Μια συγκινητική, αναπάντεχη δήλωση του Morrissey.

Μια συγκινητική, αναπάντεχη δήλωση του Morrissey. Facebook Twitter
0

Η σχέση του Morrissey με τους φαν του είναι ιδιαίτερη. Όταν ο τραγουδιστής έμαθε πρόπερσι για το θάνατο μιας φαν του (την οποία επίσης έβλεπε σχεδόν σε κάθε συναυλία του, της έδινε το μικρόφωνο, μιλούσαν) έγραψε μια δήλωση. 

Την παραθέτουμε στο πρωτότυπο:

30 April 2010

Statement from Morrissey

My trusted ally Janice Long has passed news on to me of the sudden death of Melinda Hsu. I did not know Melinda personally, but I felt as if I did because she had been a front row fixture for many years. In fact, from her many letters and gifts I understood her name to be Mel Torment, or even, when she felt at her most pernickety, Smel - which I'm certain was not her given name.

Mel was a smiling face who lent strength to every single concert, even when events were going somewhat pear-shaped. I felt as if I knew Mel because she was always there - regardless of wherever 'there' happened to be; no snowbound landscape too far, no off-the-beaten track too untrekkable. I often handed her the microphone mid-concert and she would always make an effort to say something different each time.

What is more, she always seemed so happy to be there on the front row, even though she had heard these live renditions enough times to emaciate the brain of the most inherently decent devotee. However, she was booed by the audience once - in Killarney, when she asked (via microphone) with a tone of disbelief "why Killarney?" but I don't think she meant the contorted snootiness assessed by the rest of the audience because she was not that type.

Those who travel from concert to concert as Mel did possibly don't realize the contribution they make. They are as much a part of the night as I am, but I sometimes feel embarrassed because I think they are asking for more than there is, and, mustily, I can't give it. The goat-like vocals and the tipsy monologues are all that I am.

Mel had passed a note to me at Pomona saying that it would be her final concert of the tour. Yet, hours later, in another venue, there she was again. Even after all she had done, even after all the money she had spent and the millions of miles she had hiked she still could not keep away from the squeeze and bend of yet another version of "First of the gang to die" - never imagining, I'm sure, that it is she who would be the first.

As ever delighted and content at Ventura (where we gave our final bow), I cannot imagine whatever it was that Mel believed she saw or felt as she fixed upon the stage night after night, year after year.

Her contribution was a declaration of love for which she seemed to save all of her strength, and for which I could only ever repay with half-witted mumbles of thanks.

The only way to deal with Mel's death is to accept it. There is no other way. We all have a certain unbreakable appointment and we are all helpless targets in that regard. Life's only promise is its final deadline.

When Mel, and others who are dear to us, depart, we should at least realize as we shuffle along living our small and persecuted lives, how absolutely ridiculous it is to be afraid of anything or anyone on this unhappy planet. Most people are standardized and unoriginal, which is useful, because it makes the Mels of the world stand out even more.

Rich in ideas, her self-made calendars and t-shirts were always very funny. You will catch up with her in the afterlife, where I'm sure she will be as creative and busy and as Mel Torment as ever.

Thank you to Julia at True-to-you for printing this.

MORRISSEY
France, april 2010.

Μουσική
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το συναρπαστικό, άχρονο, χαμένο άλμπουμ της Ούρσουλα Λε Γκεν

Πέθανε Σαν Σήμερα / Το συναρπαστικό, άχρονο, χαμένο άλμπουμ της Ούρσουλα Λε Γκεν

H πολυβραβευμένη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας που πέθανε σαν σήμερα, το 2018, είχε συνεργαστεί με τον συνθέτη Todd Barton στη δημιουργία ενός φιλόδοξου πρότζεκτ που εκτείνονταν πέρα από τη συγγραφή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Θα πατήσεις σε λουλούδια, θα πατήσεις και σε σκατά για να βρεις διεξόδους»

Μουσική / Αεκτζής, αναρχικός, καζαντζιδικός: Η ανορθόδοξη πορεία του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου στο ελληνικό τραγούδι

Συνθέτης, στιχουργός, αρθρογράφος, ζωγράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος έχει γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική δισκογραφία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Οθόνες / «Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Μια μεγάλη κουβέντα με τον σκηνοθέτη και μουσικό Γιάννη Βεσλεμέ που κυκλοφορεί ταυτόχρονα το νέο του άλμπουμ και η ρετροφουτουριστική του ταινία «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο». (SPOILER ALERT)
M. HULOT
Laurent Garnier

Μουσική / «Βλέπω μαριονέτες να παίζουν μουσική έχοντας τα ακουστικά περισσότερο στον λαιμό παρά στα αυτιά»

Με αφορμή ένα επικό τετραπλό mix –house, techno, UK focus και downtempo– για τα 25 χρόνια λειτουργίας του θρυλικού fabric, ο Γάλλος παραγωγός, DJ και πρόσφατα χρισμένος ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής Laurent Garnier μιλά για το τότε και το τώρα της ηλεκτρονικής μουσικής.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Ο Τζούλιους Ίστμαν επιθυμούσε να είναι «μαύρος στον υπερθετικό, μουσικός στον υπερθετικό και ομοφυλόφιλος στον υπερθετικό»

Μουσική / Ο Τζούλιους Ίστμαν επιθυμούσε να είναι «μαύρος, μουσικός και ομοφυλόφιλος στον υπερθετικό»

Η Εναλλακτική σκηνή της Λυρικής παρουσιάζει μια βραδιά αφιερωμένη στο καινοτόμο και κοινωνικοπολιτικά φορτισμένο έργο του πρωτοπόρου Αφροαμερικανού συνθέτη που αναγνωρίστηκε ευρέως μετά θάνατον.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 techno & house parties για το προσεχές τρίμηνο 

Winter Preview 2025 / 10 techno & house parties για το προσεχές τρίμηνο 

Εκεί που η Αθήνα θα χορεύει μέχρι το πρωί, με μεγάλα ονόματα στα decks τους επόμενους μήνες – ή και μέχρι τα μεσάνυχτα, έχουμε και ένα απογευματινό κυριακάτικο πάρτι για εκείνους που πρέπει να ξυπνήσουν τη Δευτέρα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
Seven Nation Army: Η ιστορία του πιο διάσημου riff του 21ου αιώνα

Μουσική / Seven Nation Army: Η ιστορία του πιο διάσημου riff του 21ου αιώνα

Από το 2003 που πρωτοκυκλόφορησε μέχρι σήμερα, το κομμάτι των White Stripes με την εθιστική του μελωδία έχει εξαπλωθεί παντού στον πλανήτη, από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα μέχρι τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις
THE LIFO TEAM