' όταν ήμουν μικρός και δεχόμουν σχολική κοροϊδία μέχρι τώρα που έγινα μεσήλικας.
Θυμάμαι μια ζωή και σε οικογενειακά ή φιλικά τραπέζια να γίνεται μέγα θέμα συζήτησης το αν κάποιος άλλος έχει οικονομικό πρόβλημα.
Το δικό μου ποτέ.
Έλεγαν ''ε, θα 'ρθει η ώρα που θα πιάσεις κι εσύ λεφτά στα χέρια σου''.
Ή που γινόταν κοσμοϊστορικό ζήτημα ο χωρισμός κάποιου ή κάποιας.
Ας πούμε χώρισε η ξαδέρφη, όλοι πλερέζες και πόσο δίκιο έχει.
Εγώ όταν σπάνια τολμούσα να πω όταν με ρώταγαν ότι είμαι μόνος η απάντηση ήταν ''ε, θα βρεις κι εσύ τον έρωτα''.
Το ίδιο και για φιλίες.
7
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [20.12.24]](/sites/default/files/styles/square_large/public/articles/2024-12-20/__LiFO_10%2B1_Previews%2810%29.jpg?itok=7WmuXTJv)
