ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα που περνάει νιώθω μία πίεση που στην οποία εν μέρει συμβάλλει και η εξωτερική πίεση των ανθρώπων και οι απαιτήσεις τους, ανθρώπων από την δουλειά μου και των συγγενών μου αλλά νιώθω πως κυρίως είναι η εσωτερική μου απελπισία για το μέλλον. Είμαι 29 χρονών και αισθάνομαι πως τα τελευταία 2 ή 3 χρόνια συνειδητοποίησα πως όσα ονειρευόμουν τα προηγούμενα χρόνια, όλα μοιάζουν τόσο ακατόρθωτα, όλα από εφικτά και ρεαλιστικά μετατράπηκαν σε σχεδόν ουτοπικά θα έλεγα. Όνειρα για ένα δικό μου σπίτι ή για δική μου οικογένεια, όνειρα για ταξίδια, όνειρα που έμειναν όνειρα. Δούλευα ως πωλητής επί 3 χρόνια και όταν έπεσαν οι πωλήσεις μου επειδή έχασα τον πατέρα μου και ήμουν χάλια ψυχολογικά, μέσα σε 1 μήνα με απέλυσε ο εργοδότης. Ούτε κατανόηση, ούτε τίποτα. "Δεν πουλάς; Ε τότε σε "πουλάω" εγώ", τόσο απλά και χωρίς πολλά πολλά, την βδομάδα μετά την απόλυσή μου πήγα στο ίδιο κατάστημα για να βάλω μονάδες (όσοι εργάζονται σε εταιρίες τηλεπικοινωνιών έχουν έκπτωση και εγώ ήμουν σε αυτή και ως πελάτης) είδα άλλον στη θέση μου, ούτε καν με κοίταξαν οι πρώην "αγαπητοί" συνάδερφοί μου, σαν να ήμουν αόρατος, σαν να μην δούλεψα ποτέ μαζί τους, ούτε ένα χαμόγελο έτσι για τα τυπικά. Ερωτική ζή ανύπαρκτη, ούτε ένα match σε dating app (επειδή χωρίς χρήματα πως θα πας σε μπαρ και κλαμπ να κάνεις γνωριμίες;) και αναγκαστικά επέστρεψα στο πατρικό μου αφού δεν είχα πλέον αρκετά χρήματα για να συντηρούμαι αυτόνομα. Το ένα έφερε το άλλο, όλα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο σαν παιχνίδι ντόμινο.Πραγματικά είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα αυτό στην ζωή (μετά από κάποια βαριά αρρώστια φυσικά) , αυτό το αίσθημα σαν να μένεις στάσιμος και όποια πρόοδο και αν έκανες πάλι από το μηδέν. Είχα μαζέψει στην άκρη κάποια χρήματα από την εργασία με σκοπό να τα δώσω στη μητέρα μου να κάνει κάποια ανακαίνιση το σπίτι της ή να πάει ένα ταξίδι, κάτι τέλος πάντων, και τελικά έφυγαν όλα (η μητέρα μου επέμενε σε αυτό κα με στήριξε αν και εγώ δεν το ήθελα τόσο) στο να βγάλω επαγγελματικό δίπλωμα Ι.Χ. (Γ' κατηγορίας) για να βρω ίσως κάποια εργασία ως φορτηγατζής και τελικά αδίκως το έβγαλα, όπου και αν ρώτησα για εργασία ή έστειλα το βιογραφικό μου, μου είπαν (όσοι απάντησαν δηλαδή) πως απαιτείται μία εμπειρία ως επαγγελματίας οδηγός για να με προσλάβουν. Δεν τους αδικώ καθόλου, είνα απολύτως λογικό και θέμα εμπιστοσύνης απλά με τρώει αυτό το ότι 29 χρονών μαντράχαλος, να μην έχω εργασία, να μένω με την μητέρα μου, να έχω ανύπαρκτη ερωτική ζωή και όσα σχέδια έκανα για ταξίδια και καινούρια ζωή, όλα να παίρνουν αναβολή αορίστου χρόνου. Πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό, ελπίζω να μη το βιώσει ποτέ και κανείς σας..