ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα καιρό να ακούσω αυτό το σπουδαίο τραγούδι της Ελένης Τσαλιγοπούλου ("Παιδά των δρόμων" λέγεται) και το άκουσα χθες τυχαία και πραγματικά ανατρίχιασα. Εργάζομαισε σεζόν σε πολύ τουριστικό νησί, το οποίο beach bar έχει μουσικές επιλογές κυρίως σύγχρονη ποπ, τραπ και αυτά τα λαϊκοπόπ τύπου Josephine, Αναστασία, κτλπ. Δουλεύω κάθε μέρα 12ωρο (και ας με έχουν δηλωμένο ως 10ωρο) και ο συγκάτοικός μου το ίδιο. Είχε φέρει μαζί του το μπουζούκι του και παίζει που και που όταν αυθόρμητα νιώθει την επιθυμία να παίξει, επειδή η μουσική έτσι αυθόρμητα πρέπει να βγαίνει μέσα από την καρδιά, όπως όταν χορεύεις ένα ζεϊμπέκικο, δε σκέφτεσαι τα βήματα, απλά σηκώνεσαι και χορεύεις. Με το που άκουσα αυτή την τόσο χαρακτηριστική μελωδία κα τον έντονο ξεσηκωτικό ρυθμό του τραγουδιού άρχισα να τραγουδάω ενώ έπαιζε ο συγκάτοικός μου. Για αυτά τα 3-4 λεπτά ξεχάσαμε για λίγο την κούραση της μέρας και δεν σκεφτήκαμε ούτε για μία στιγμή την επόμενη μέρα. Για αυτά τα 3-4 λεπτά τα ξεχάσαμε όλα, όλους και όλα.