ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ περισσότερο την καρδιά και το στομάχι μου, με βοηθάνε να συνεχίσω. Δεν σκέφτομαι καθόλου όταν φωτογραφίζω. Έπειτα όταν τις κοιτάζω, προσπαθώ να τις αναλύσω και να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη.
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
Ο Anders Petersen, γεννημένος το 1944, είναι Σουηδός φωτογράφος ιδιαίτερα γνωστός για τα βιωματικά του πρότζεκτ ενώ τις φωτογραφίες του χαρακτηρίζει μια σοκαριστική αμεσότητα, αν και ουδέποτε έχει αντιμετωπίσει τα θέματα του με ηδονοβλεπτική διάθεση. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Ευρωπαίους φωτογράφους της εποχής μας.
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
Ο λόγος που συνεχίζω να προτιμώ τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι γιατί απλώς έτσι έχω συνηθίσει. Στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, υπάρχουν περισσότερα χρώματα απ' ότι στις έγχρωμες, έτσι δεν σε περιορίζει κανένα χρώμα. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις εμπειρίες σου, τις γνώσεις σου και την φαντασία σου, και να βάλεις εσύ όσα χρώματα θες στο ασπρόμαυρο. Αυτό είναι όλο, βάλτε τα δικά σας χρώματα
ANDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
Προτιμώ να τραβάω τις φωτογραφίες με μια αναλογική κάμερα επειδή είμαι κάπως ηλίθιος και αφελής και τεμπέλης – γι' αυτό επιμένω σε αυτά που ήδη ξέρω. Και θέλω να έχω μια κάμερα που να είναι, ξέρεις, πολύ απλή στην χρήση της. Μια ερασιτεχνική φωτογραφική μηχανή. Το μόνο πράγμα που έχει νόημα για μένα είναι η επαφή με τους ανθρώπους. Να είμαι ειλικρινής με τους ανθρώπους και ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η μηχανή δεν είναι ιδιαίτερα σημαντική, είναι απλά ένα εργαλείο
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
Το πιο γνωστό φωτογραφικό του λεύκωμα είναι το «Café Lehmitz»- ένα από τα πιο εμβληματικά βιβλία της σύγχρονης ευρωπαϊκής φωτογραφίας- στα πλαίσια του οποίου φωτογράφιζε, από το 1967-1970, ανθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου: πόρνες, τραβεστί, μεθυσμένα ζευγάρια, αποσυνάγωγους κάθε είδους και τοξικομανείς. Οι φωτογραφίες του αν και δείχνουν το πιο ταπεινωμένο και οριακό κομμάτι της κοινωνίας έχουν κάτι οικείο και προσωπικό- είναι απίστευτα ανθρώπινες και γεμάτες αγάπη.
Είμαι μανιακός. Συνεχίζω συνεχώς να θέτω ερωτήσεις που αφορούν κυρίως τον εαυτό μου. Ακούγεται εγωιστικό και ίσως είναι. Ρωτάω τον εαυτό μου – ποιος είμαι και γιατί. Και μετά ψάχνω ανθρώπους και άλλα όντα με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ – γυναίκες, άντρες, σκυλιά, γάτες... Νομίζω ότι πρόκειται για την αναγνώριση των ανθρώπων στους οποίους ανήκω
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
«Για μένα, εκείνο που μετράει είναι οι άνθρωποι που συναντάς, οι εικόνες είναι λιγότερο σημαντικές».
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
Νιώθω ότι κατανοώ τον εαυτό μου μέσα από τους άλλους ανθρώπους, όλο και περισσότερο και καλύτερα. Και καταλαβαίνω και ακόμη ένα πράγμα... στο κάτω-κάτω της γραφής είμαστε όλοι άνθρωποι. Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Αλλά από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια... εάν πάτε πίσω στα στοιχειώδη, είσαι συγγενής με όλους τους ανθρώπους του υπόλοιπου κόσμου και δεν έχει σημασία εάν βρίσκεσαι στην Ιαπωνία, το Παρίσι ή την Ρίγα.Προσπαθώ να βρω εκείνο που μας κάνει να ερχόμαστε κοντά με τους άλλους ανθρώπους. Δεν αναζητώ εκείνο που μας χωρίζει – επιθυμώ να είμαι κοντά. Δεν κοιτάω τις διαφορές, αν και ξέρω πως έχουμε διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, αλλά στην τελική, είμαστε όλοι το ίδιο.
Το όνειρο μου είναι όταν βγεις στους δρόμους που γεννήθηκες, να τους δεις σαν ναι είναι η πρώτη φορά, ακόμα και αν έχεις ζήσει εκεί 60 χρόνια. Αυτό είναι το όνειρο μου, αλλά φυσικά δεν είναι εύκολο πράγμα. Οπότε αυτό που έχεις να κάνεις είναι να γνωρίζεις ότι έχεις όλες αυτές τις εμπειρίες- η γνώση είναι ένα βαρύ φορτίο και δεν είναι καλό πράγμα όταν θέλεις να είσαι δημιουργικός. Οπότε αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μηδενίσεις το κοντέρ, να ξεριζώσεις από μέσα σου όσο το δυνατόν περισσότερα γνωρίζεις, αν και ξέρω ότι είναι αδύνατον.
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
«Δεν μπορώ να περιγράψω την πραγματικότητα, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να συλλάβω τα πράγματα που μου φαίνονται αληθινά, έτσι όπως τα βλέπω εγώ τουλάχιστον».
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
ΑNDERS PETERSEN
«Café Lehmitz»
«Δεν πιστεύω στην πραγματικότητα, ειλικρινά είναι μια μπλόφα. Αλλά πιστεύω σε ένα είδος πραγματικότητας που υπάρχει εξαιτίας της επιθυμίας, των ονείρων, των εφιαλτών- κυρίως όμως της επιθυμίας. Νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει εικόνα χωρίς επιθυμία. Αυτό σου επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις εκείνα που φοβάσαι, όπως ένα τραμπολίνο, προκειμένου να μετατρέψεις την ενέργεια σου σε δημιουργικότητα. Γίνε σαν ένα κοφτερό μαχαίρι-, όπως ένας γιατρός που χειρουργεί».
© Αnders Petersen_________________________________________________________
.
