Το ταξίδι στο Everest Base Camp είναι ένα από τα πιο δημοφιλή στον κόσμο. Μοναδικές εμπειρίες, όμορφες συγκινήσεις, μαγευτική θέα, διαδρομές φυσικού πλούτου είναι μερικά απ' όσα περιλαμβάνει μια ορειβατική αποστολή.
Ο Γιώργος Σπυράκης, αρχηγός της ορειβατικής αποστολής του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου (EOΣ) Αχαρνών, βρέθηκε πριν από λίγες μέρες στο βασίλειο των αιθέρων, το Νεπάλ, και από κει πραγματοποίησε μια πολυήμερη πορεία προς το Everest Base Camp (5.364 μ.), καθώς και ανάβαση στο Kala Patthar (5.615 μ.).
Όπως μου λέει: «η ανάβαση μπορεί να γίνει από έμπειρους ορειβάτες. Δεν έχει ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις, χρειάζεται μόνο σωστή διαχείριση του υψομέτρου μέσω του εγκλιματισμού, καλή φυσική κατάσταση και επίγνωση των κινδύνων και των ουσιαστικών ορίων του καθενός ξεχωριστά».
Λίγο πριν αφηγηθεί την πολύτιμη εμπειρία του μου λέει ότι κεντρικό μότο των αποστολών στις οποίες συμμετέχει είναι: «Η ανάβαση για την κορυφή δεν είναι υποχρεωτική, υποχρεωτική είναι η επιστροφή». Και προσθέτει: «Σημαντικό στοιχείο είναι ο σωστός εξοπλισμός, ο ρουχισμός, η διατροφή, η ενυδάτωση, ο ρυθμός πορείας, η σωστή προετοιμασία προκειμένου να υπάρχει φυσική κατάσταση αλλά και για την αντιμετώπιση τυχόν απρόβλεπτων καταστάσεων κατά την ανάβαση.
Στο Nεπάλ όλα είναι διαφορετικά, νομίζεις ότι συναντάς όσα έχεις φανταστεί, αλλά τελικά είναι μια άλλη ζωή που σε συναντά. Με την προσγείωση στην Kατμαντού ο κόσμος αλλάζει, αλλά ζει.
»Θέλει πολλή προσοχή η διαχείριση του υψομέτρου – λειτουργεί διαφορετικά σε κάθε οργανισμό και προς αποφυγή προβλημάτων (εγκεφαλικό ή πνευμονικό οίδημα) απαιτείται καλή ενημέρωση όσον αφορά τα συμπτώματα και την αναγνώρισή τους και καλή επικοινωνία με τον αρχηγό και τα λοιπά μέλη της ομάδας. Το βουνό δεν θέλει εγωισμούς, μόνο σεβασμό και ηρεμία του νου.
»Συστήνεται η συνεργασία με τοπικούς οδηγούς και porters, τόσο για τα διαδικαστικά ζητήματα επικοινωνίας και συνεννόησης όσο και για τη γνώση της ευρύτερης περιοχής και ζητημάτων τοπικών Αρχών».
Στη συνέχεια τον ρωτώ ποια βήματα ακολούθησαν με τον σύλλογο προκειμένου να φτάσουν στο Everest Base Camp αλλά και τι θυμάται πιο έντονα. Ο ίδιος, τότε, κάνει μια απαραίτητη διευκρίνιση: «Στο Nεπάλ όλα είναι διαφορετικά, νομίζεις ότι συναντάς όσα έχεις φανταστεί, αλλά τελικά είναι μια άλλη ζωή που σε συναντά. Με την προσγείωση στην Kατμαντού ο κόσμος αλλάζει, αλλά ζει. Η "σκληρή" αυτή πόλη σε φέρνει κοντά σε μια πραγματικότητα που μόνο με μακρινές υποψίες θα μπορούσες να την έχεις πλησιάσει.
»Σκονισμένοι δρόμοι, ξυπόλυτοι άνθρωποι, χέρια γεμάτα σημάδια, παιδιά να παίζουν με πέτρες κι ένας κόσμος γεμάτος χαμόγελα και φτωχές στιγμές. Έτσι τις βλέπεις. Με την εννιαμελή ορειβατική αποστολή του ΕΟΣ Αχαρνών ταξιδεύεις στη Lukla και κλείνεσαι στο ελικοφόρο αεροπλάνο που τραντάζεται σαν κόκκος σκόνης απ' τα ισχυρά ρεύματα των βουνών. "Το πιο επικίνδυνο κομμάτι της αποστολής είναι η πτήση στη Lukla" ήταν τα λόγια ενός φίλου. Εκεί, λοιπόν, αποφασίζεις να μη φοβηθείς και να το διασκεδάσεις».
Ο Γιώργος ξεκαθαρίζει ότι η πορεία προς το Everest Base Camp είναι πολυήμερη, αφού χρειάζονται συνολικά 12 μέρες και περίπου 120 χιλιόμετρα.
Η περιγραφή του οδοιπορικού είναι χαρακτηριστική: «Ο εξοπλισμός είναι έτοιμος και μένει μόνο η δύναμη του μυαλού σου. Σε τέτοιες πορείες πας με την ψυχή σου ανοιχτή. Το μονοπάτι κινείται κοντά στον ποταμό Dudh Koshi, μέσα από παραδοσιακά χωριά, οικισμούς, θρησκευτικά σημεία (στούπες) αλλά και μια φύση που σε καλεί. Όλα είναι διαφορετικά εκεί, έχουν μια γαλήνη, σκέφτεσαι, και η σύγκριση με το γεμάτο βουητό Kατμαντού είναι αναπόφευκτη.
»Περπατάς αργά, βρίσκεις έναν σταθερό ρυθμό κι ελπίζεις ότι ο οργανισμός σου δεν θα σε προδώσει απ' την αλλαγή υψομέτρου. Συχνά παρεκκλίνεις και τρυπώνεις σε κάθε ανοιχτό παράθυρο. Σε τραβούν οι μυρωδιές απ' τη φωτιά κι εκείνος ο ήχος που κάνουν τα μαχαίρια khukuri που τεμαχίζουν το σκληρό κρέας.
Τους βλέπεις και σε βλέπουν, διστάζεις και σε προλαβαίνουν, γελούν πριν από σένα και σε καλούν για ένα κέρασμα. Προσπαθείς να μιλήσεις, κάνεις νοήματα, ζητάς νερό, τσάι, ρωτάς από περιέργεια και τότε όλα γίνονται εύκολα. Σχεδόν δεν λες τίποτα κι εκείνοι είναι ήδη κοντά, σαν να σε αγγίζουν. Δεν ενοχλούν, δεν παρεμβαίνουν, μόνο που κάτω απ' τα σκισμένα και βρόμικα ρούχα τους σου ανοίγουν την καρδιά τους.
»Άλλες φορές αρπάζεις τη φωτογραφική –να μη χάσεις ούτε στιγμή– και προσπαθείς να αποτυπώσεις χρώματα. "Ανήκει σ' εσένα και μόνο" ακούς μια φωνή σε σπαστά αγγλικά, "φίλε μου, κοίτα το... είναι μόνο στα μάτια σου". Κατεβάζεις τον φακό και η σκούρα φυσιογνωμία απλώνει ένα χαμόγελο στις ρυτίδες του.
Έχει εκείνο το βλέμμα που ποτέ δεν μπόρεσες και με τη σκέψη αυτή επιμένεις σαν γνήσιος τουρίστας. Φτιάχνει το καπέλο του και σου αφήνει την πιο στεγνή του έκφραση. Μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, έχει ήδη φύγει, φορτωμένος με περίπου 60 κιλά στην πλάτη και με το βήμα πιο δυνατό από ποτέ».
Ρωτώ τον Γιώργο για την πρώτη νύχτα αλλά και την επόμενη μέρα και με μια έκφραση νοσταλγίας απαντά: «Η πρώτη νύχτα ήταν στο Phakding (2.610) και μετά ξεκινήσαμε για την ανάβαση μέχρι το Namche (3.440). Ήδη οι ανάσες είχαν αλλάξει και η πορεία έμοιαζε με ατέρμονη σκάλα. Όλοι περπατούσαμε πιο αργά. Ο χώρος ήταν γεμάτος μυρωδιές, έκαιγαν τα κλαδάκια απ' το αρωματικό φυτό τους και είχε έρθει ήδη η νύχτα.
Η επόμενη μέρα ήταν περισσότερο εγκλιματισμού. Μια παρατεταμένη ανηφόρα μέχρι τα 3.882 μέτρα. Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε άπνοια, σε κάθε απόφαση να τα παρατήσεις, ανακαλούσες ένα διαφορετικό χαμόγελο απ' τα πιτσιρίκια που σε κύκλωναν. Ειδικά εκείνου του μικρού που με πλησίασε και μου χάρισε καραμέλες.
Στα ψηλά υπάρχει μόνο η αίσθηση απ' τις κορυφές των βουνών κι ένα δικό σου χαμόγελο. Οι μέρες κυλούσαν, η φύση άφηνε σημάδια από πρωινά με χιόνι, μεσημέρια γεμάτα ήλιο και απογεύματα που κόβεις την ομίχλη με τη σκιά σου.
Κάθε που έβγαινες έξω σήκωνες ψηλά το φερμουάρ και με τα χέρια στις τσέπες ήσουν βέβαιος ότι μόνο κάτι καλό μπορούσε να σου συμβεί. Μετά το βουδιστικό μοναστήρι Tengboche και την πορεία στο δάσος με τα "δάχτυλα" –έτσι έμοιαζαν τα πυκνά, στεγνά κλαδιά του– βρεθήκαμε στο Dingboche (4.410), για να ξυπνήσουμε απ' το παιχνίδι των κουταβιών που τρίβονταν στο χιόνι και μια δροσιά απ' το σπασμένο τζάμι.
Όταν σταθείς μπροστά στον ήλιο του Ama Dablam (6.856) ξεχνάς τα πάντα. Κλείνεις τα μάτια, ο αέρας σού παγώσει τα βλέφαρα και βρίσκεις την πιο βαθιά σου ανάσα κι ένα χρώμα: κίτρινες αποχρώσεις της ερήμου. Μία ακόμα μέρα εγκλιματισμού και καταλήξαμε στο Lobuche (4.910) για την ξεκούραση πριν από τον τελικό προορισμό. Πορεία νωρίς το πρωί μέχρι τον σταθμό διαμονής Gorakshep (5.140) και μετά συνέχεια για το Everest Base Camp (5.364).
Απ' τα σύννεφα που διαλύονταν έμενε μόνο η θέα των βουνών. Ψηλές κορυφές σαν δυνατά δάχτυλα και πίσω τους η "στέγη του κόσμου". Αρκετές ώρες μετά όλοι μας αγγίζαμε τον ιερό βράχο με τις σημαίες των προσευχών. Οι διάσπαρτες σκηνές προμήνυαν έντονη κινητικότητα για τις αποστολές που προετοιμάζονται για την κορυφή του Everest. Έβρισκες μια γωνιά για ν' ακουμπήσεις. Έπιανες τον εαυτό σου να είναι γεμάτος έντονα συναισθήματα ευγνωμοσύνης, κάτι από συγχώρεση για τα μέσα σου και μια ακόμα στιγμή ελπίδας για όσα σκέφτεσαι.
Ανακαλούσες δικά σου πρόσωπα, τα χαμόγελά τους, τον τρόπο που μισοκλείνουν τα μάτια όταν τους κάνεις περήφανους και μέχρι να συνέλθεις απ' τις ανάσες εκεί ψηλά τα δάκρυα ήταν ήδη παγωμένα σημάδια στο δέρμα σου.
Στη συνέχεια παρατηρούσες την κορυφή του Everest, τον παγετώνα Kumbu, τον ανάγλυφο αυτό μικρόκοσμο, και στον ευγενή "θυμό" της φύσης υπάρχει μία ακόμα αναμέτρηση με τον άνθρωπο. Είναι οι στιγμές που σκεφτόμουν τους ανθρώπους, ανακαλούσα εκείνες τις φορές που βρίσκεις εμπόδια, σκοντάφτεις σε αδιέξοδα, έκανες τον σταυρό σου στα κρυφά κι έστηνες νοητικά προβλήματα για να σε πλησιάσει ένας ακόμα τυχαίος άνθρωπος και να σου θυμίσει ότι έχεις ήδη τη λύση.
Είναι εκπληκτικό πόσο κοντά είναι οι άνθρωποι εκεί στη φύση. Μιλούν τίμια και σου χαρίζουν ένα "βρόμικο" χαμόγελο σε κάθε σου πέρασμα. Δεν ψάχνουν ούτε ζορίζουν τις ευκαιρίες τους. Μόνο αφήνονται και γίνονται ένα με τη στιγμή, ένα με τη χαρά και τη λύπη, ένα με αυτό που θέλουν να σου πουν. Κι αν δεν πιστέψεις, είναι ακόμα εκεί, να υπάρχουν μέχρι να αντιληφθείς όχι ένα ακόμα λάθος σου αλλά ότι έχεις μία ευκαιρία επιπλέον, ότι είσαι κάτι απ' την ευκαιρία και ότι έγινες η δική τους ευκαιρία να σου προσφέρουν κάτι».
Κλείνοντας και αφού ταξιδεύουμε νοητά με τις φωτογραφίες που έχει φέρει μαζί του για να θυμάται αυτό το ταξίδι, σπεύδω να τον ρωτήσω τι κρατά περισσότερο απ' αυτήν τη μοναδική εμπειρία; «Περπατάς για μέρες κατά τη διάρκεια της κατάβασης και θες να μοιραστείς όσα οι άλλοι μοιράστηκαν μαζί σου, την εικόνα απ' τα βουνά, τους κουβαλητές της ζωής, μια ταπεινή σκέψη και καθετί που θα σε κάνει να κρατήσεις την ψυχή σου ανοιχτή» καταλήγει.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 4.6.2018
σχόλια