ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1. Στα 45 σου πως ακριβώς σ πιέζει η "οικογένεια" τ δικαιώματα τους έχεις δώσει? αυτό θ ήταν τ πρώτο κ κύριο π θ έπρεπε ν σ απασχολεί 2. Τ πιθανότερο είναι η αγαπημένη σου ν είναι 55 με 60 ετών (ελπίζω όχι περισσότερο) κ ν είναι πάντα καλα κ ακμαία ΟΜΩΣ η διάφορα σας σήμερα είναι υποφερτή, σε 10 χρόνια όμως? Το γνωρίζεις κ γ αυτό ορθά προβληματιζεσαι (ΑΝ όλα αυτά εδράζονται σε έρωτα κ όχι μπλα μπλα) Από εμένα είναι ΟΧΙ εκτός κ είσαι απόλυτα κ συνειδητά διατεθειμένος ν υποστείς τις συνέπειες της διαφοράς, χμ π δεν τ κόβω

Μας ειχες γράψει και παλιότερα σωστα; Αν κι εμένα όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται πολύ σουρεαλιστικη. Μου θυμίζει εκεινο το διάσημο ζευγάρι στο τικ τοκ το "king Quran"
Τέλος παντων, την προηγούμενη φορά σου είπα να μην δίνεις σημασία στο τι θα πουν οι γύρω σου και να μην κανονίζεις την ζωή σου σύμφωνα με το τι θέλουν οι άλλοι. Τώρα αφου ρωτας παλι, θα σου πω οτι ειναι καλύτερα να χωρίσεις, γιατί πλεον καταλαβαίνω ότι δεν την αγαπάς όπως διατυμπανιζεις, αλλά απλως ντρέπεσαι για εκεινη. Γιατί εάν ίσχυε το αντιθετο, δεν θα σ ενδιέφερε η γνώμη κανενος. Και μην νομίζεις ότι εκείνη δεν το καταλαβαίνει. Το καταλαβαίνει και απλά κρύβει την στενοχώρια της γιατί είμαι σίγουρη ότι θα την πληγώνει η στάση σου. Οπότε αφού δεν μπορείς να τολμήσεις κάτι τόσο απλό όπως το να παραδεχτείς σε όλους πως έχετε σχεση καλύτερα να μην έχετε και να ησυχάσεις.

Αν δε θέλεις να κανεις παιδιά δε βρίσκω κάποιο πρόβλημα. Πού κ πάλι μπορείτε να υιοθετήσετε

Νομίζω έχεις ξαναγράψει εξομολόγηση για το ίδιο θέμα, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος (μόνο η ηλικία διαφέρει, στα υπόλοιπα καρμπόν) :
Εξομολόγηση : Σχέση χωρίς μέλλον, αλλά..." 19.6.2024.
Το τί θα κάνεις δε θα στο πω, όμως θα σου πω τί θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση σου.
Καταρχήν, θα αναρωτιόμουν τί είναι αυτό που πάνω από όλα έχει αρχίσει να με κουράζει σε αυτή τη σχέση :
- Ότι "είμαι 45 και τα χρονικά μου περιθώρια δεν είναι πλέον απεριόριστα" ;
Δικαιολογίες. Πρώτον, το ότι τα χρόνια περνάνε ας το σκεφτόμουν από την αρχή, όταν ήμουνα μέσα στα σιρόπια και είχα πέσει με τα μούτρα στο σεξ.
Δεύτερον, αν "η σχέση δε μπορεί να προχωρήσει" (βλέπε: να κάνω παιδιά), κάπως αργά το σκέφτηκα στα 45 μου. Και τί, θα βρω αμέσως κάποιαν άλλη να τη γκαστρώσω εδώ και τώρα ; Δεν πάει έτσι, για ορισμένα πράγματα χρειαζόμαστε και την ησυχία μας. (Βλέπε : να χώριζα αμέσως, να βρω άλλη μάνι μάνι, θα γίνω πατέρας το νωρίτερο στα 47 μου πες)...
Και όταν πήγαινα στα 10 του να πάρω το παιδί από το δημοτικό θα το ρώταγαν : ο παππούς σου είναι αυτός που έρχεται ή ο πατέρας σου.
Άρα, αυτό το σενάριο δεν παίζει.
- Ότι "δε μπορώ να το επισημοποιήσω, κρύβομαι από όλους και αυτό έχει αρχίσει να με κουράζει" ;
Πρόβλημα δικό μου. Και μυστικοπαθής είμαι, επειδή ντρέπομαι για τη σχέση μου και δεν τα δίνω όλα για αυτήν · αλλιώς θα το ήξεραν όλοι και θα την είχα παντού με καμάρι δίπλα μου, όπου και να πηγαίναμε.
Εγώ όμως κρύβομαι, γιατί σκέφτομαι τί θα μου λένε · θα καταστρέψω την εικόνα του "συνετού παιδιού" που έχουν σχηματίσει οι γύρω μου, θα αρχίσουν τη γκρίνια, θα με απομονώσουν και θα χάσω τη βολή μου.
- "θέλω να είμαι μαζί της, αλλά το βλέπω ρεαλιστικά, ναι την αγαπάω, αλλά υπάρχει αντικειμενική αδυναμία εξέλιξης της σχέσης" ;
Βασικά, υποκρίνομαι στον εαυτό μου ότι την αγαπάω, διαφορετικά δεν θα είχα μπέρδεμα μέσα μου · είναι που τελείωσαν οι πρώτες γλύκες και σιγά σιγά ξυπνάμε...
...Ή μήπως το αντίθετο ;
Αφού λοιπόν βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις (και παράλληλα, δεν τον θεωρώ ανεύθυνο, αφελή, δειλό ή υποκριτή), παίρνω απόφαση να παίξω το παιχνίδι τίμια. Θα πω " όπως έστρωσα θα κοιμηθώ", θα τις σβήσω από μέσα μου σα να μην τις έκανα, θα εστιάσω στα θετικά και μόνο της σχέσης και της γυναίκας που διάλεξα για σύντροφο και θα το επισημοποιήσω έστω τώρα σε δικούς και φίλους με τις οποιεσδήποτε επιπτώσεις · ας με πουν άμυαλο ή τυχοδιώκτη, ας κόψουν οι φίλοι, ακόμα και ας με πετάξουν οι δικοί μου στο δρόμο.
Σήμερα κιόλας.