ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να πας κρυφά σε πρώτη φάση,γιατί το πιθανότερο είναι πως θα ξαναπλακωθειτε...μη τους αναστατώσεις τζάμπα τους ανθρώπους.Συνηθως οι γύρω μας βλέπουν πράγματα που αρνουμαστε να δούμε εμείς.

Αφού γράφεις ότι είστε και οι δύο πολύ αντιδραστικοί κι εγωιστές τότε είστε το κατάλληλο ζευγάρι, πλασμένοι ο ένας για την άλλη.
Δεν χρειάζεται ούτε να χωρίσετε ούτε τίποτα.
Ούτε φυσικά να προχωρήσετε σε άλλες σχέσεις (ακόμα κι εφήμερες) για να ξεχαστείτε, γενικά ο χωρισμός θα είναι τεράστιο λάθος και θα πάρετε στο λαιμό σας και τους επόμενους συντρόφους σας.
Βέβαια είστε ακόμη σχετικά μικροί ηλικιακά και οι δυο σας αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει στα βασικά πράγματα που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα του.
Οπότε να συνεχίσετε να μένετε μαζί.
Υπάρχουν κι αυτοί που λένε περί τοξικών σχέσεων κι ότι δεν καταλαβαίνει κάποιο άτομο πότε είναι σε τοξική σχέση και πώς να προστατευτεί και τέτοια αλλά αυτά είναι καλά μόνο στη θεωρία και ισχύουν για λίγες περιπτώσεις, κυρίως παντρεμένων που έχουν παιδιά και δεν μπορούν να διαλύσουν την οικογένεια εξαιτίας των παιδιών.
Αλλά από εκεί και πέρα όταν ένα άτομο χωρίς γάμο, χωρίς παιδιά, χωρίς τέτοιου είδους δεσμεύσεις βρίσκεται σε μια σχέση με εντάσεις όπως η δική σας και γίνεται μάλιστα και μια μορφή κριτικής (κι αυτοκριτικής) όπως κάνεις εσύ στην εξομολόγησή σου, τότε ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται.
Φτάνει πια με την επίστηση της προσοχής σε άτομα που απλώς γουστάρουν κι είναι ξεκάθαρη επιλογή τους να βρίσκονται σε τέτοιες σχέσεις όταν δεν δεσμεύονται από κάτι.
Οι εντάσεις θρέφουν τις σχέσεις κάποιων ανθρώπων, όπως και στη δική σας περίπτωση.
Κι εγώ γνώρισα κοπέλα (μία αναφέρω τώρα αλλά δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση) που μου έλεγε ότι δεν τις αρέσουν οι άντρες που είναι αγενείς, νευρικοί, που κοκορεύονται για τις κατακτήσεις τους, ότι θέλει ήρεμους συνειδητοποιημένους χαρακτήρες σαν κι εμένα (εκείνη με έφερε ως παράδειγμα), μου μίλησε για τους πρώην της που τελικά ήταν όπως αποδείχτηκε -σύμφωνα με τα λεγόμενά της πάντα- όλοι νευρικοί.
Πέρναγε τέλεια έλεγε μαζί τους και καπάκι μου έλεγε πως δεν ήταν καθόλου εκδηλωτικοί και τρυφεροί μαζί της πέρα από ιδιωτικές στιγμές.
Κατά τ' άλλα ήταν νευρικοί σαν τον δικό σου που αναφέρεις στην εξομολόγηση.
Ένας μάλιστα έκανε και τσαμπουκάδες για θέσεις πάρκινγκ όποτε έβγαιναν έξω με το αυτοκίνητο κι εκείνη τον έβλεπε από τη θέση του συνοδηγού και ντρεπόταν.
Η αυτοκριτική της ήταν ''μα πού πάω και τους βρίσκω;'', όπως κι εσύ τώρα που αναρωτιέσαι στο τέλος της εξομολόγησής σου μήπως έχουν δίκιο οι άλλοι ότι είναι ακατάλληλος.
Όχι, ο κατάλληλος είναι, πίστεψέ με.
Όταν βρεις κάποιον ήρεμο, πράο, που θα σε νοιάζεται και στα λόγια και έμπρακτα, που θα ανησυχεί για την υγεία σου, που δεν θα σε τραβάει από τα χέρια, που δεν θα σου σπάει πράγματα, που δεν θα παρατάει τα πράγματά σου στο δρόμο, κι όλα αυτά που γράφεις πως κάνει ο δικός σου, τότε στο υπογράφω ότι δεν θα τον ερωτευτείς όπως αυτόν με τον οποίο είσαι τώρα μαζί.
Θα αρχίσεις να τον δυσκολεύεις, να φέρεσαι απότομα, πότε έτσι πότε αλλιώς και δεν θα νιώθεις τον αμοιβαίο ολοκληρωτικό έρωτα που θα νιώθει ο άλλος για σένα.
Ενώ τώρα το ζείτε μέσα στους καβγάδες σας, θρέφει και τους δυο σας όλη αυτή η ένταση και πάνω απ' όλα αν σ' ενοχλούσε θα τον είχες χωρίσει προ πολλού.
Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο έρωτας είναι πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι επιβολής κι εξουσίας όπου νικάει αυτός που θα δαμάσει, όχι αυτός που θα αγκαλιάσει.
Δεν έχει χώρο για συναισθηματίες.
Αφού τον αναφέρεις και ως παρεξηγημένο άτομο σημαίνει ότι είσαι εκατό τοις εκατό δοσμένη στη σχέση σας.
Συνεχίστε έτσι. Πολύ σοβαρά θεωρώ πως είστε ιδανικό ταίρι ο ένας της άλλης.
Όσοι έχουν ζήσει σχέσεις και καταστάσεις το ξέρουν.
Οι υπόλοιποι θα με αμφισβητήσουν, θα με κράξουν, θα σε προτρέψουν να τον χωρίσεις, κάτι που θα είναι μέγα λάθος κυρίως για την επόμενη γνωριμία που θα κάνετε αν συμβεί αυτό και θα πάρετε κάποιον άλλο άνθρωπο στο λαιμό σας (εσύ κάποιον, αυτός κάποια). Ειδικά αν οι επόμενοι είναι τελείως διαφορετικού χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας από τη δική σας.
Είστε απόλυτα ταιριαστοί όπως είστε οι δυο σας.

Καλησπέρα κορίτσι μου έκανα λογαριασμό μόνο και μόνο για να σχολιάσω καθώς έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση με εσένα πριν από ένα χρόνο και καταλαβαίνωποσο δυσκολο ειναι...Με βάση αυτά που μας λες καμία από τις δύο συμπεριφορές δεν είναι σωστή...η σχέση σας είναι δυσλειτουργικη απλά δεν θες να το παραδεχτείς προπάντων στον εαυτό σου...το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απομακρυνθεις από αυτό τον άνθρωπο...πιστεψε με υπάρχουν πολύ πιο υγιείς σχέσεις εκεί πέρα έξω...αν θέλεις ξεκινά και ψυχοθεραπεία πιστεύω θα σε βοηθήσει πολύ...Τελος,αναφορικα με τα δικά σου άτομα είναι λογικό να μην συμπαθούν τον φίλο σου αν σε έχουν δει να φτάνεις σε ακραίες καταστάσεις

Μετά από τις τσιρίδες, το τραβηγμα χεριών, το σπάσιμο πραγμάτων και την καταγγελία, το ότι σε "όλα τα άλλα τα πάτε τέλεια και επικοινωνείτε φουλ" μου θυμίζει ένα γνωστό ανέκδοτο αλλά δεν θέλω να το γράψω τώρα.
Στο μόνο που ταιριάζετε είναι το μίσος που βαθιά μέσα σας νιώθετε ο ένας για τον άλλο και δεν το παραδέχεστε. Και το μόνο που επικοινωνείτε "φουλ" είναι η τοξικότητα.
Και αφού τον μισούν οι γονείς και οι φίλοι σου, περίμενε εσύ να περάσετε ζάχαρη ακόμα και αν συζήσετε...
Υπάρχει μια παλιά μικρασιατική παροιμία που λέει πως "όταν η πεθερά δεν χωνεύει το γαμπρό, το παιχνίδι είναι χαμένο".
Καταδικασμένη είναι και η σχέση σας. Καλό θα είναι να το καταλάβεις και να δώσεις εσύ μία ώρα αρχύτερα ένα τέλος, που έτσι κι αλλιώς θα έρθει.