Συνέντευξη στην Μαρία Παρούση 
Mexico City, Palacio de los Deportes, 16 Νοεμβρίου 2006, 9:15 μ.μ.
Κερκίδες γεμάτες. Στριμωγμένα σώματα στην αρένα. H Kristeen Young είναι εξαιρετική (ίσως το καλύτερο support που είχε ποτέ ο Morrissey), αλλά ο κόσμος ανυπομονεί για Eκείνον. Μοιάζουν με το φανατισμένο πλήθος οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας, και τη διακόπτουν συνεχώς φωνάζοντας “Morrissey, Morrissey, Morrissey”. Ακολουθεί ένα απολαυστικό video-collage 23 λεπτών, μια «σκανταλιά» που έχει επιμεληθεί ο ίδιος (δεν θα γράψω περισσότερα – έκπληξη για όσους θα πάνε στις δύο συναυλίες του). Λευκοί κρίνοι ανεμίζουν στον αέρα. Σε λίγο θα τους εκτοξεύσουν στη σκηνή, μαζί με κάρτες και ραβασάκια. Ξεκινάει το live, με Smiths, “Panic”. Oι πιο παλιοί θυμούνται και βάζουν τα κλάματα. Είναι ολομόναχος. Σαν τον ασπρόμαυρο ήρωα του Παζολίνι στο τεράστιο πανό πίσω του. Ολομόναχος ήταν πάντα. Μερικά βήματα μπροστά απ’ την μπάντα, μερικά βήματα πίσω από την προστατευτική μπάρα. Για όση ώρα όμως θα βρίσκεται εκεί πάνω, χιλιάδες μάτια θα τον αγκαλιάζουν λατρευτικά και χιλιάδες φωνές θα τραγουδάνε μαζί του την κάθε λέξη.
Λίγες ώρες πριν, backstage, στο δωμάτιο C, κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ απέναντί μου, γοητευτικός όσο ποτέ. Ζητάει συγγνώμη που είναι αγουροξυπνημένος και σπάει τον πάγο, απαλλάσσοντάς με από την αμηχανία, με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Αυτή θα είναι η τρίτη σου φορά στην Ελλάδα. Ανυπομονούμε...
Αυτή τη φορά θα παίξουμε σε μεγαλύτερο χώρο. Πιστεύω ότι αν έχουμε κόσμο θα περάσουμε τέλεια.
Πώς σου φαίνεται η χώρα μου;
Eίμαι λίγο μπερδεμένος. Δεν καταλαβαίνω λέξη από όσα λέγονται, δεν μπορώ να διαβάσω ούτε μια πινακίδα σωστά, δεν ξέρω ποτέ πού βρίσκομαι και πού πηγαίνω.
Κι όμως, έκανες γυρίσματα στους δρόμους της Αθήνας πάνω σε μια βέσπα για εκείνο το αφιέρωμα του BBC.
Ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο, γιατί ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα βέσπα. Κάναμε μια πρόβα το μεσημέρι όπου παραλίγο να σκοτώσω κόσμο, και, στη συνέχεια, το κανονικό γύρισμα έγινε σε ώρα αιχμής. Είναι θαύμα το πώς τα κατάφερα. Πάντως, είναι σίγουρα ένας ενδιαφέρων τρόπος να γυρίσεις την Αθήνα.
Στην Ακρόπολη έχεις πάει;
Φυσικά. Το πιο συναρπαστικό πράγμασε σχέση με την Ακρόπολη είναι τα αδέσποτα σκυλιά και γατιά. Για μένα αποτελούν ένα όμορφο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας.
Σοβαρολογείς; Τα περισσότερα από αυτά τα έχουν παρατήσει. Θεωρώ ότι είναι από τα πράγματα που μας ντροπιάζουν.
Μερικά από αυτά μοιάζουν πολύ ευτυχισμένα. Έχουν φίλους, ο κόσμος τα ταΐζει, όλοι χαίρονται που τα βλέπουν και τους μιλάνε σαν να είναι μωρά παιδιά. Έχουν ήλιο και σκιά και ένα μέρος να κοιμηθούν, και έτσι η ζωή δεν είναι και τόσο άσχημη. Αντίθετα τα πιο πολλά κατοικίδια είναι παγιδευμένα όλη μέρα σ’ ένα διαμέρισμα. Αν με ρωτούσες τι θα προτιμούσα, προσωπικά, θα διάλεγα την Ακρόπολη!
Πρόσφατα είπες σε μια συνέντευξη ότι το σπίτι σου είναι κάπου στη μέση του Ατλαντικού. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάποιο μέρος με το οποίο είσαι δεμένος και ανυπομονείς κάθε φορά να επιστρέψεις;
Κανένα απολύτως. Νιώθω ένας υπερατλαντικός ταξιδιώτης. Τους τελευταίους 18 μήνες ζω κυρίως στη Ρώμη. Μου αρέσει και είμαι πολύ άνετα εκεί, αλλά η ιδέα «σπίτι» για μένα είναι ένα ακόμα μυστήριο. Από τότε που πούλησα το σπίτι μου στο Los Angeles, όλα μου τα υπάρχοντα βρίσκονται σε μια τεράστια αποθήκη εκεί. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι εδώ και ενάμιση χρόνο όλη μου η ζωή συνίσταται σε 3 βαλίτσες.
Είναι όμως κι αυτό ένα είδος ελευθερίας, δε νομίζεις;
Για μένα όχι. Μου αρέσει να είμαι «παγιδευμένος» στο σπίτι, να με περιτριγυρίζουν αγαπημένα αντικείμενα. Βασικά, είμαι άνθρωπος του σπιτιού. Μου αρέσει να έχω το σπίτι, τα πράγματά μου και τον κήπο μου. Δεν το θεωρώ κακό αυτό. Όλοι είναι εξαρτημένοι από κάτι. Για άλλους είναι το αλκοόλ, για άλλους τα ναρκωτικά και για άλλους ο τζόγος. Νομίζω ότι το να είσαι «κολλημένος» με τα βιβλία και τις ταινίες είναι πολύ υγιές. Στην ουσία δεν τα χρειάζεσαι, αλλά τουλάχιστον είναι αβλαβή.
Αν ήσουν πολιτικός για μια μέρα και μπορούσες να κάνεις μια μόνο σημαντική αλλαγή για τον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Πολλά πράγματα με ενοχλούν. Τι είναι πιο σημαντικό; Τα πυρηνικά ή το περιβάλλον; Σίγουρα ο πόλεμος στο Ιράκ είναι φρικιαστικός, και πιστεύω ότι ο λόγος για κάθε πόλεμο είναι το ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να επικοινωνήσουν. Αλλά, για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, νομίζω το θέμα των πυρηνικών είναι το πιο σημαντικό – γιατί είναι το πιο επικίνδυνο. Φυσικά, το περιβάλλον είναι ένα χάλι, αλλά αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Καμιά φορά σκέφτομαι όλα τα μέλη της Greenpeace που φυλακίστηκαν στη δεκαετία του ’80 από τη βρετανική κυβέρνηση επειδή έκαναν διαδηλώσεις για θέματα που τώρα αποτελούν μέρος του προγράμματος της κυβέρνησης. O Tony Blair δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο εκτός από την εξουσία και την προώθηση του εαυτού του. Ο Πρόεδρος του Ιράν ζήτησε να δει τον Bush για παγκόσμια θέματα μέγιστης σημασίας, αλλά ο Bush αρνήθηκε. Ο πόλεμος είναι εύκολο πράγμα, αλλά το να είσαι καλός άνθρωπος μοιάζει να είναι σχεδόν αδύνατο.
Έχεις να πεις κάτι για τη βία ενάντια στα ζώα;
Θα ήταν από τα πρώτα θέματα της λίστας μου. Στην Αμερική η βιομηχανία κρέατος είναι τόσο δυνατή, που ό,τι την αντιμάχεται πρέπει να εξολοθρευτεί. Στην Αγγλία, αν χτυπήσεις ένα 7χρονο παιδί με το αμάξι σου ενώ οδηγείς μεθυσμένος, θα κάνεις 6 μήνες φυλακή, ενώ, αν προσπαθήσεις να απελευθερώσεις πειραματόζωα από ένα επιστημονικό εργαστήριο, θα καταδικαστείς σε 12 χρόνια φυλάκιση.
Στην Ελλάδα οι γυναίκες ακόμα φοράνε γούνες για να πάνε σε ένα κονσέρτο στο Μέγαρο Μουσικής.
Δεν πιστεύω ότι είναι άκαρδες, πιστεύω ότι πάσχουν απλώς από έλλειψη παιδείας. Η περιφρόνηση της ζωής των άλλων πλασμάτων είναι φρικιαστική. Δυστυχώς, στους ανθρώπους αρέσει η βία. Πρώτα οδηγούμε τα ζωικά είδη στην εξαφάνιση, μετά αποφασίζουμε να τα διασώσουμε, και μετά τα εξολοθρεύουμε και πάλι. Οι πρίγκιπας William φωτογραφίζεται στις εφημερίδες δίπλα στο πτώμα ενός μωρού ελαφιού που σκότωσε στο κυνήγι, λες και πρόκειται για τεράστια ηρωϊκή πράξη. Τα ζώα είναι ακριβώς όπως τα παιδιά, γι’ αυτό όποιος τα κακομεταχειρίζεται είναι εντελώς ανάξιος εκτίμησης. Απορώ πώς η Madonna, ενώ έχει παιδιά, πηγαίνει για κυνήγι, σκοτώνει ένα σωρό ζώα και πουλιά και, ταυτόχρονα, εξακολουθεί να είναι αρεστή στον κόσμο. Στην Αγγλία οι σεφ είναι πολύ της μόδας τελευταία – και, έτσι, άνθρωποι σαν τον Jamie Oliver και τον Gordon Ramsay σκοτώνουν ζωντανά πλάσματα κάθε μέρα. Όσο πιο πολύ ζωντανό στο τηγάνι, τόσο πιο καλή η συνταγή. Και να φανταστείς ότι είναι οι εθνικοί μας ήρωες αυτή τη στιγμή. Είναι εντελώς αποκρουστικό.
Το πασχαλινό έθιμο στην Ελλάδα περιλαμβάνει τη σφαγή χιλιάδων αρνιών και κατσικιών.
Είναι βάρβαρο. Νομίζω ότι θα πρέπει κάποιος να κινηματογραφήσει τα σφαγεία σας και η ελληνική τηλεόραση να παίζει την ημέρα του Πάσχα αυτό το πρόγραμμα όλη μέρα. Τότε μπορεί κάποιοι να ευαισθητοποιηθούν. Δεν έχω ακούσει ούτε μια καλή δικαιολογία που να στηρίζει την κρεοφαγία. Καμιά σάρκα δεν είναι νόστιμη αν δεν προσθέσεις γαρνιτούρες, σως και μπαχαρικά, οπότε με τον ίδιο τρόπο μπορείς να μαγειρέψεις οποιοδήποτε λαχανικό και να είναι το ίδιο νόστιμο. Το να τρώει κανείς κρέας είναι τόσο παλιομοδίτικο και αρχαίο όσο και η δουλεία.
Το 1992 μου είχες πει ότι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήθελες να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό, γιατί οι περισσότεροι θέλουμε να είμαστε νέοι για πάντα, όσο το δυνατόν πιο μακριά απ’ τον θάνατο. Παρακολουθώντας την πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια, ομολογώ ότι, όντως, η ωριμότητα έχει ενώσει τα κομμάτια του προσωπικού σου παζλ.
Είναι αλήθεια αυτό. Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι το θέλουν ή όχι, όλοι μεγαλώνουμε, και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να το καθυστερήσουμε. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αγκαλιάσεις την ηλικία σου όσο περισότερο αντέχεις και να αποδεχτείς ότι η κάθε ηλικία έχει τις δικές της χαρές. Δεν υπάρχει λόγος να ανταγωνίζεσαι τους νεότερους με οποιοδήποτε τρόπο, είναι γελοίο κι αποκρουστικό. Ποτέ δεν συνέδεσα τα νιάτα με την ευτυχία και την ελευθερία, και από αυτή την άποψη γενικά θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Αντίθετα, οι περισσότεροι στεναχωριούνται πολύ όταν αποχωρίζονται τη νεότητά τους, γιατί στην ουσία αφήνουν πίσω την τρέλα, την ανεμελιά, την ελευθερία και τη σεξουαλική μανία. Για μένα ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου, και γι’ αυτό χαίρομαι να μεγαλώνω και να απομακρύνομαι από αυτήν. Όσο πιο μακριά, τόσο καλύτερα.
Με αφορμή τους στίχους του τελευταίου σου δίσκου, οι δημοσιογράφοι βρήκαν ευκαιρία να χώσουν τη μύτη τους: «Ο Morrissey είναι επιτέλους χαρούμενος, ο Morrissey είναι ερωτευμένος, ο Morrissey ανακάλυψε το sex.» Σε ενοχλούν όλα αυτά, ή τα έχεις συνηθίσει;
Έχω συνηθίσει να μου πετάνε ό,τι τους έρθει κατάμουτρα, και, ό,τι κι αν λέω, ο Τύπος πάντα ακούει και γράφει τα εντελώς αντίθετα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να ικανοποιώ συνεχώς τους πάντες, γι’ αυτό και δεν προσπαθώ. Αλλά δεν ξέρω στ’ αλήθεια για ποιον λόγο νομίζουν ότι είμαι ερωτευμένος και ότι έχω σεξουαλική ζωή. Όχι μόνο δεν έχω σεξουαλική ζωή, αλλά το θεωρώ και πολύ ενθαρρυντικό για τον εαυτό μου. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως πρέπει να έχουν σωματική επαφή για να επιβιώσουν, και ότι χωρίς αυτή είναι ερείπια. Εγώ καταφέρνω να περνάω από δεκαετία σε δεκαετία χωρίς κανενός είδους σωματική επαφή, και το βρίσκω αξιοπερίεργο που είμαι ακόμα ζωντανός. Άρα, είμαι η απόδειξη ότι μπορείς να το κάνεις αν θέλεις. Σίγουρα, κάτι συμβολίζω με αυτό. Θα σ’ αφήσω να αποφασίσεις μόνη σου.
Μόνος για πάντα λοιπόν;
Η μοναχικότητα μου προσφέρει στιγμές αληθινής πληρότητας και ευτυχίας. Είναι «τροφή» για μένα το να είμαι μακριά από τους ανθρώπους, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Αν αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα καταλήξω σε απόλυτη απομόνωση, δεν με πειράζει καθόλου. Όταν κοιτάζω το ανθρώπινο είδος, δεν είναι και πολλά τα πράγματα που βρίσκω ελκυστικά. Και δεν έχω αλλάξει σ’ αυτό, παρ’ όλο που διανύω το 47ο έτος της ηλικίας μου. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας σημαντικός αριθμός. Πάντα ζω από λεπτό σε λεπτό, από ώρα σε ώρα, χωρίς να νιώθω απερίσκεπτος. Κάθομαι εδώ και δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι τον επόμενο μήνα, και ούτε θέλω να ξέρω. Δεν κοιτάζω το μέλλον, νιώθω πως υπάρχει μόνο παρόν και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό μού προξενεί μεγάλη έκπληξη όταν, συναντώντας ανθρώπους και μιλώντας μαζί τους, συνειδητοποιώ ότι δεν τους προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός ότι είναι ζωντανοί. Το ότι αποτελούν ακόμα μέρος αυτής της ζωής. Για τους περισσότερους είναι άλλη μια μέρα – λίγη χαρά, λίγο αλκοόλ, «αυτός είμαι εγώ», «αυτό είναι το σώμα μου», μπλα, μπλα, μπλα... Κανείς ποτέ δεν λέει «πόσο μοναδικό είναι που είμαι ζωντανός, που είμαι εδώ, ΤΩΡΑ».
Το θεωρούν δεδομένο...
Ακριβώς. Το θεωρούν εντελώς δεδομένο. Εγώ πάλι όχι. Νομίζω ότι αυτό είναι το γνώρισμα μιας ποιητικής ψυχής. Να εξετάζεις συνεχώς την ύπαρξη –αν και πολλές φορές είναι αγχωτικό–, και να ρωτάς: «γιατί είμαι εδώ;», «πού πηγαίνω;», «γιατί αισθάνομαι έτσι, και πώς θα αισθανθώ όταν φτάσω στον προορισμό μου;» Αυτό είναι για μένα το αληθινό ποιητικό ένστικτο.
Είσαι περισσότερο ανοιχτός στη ζωή απ’ ό,τι παλιότερα;
Ναι, και δυστυχώς αυτό έχει να κάνει με την ηλικία. Όταν ξεκινάς στη μουσική, όλοι είναι μεγαλύτεροί σου – στις δισκογραφικές εταιρείες, στα μουσικά περιοδικά κ.λπ., και έτσι πρέπει, μέχρι ενός βαθμού, να τους εντυπωσιάσεις. Αλλά μετά περνάνε τα χρόνια, και τα πράγματα αντιστρέφονται. Ξαφνικά βρίσκομαι στη φάση όπου όλοι είναι μικρότεροί μου – οι συνθέτες, οι δημοσιογράφοι, όλοι... Και, αν δεν αισθανθώ αυτοπεποίθηση τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Η φιλοσοφία μου είναι: πάντα έχε το μυαλό σου ανοιχτό, απλώς να ξέρεις ότι καμιά φορά μπορεί και να απογοητευτείς.
Εξακολουθείς να είσαι “Theendofthefamilyline”, όπως ακριβώς τραγουδούσες στο “KillUncle” το 1991...
Δεν είμαι περήφανος γι’ αυτό, αλλά δεν αισθάνομαι και άσχημα. Πάντα είχα πολύ ισχυρές πεποιθήσεις γι’αυτό το θέμα. Η αναπαραγωγή είναι απλώς μια πράξη απόλυτου εγωισμού. Δεν μας νοιάζουν τα παιδιά που θα φέρουμε στον κόσμο, μόνο η προσωπική μας εικόνα. Nα έχουμε μια μικρότερη έκδοση του εαυτού μας, ένα πλάσμα που να αποδεικνύει ότι υπήρξαμε. Είναι παντού το εγώ – εγώ, εγώ, συνεχώς. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που φέρνουν παιδιά στον κόσμο και τα σέβονται και τα αφήνουν ελεύθερα.
Όμως οι υποψήφιοι «καλοί» γονείς, σαν κι εσένα, συνήθως δεν κάνουν παιδιά. Ποιο θα είναι λοιπόν το μέλλον αυτού του κόσμου;
Ευτυχώς, δεν θα ζω μέχρι τότε! (γέλια) Δεν θα κάτσω να σκάσω. Ούτε γι’ αυτό, ούτε για τα μελλοντικά προβλήματα του περιβάλλοντος. Έχουμε αρκετά προβλήματα ήδη, ας μην ασχοληθούμε και μ’ αυτά των επόμενων γενεών.
Το τελευταίο σου album διαπνέεται από έναν φρέσκο αέρα αναγέννησης. Περιέχει όμως τις περισσότερες αναφορές στο θάνατο που έχουν υπάρξει ποτέ σε δίσκο σου.
Είσαι σίγουρη; Στο “Meat Is Murder” ο θάνατος αναφέρεται σε κάθε τραγούδι! (γέλια)
Αναφέρομαι στους προσωπικούς σου δίσκους και όχι στη δισκογραφία των Smiths.
Μα όλοι ήταν προσωπικοί δίσκοι, απλώς δεν το έχεις προσέξει... Ο θάνατος είναι εδώ πάντα! (γέλια) Αλήθεια, είναι! Είναι τρομακτικό. Είναι το πιο έκδηλο κομμάτι της ζωής μας, σε καθημερινή βάση.
Πιστεύεις στη μετεμψύχωση;
Δεν έχω κανένα λόγο για να πιστέψω.
Υπάρχουν πιστεύεις κάποια déjà vu και ότι συχνά οι διάφορες συμπτώσεις που μας συνδέουν με πρόσωπα και πράγματα δεν είναι τελικά και τόσο συμπτώσεις;
Ναι, και μου συμβαίνουν πολύ συχνά τέτοιου είδους συμπτώσεις. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, γιατί δεν ήξερα τι θα συμβεί στον πλανήτη πριν ακόμα γεννηθώ; Αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, γιατί όχι και προηγούμενη ζωή; Και, αν σκεφτείς πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει, αναρωτιέμαι γιατί ποτέ κανείς τους δεν έχει επιστρέψει για να μας εξηγήσει αναλυτικά τι συμβαίνει; Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να πιστεύουμε ότι, παρ’ όλο που ο θάνατος είναι οδυνηρός και αφήνουμε πίσω αυτούς που αγαπάμε, υπάρχει ένας όμορφος προορισμός που μας περιμένει. Αλλά είναι τόσες πολλές οι ανεξήγητες ερωτήσεις της ανθρώπινης φύσης... Γιατί νιώθουμε φυσική έλξη για κάποιον; Γιατί φαντασιωνόμαστε κάποιον; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει απλώς ένας βιολογικός μηχανισμός που να λέει: συναντιόμαστε, κάνουμε ένα παιδί, τελειώσαμε, αντίο; Γιατί πρέπει να υπάρχει πόθος, πάθος, γιατί πρέπει να ερωτεύεσαι πριν προλάβεις να καταλάβεις τι σου συμβαίνει; Γιατί κάποιος περνάει δίπλα σου και με ένα κοίταγμα μόνο μπορεί να σε αναστατώσει; Γιατί δεν μπορούμε απλώς να ζήσουμε σαν κουκίδες πάνω στο πρόσωπο του πλανήτη; Γιατί πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε «καυτή» επιθυμία; Πρέπει να μου λείπεις, πρέπει να σε αγγίξω, πρέπει να σε αποκτήσω. Γιατί, άραγε;
Συνήθως ζητάμε απ’ τους άλλους αυτά που χρειαζόμαστε και όχι απ’ τον εαυτό μας. Πρώτα από τους γονείς μας, μετά από τους συντρόφους μας, και αργότερα από τα παιδιά μας.
Νομίζω ότι είναι και η αίσθηση του ημιτελούς. Έχεις αυτό που μου λείπει και, άρα, αν είμαι μαζί σου ολοκληρώνομαι σαν άτομο. Εντελώς μυθικό.
Με το πέρασμα του χρόνου έχει αλλάξει καθόλου η σχέση σου με τους fans σου;
Νομίζω ότι είναι νεότεροι σε ηλικία και ότι οι πιο παλιοί έχουν αρχίσει να με αποχαιρετούν. Είναι ανακούφιση να σκέφτομαι ότι η «παλαιά φρουρά» σιγά σιγά αποχωρεί.
Πρόσεχε λίγο τα λόγια σου για την “παλαιά φρουρά”, ε;...
Οουπς, συγγνώμη, χμ... (γέλια) Ε, με την εξαίρεση 4-5 ατόμων, εννοούσα. Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός – και, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και σ’ αυτό καλωσορίζω την αλλαγή. Ποιος θέλει να μένει ίδιος για πάντα; Είναι χαζό.
Έχεις να στείλεις κάποιο μήνυμα στους Έλληνες fan σου;
Ό,τι έχω να πω είναι μέσα στα τραγούδια, και το ξέρουν αυτό. Ό,τι έχω να τους πω θα τους το τραγουδήσω σε λίγες μέρες, αρκεί να είναι εκεί να το ακούσουν. Εγώ, πάντως, θα είμαι οπωσδήποτε!
σχόλια