Αποστολή Κάννες 2019: Οι γυναίκες των Καννών

Αποστολή Κάννες 2019: Οι γυναίκες των Καννών Facebook Twitter
Από αριστερά: Benedicte Couvreur, Valeria Golino, Noemie Merlant, Celine Sciamma, Adele Haenel και Luana Bajrami στην προβολή της ταινίας "Portrait Of A Lady On Fire (Portrait De La Jeune Fille En Feu)" στη διάρκεια του φετινού φεστιβάλ των Καννών. Φωτο: Matt Winkelmeyer/Getty Images/Ideal Image
0

Ενώ οι φωτορεπόρτερ εστιάζουν στα πρόσωπα, στα looks και στις τουαλέτες στο κόκκινο χαλί και τα φόρουμ εξακολουθούν να ζυγιάζουν το #metoo και τη βελτίωση των συνθηκών, ο κόσμος του σινεμά συγκρίνει και εκτιμά τις σκηνοθέτιδες που επιλέχθηκαν με σημαντικά αυξημένο ποσοστό στο φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα. Το στοίχημα παραμένει το ίδιο: αν θα μπορέσει κάποια από αυτές να επαναλάβει τον άθλο της Τζέιν Κάμπιον με τα «Μαθήματα Πιάνου», τη θηλυκή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον ανδροκρατούμενο κανόνα, καταφέρνοντας να αποσπάσει τον Χρυσό Φοίνικα για δεύτερη φορά σε 72 χρόνια ‒ και ποια θα είναι αυτή;

Οι υπερθετικές γνώμες δικαίως συγκλίνουν προς τη Σελίν Σιαμά με το «Portrait de la jeune femme en feu». Μεταφράστε όπως νομίζετε τις δύο τελευταίες λέξεις: έξαψη, πάθος, φωτιά. Και οι τρεις είναι σωστές και ανταποκρίνονται στην εύφλεκτη δίνη της Ελοΐζ (Αντέλ Ενέλ, καθηλωτική), το αντικείμενο του καλλιτεχνικού και ερωτικού πόθου της ζωγράφου Μαριάν (Νοεμί Μερλάν).

Αντίθετα από τη σύγχρονη «Ζωή της Αντέλ» ή τη βικτοριανή «Υπηρέτρια», που επίσης είχαμε δει για πρώτη φορά στις Κάννες, η ταινία της δημιουργού του «Girlhood» συνδυάζει το κλασικό πλαίσιο και τη μοντέρνα προσέγγιση με μια ευπρόσδεκτη δόση θεματικού αναχρονισμού στην ιστορία που εκτυλίσσεται στη Βρετάνη του 1770.

Μαζί με τον Αλμοδόβαρ, και με τον Ταραντίνο σχεδόν εκτός συναγωνισμού (απρόβλεπτη η εκτίμηση της επιτροπής), η Γαλλίδα Σελίν Σιαμά είναι ακλόνητο φαβορί για ένα μεγάλο βραβείο και γιατί όχι το κορυφαίο, που διέφυγε στο τσακ από τη Ναόμι Καβάζε.

Η πορτρετίστα κατά παραγγελία, κόρη πεπειραμένου ζωγράφου, που τολμά να εκφράσει τα προσωπικά της συναισθήματα με τον πίνακα μιας νέας γυναίκας βαθιά θλιμμένης και ταυτόχρονα γοητευτικά αψυχολόγητης, εισχωρεί σταδιακά σε έναν απροσδόκητο κύκλο γυναικών που την απελευθερώνει οριστικά, σε μια σειρά από γεγονότα και καταστάσεις εικαστικά και αφηγηματικά συναρπαστικές.

Η χημεία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες χτίζεται μέσα στην κρίσιμη ζώνη ανάμεσα στην αναπόφευκτη αυστηρότητα της εποχής και τις ανάσες που συλλαμβάνουν από τη διεύθυνση της Σιαμά. Με τη φροντίδα και την καθολική επιμέλεια της Σιαμά κανένα βλέμμα, ούτε μία λέξη, και καμία πινελιά, κυριολεκτικά και συμβολικά, δεν ξοδεύονται δωρεάν. Ο ρομαντισμός, όχι αυτός του μυθιστορηματικού αναστεναγμού, αλλά η ζορισμένη ψυχή που ασφυκτιά, ποθεί και ονειρεύεται, παντρεύεται με μια σοβαρή σπουδή στην Τέχνη και στην κοινωνία.

Μαζί με τον Αλμοδόβαρ, και με τον Ταραντίνο σχεδόν εκτός συναγωνισμού (απρόβλεπτη η εκτίμηση της επιτροπής), η Γαλλίδα σκηνοθέτις είναι ακλόνητο φαβορί για ένα μεγάλο βραβείο και γιατί όχι το κορυφαίο, που διέφυγε στο τσακ από τη Ναόμι Καβάζε.

Αποστολή Κάννες 2019: Οι γυναίκες των Καννών Facebook Twitter
Tζέσικα Χάουσνερ. Φωτο: Getty Images/ Ideal Image


Η Αυστριακή Τζέσικα Χάουσνερ έκανε τελικά ένα λανθιμικό έργο, όπως είχαν υπονοήσει η σύνοψη και το τρέιλερ της ταινίας της «Little Joe». Ο χειρισμός της αγγλικής γλώσσας την πρόδωσε στην ακρίβεια και στο χιούμορ, σαν να μην εφαπτόταν ποτέ η creepy ιστορία των καλλιεργημένων φυτών που προκαλούν ακατανίκητη ευφορία στην υποκριτική προσέγγιση των κατά βάση Βρετανών ηθοποιών.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χειρουργικά εκτελεσμένης και γυρισμένης ταινίας ήταν η έλλειψη θεματικού πλούτου: μια ιδέα που στα χέρια των Λάνθιμου-Φιλίππου θα χρησίμευε ως εφαλτήριο για στροφές και ανατροπές στην κάμερα της Χάουσνερ μοιάζει με εξαντλημένη μικρού μήκους άσκηση. Σε σύγκριση με τη θέρμη και την ατμόσφαιρα που αναδίδει το επίσης μεταφυσικών προεκτάσεων «Atlantiques» της Ματί Ντιόπ, χάνει κατά κράτος.

Η Ζιστίν Τριέ έχει αρχίσει να ειδικεύεται σε πορτρέτα γυναικών, όχι σε κάψα αλλά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κι ακόμα παραπέρα. Μετά τη «Βικτόρια» και πάλι η Βιρζινί Εφιρά πρωταγωνιστεί σε ταινία της, στον ρόλο της Sybil. Το όνομα Σίβυλλα μόνο ως περιπαικτικό μπορεί να εκληφθεί για μια ψυχαναλύτρια: η μάντισσες των αρχαϊκών χρόνων προφήτευαν χωρίς να ερωτηθούν, αντίθετα με τις «μισθωτές» ομολόγους τους στα μαντεία, τη στιγμή που μια ψυχίατρος απαντά συνήθως με ερωτήσεις και σκαλίζει το παρελθόν.

Όταν μια καταρρέουσα ηθοποιός (Αντέλ Εξαρχόπουλος) την πιέζει να τη δεχτεί, παρά την απόφαση της Σίμπιλ να σταματήσει τη δουλειά της για να επιστρέψει στη συγγραφή μυθιστορημάτων, έρχεται αντιμέτωπη με μια ιστορία πάθους που την εμπνέει ‒ και τελικά τη δανείζεται, για να την οικειοποιηθεί. Αλλά μπλέκει προσωπικά, εκτίθεται και ξεγυμνώνεται. Η απόσταση και ο έλεγχος πάνε περίπατο, το ίδιο και η αξιοπρέπειά της. Το χειρότερο είναι πως ανακαλύπτει ότι ο χειρότερός της φόβος, δηλαδή ότι δεν έχει ξεπεράσει τα πιο κρίσιμα εδάφια της ζωής, τον θάνατο της μητέρας της, τον χωρισμό της από τον άνδρα που πόθησε περισσότερο και από τον οποίο έχει μια μικρή κόρη, επιβεβαιώνεται.

Αποστολή Κάννες 2019: Οι γυναίκες των Καννών Facebook Twitter
Βιρζινί Εφιρά και Αντέλ Εξαρχόπουλος πρωταγωνιστούν στο Sibyl της Ζιστίν Τριέ.

Η Τριέ δεν κρύβει τη συμπάθειά της για μια ηρωίδα που πασχίζει να ορίσει εκ νέου τις χαμένες ισορροπίες της και στην προσπάθειά της να είναι «εντάξει» σε όλα τα μέτωπα να χωρέσει την ακυρωμένη επιθυμία. Δεν είναι εύκολο για τον θεατή να ξεχάσει πως μια γυναίκα σκηνοθετεί, συνεπώς βλέπει το σεξ με τα δικά της μάτια.

Η Τριέ, από τη δική της μεριά, επιμένει σε δηλώσεις της πως είναι κάτι παραπάνω από μια γυναίκα σκηνοθέτις, λέγοντας μάλιστα πως είναι παράλογο οι μισοί φοιτητές της πιο διάσημης κινηματογραφικής σχολής στο Παρίσι, της Femis, να είναι γυναίκες, αλλά οι άνδρες που τελικά υπογράφουν ταινίες μεγάλου μήκους να αποτελούν το 80% στην πράξη.

Το «Sibyl» παρουσιάζει αδυναμίες κινηματογραφικής έκφρασης σε πολλές στροφές της λοξής, αντιδεοντολογικής διαδρομής της παρεμβατικής πρωταγωνίστριας, αλλά δεν παραλείπει να επισημαίνει τις μικρές κατακτήσεις της, ακόμα και μέσα από τα μεγάλα ρεζιλίκια στα οποία επιδίδεται ‒ η Εφιρά ενηλικιώνεται ακόμη εντονότερα σε κάθε της κινηματογραφικό βήμα.

 

To γαλλικό τρέιλερ της ταινίας Sibyl

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Inland Empire, Κάψε το μετάξι

Pulp Fiction / Inland Empire: Μυστηριώδες και σκοτεινό, όσο αξίζει σε έναν Λιντς

Μία ακόμη παραβολή για τον απόηχο του Χόλιγουντ -πιο υποκειμενική και σουρεαλιστική από εκείνη του Mulholland Drive-, το γλυκόπικρο κλείσιμο του ματιού ενός δημιουργού που τα έκανε όλα μόνος του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δείτε ολόκληρη την πρώτη συνέντευξη της Björk on camera μετά μια δεκαετία

Μουσική / Δείτε ολόκληρη την πρώτη συνέντευξη της Björk on camera μετά μια δεκαετία

«Μη σταματάτε. Έχουμε αφθονία. Έχουμε λύσεις. Μπορούμε να αρχίσουμε πάλι από την αρχή»: Η Björk παρουσιάζει την προσωπική της ουτοπία με το πρότζεκτ «Cornucopia» και μιλάει μπροστά στην κάμερα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. 
THE LIFO TEAM
Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Δανέζη

Μυθολογίες / «Ήτανε πέναλτι, κύριε Πάνο;»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Μαρίνας Δανέζη

Από μια εισπρακτική αποτυχία και απαγορευμένη ταινία του 1932, μέχρι την ωμή βία της Pieta (που δεν ξέρει γιατί την έχει δει επανειλημμένα) και την cult σουρεαλιστική ματιά του Τσιώλη, η σκηνοθέτρια μας χαρίζει μια σπάνια σινεφίλ λίστα που συνδυάζει θράσος και ανθρωπισμό.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Soundtrack to a Coup d’Etat: Ένα υβριδικό αριστούργημα που βρήκε το δρόμο για τα Όσκαρ 

Daily / Soundtrack to a Coup d’Etat: Ένα υβριδικό αριστούργημα που βρήκε τον δρόμο για τα Όσκαρ

Υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ταινίας ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους είναι αυτή η εκπληκτική ταινία που εκθέτει με αποκαλυπτικό τρόπο τη μεταχείριση της αφρόκρεμας της τζαζ μουσικής ως «βιτρίνας» για την καθαίρεση και τη δολοφονία του ηγέτη της ανεξαρτησίας του Κογκό, Πατρίς Λουμούμπα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
125 λεπτά με την Πόπη Διαμαντάκου/ Πόπη Διαμαντάκου: «Δεν με αγγίζουν οι επιθέσεις, δεν κάνω δημόσιες σχέσεις, δεν γλείφω»

Media / «Δεν υπάρχει τηλεκριτική σήμερα, όλα είναι δημόσιες σχέσεις»

Η γνωστή τηλεκριτικός Πόπη Διαμαντάκου μιλά στη LiFO για τη μακρά επαγγελματική της διαδρομή, την τηλεόραση του χθες και του σήμερα και απαντά για πρώτη φορά στα επικριτικά σχόλια που προκαλούν κατά καιρούς τα κείμενα της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Οθόνες / «Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Μια μεγάλη κουβέντα με τον σκηνοθέτη και μουσικό Γιάννη Βεσλεμέ που κυκλοφορεί ταυτόχρονα το νέο του άλμπουμ και η ρετροφουτουριστική του ταινία «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο». (SPOILER ALERT)
M. HULOT
Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Capétte

Μυθολογίες / «Όταν είδα το "Climax", δεν μπορούσα να συνέλθω για ώρες»: Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Capétte

Τι συνδέει τον Αρονόφσκι με τον Αλμοδόβαρ και τον Λάνθιμο με τον Βούλγαρη; Ο μουσικός Capétte φτιάχνει τη δική του αγαπημένη κινηματογραφική δεκάδα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
the last showgirl

Οθόνες / Πρεμιέρα προσεχώς: 10 ταινίες που θα ξεχωρίσουν το επόμενο δίμηνο

Η επιστροφή του Βάλτερ Σάλες, ένας στοχαστικός Κώστας Γαβράς, τα φαντάσματα του Γιώργου Ζώη, ο Ντίλαν κατά τον Τιμοτέ Σαλαμέ, το βάπτισμα της Πάμελα Άντερσον στην υποκριτική, ένα χαμηλόφωνο διαμάντι από την Ινδία και η μεγαλόπνοη αλληγορία του Μπρέιντι Κόρμπετ είναι μερικές από τις ταινίες που θα μας απασχολήσουν τον χειμώνα του 2025.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Phyllis Dalton (1925-2025): Η κορυφαία ενδυματολόγος της κινηματογραφικής ιστορίας

Pulp Fiction / Phyllis Dalton (1925-2025): Η κορυφαία ενδυματολόγος της κινηματογραφικής ιστορίας

Πέθανε στα 99 της χρόνια η Βρετανή ενδυματολόγος που έντυσε χιλιάδες πρωταγωνιστές και κομπάρσους, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην αναπαραγωγή της αυθεντικότητας και στην αντίληψη της δραματικότητας του σεναρίου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε δια παντός την πραγματικότητα

Απώλειες / Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε διά παντός την πραγματικότητα

Το όνομα του Ντέιβιντ Λιντς (1946-2025) έγινε επιθετικός προσδιορισμός και οι ταινίες του μας προσκάλεσαν να βλέπουμε και να αισθανόμαστε αλλιώς τον κόσμο: με τα μάτια μιας απόκοσμης ψευδαίσθησης και την ψυχή της υπέροχης εμμονής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Αχιλλέα ΙΙΙ

Μυθολογίες / «Μετά το “Blues Brothers” φορούσα μαύρα γυαλιά στην τάξη»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Αχιλλέα ΙΙΙ

Έχοντας συμπεριλάβει στη λίστα του από τους αδελφούς Μαρξ μέχρι μια ταινία με τον Θανάση Βέγγο, o συγγραφέας πιστεύει πως το τραγικό και το γελοίο συναντιούνται σε κάποιο σημείο, το οποίο δεν είναι πάντα ευδιάκριτο.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ