«Ιφιγένεια η εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους;

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα.
0

Κάθε ενδιαφέρουσα παράσταση αρχαίου δράματος γεννιέται μέσα από μία πολύπλοκη, χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία. Σε αυτήν εμπλέκονται οι ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές προσλαμβάνουσες του δημιουργού και των συνεργατών του, η ευαισθησία και η κρίση τους, η αισθητική και οι γνώσεις τους, η ικανότητά τους να μετατρέπουν ένα κείμενο σε έναν πλήρη κόσμο, μια απτή και παλλόμενη συναρμογή εικόνων, συναισθημάτων, ήχων και σωμάτων. Έναν κόσμο όπου το μυθικό παρελθόν και το δονούμενο παρόν εναγκαλίζονται με πειθώ και πάθος αναζητώντας εκ νέου την αλήθειά τους. 

Όλοι οι αξιόλογοι καλλιτέχνες του θεάτρου –είτε μεγαλύτερου είτε μικρότερου διαμετρήματος– έχουν κατά καιρούς αποτολμήσει δημιουργικούς εναγκαλισμούς. Μερικές φορές χρειάζεται κάτι απλό, μια μόνο στιγμή: ολόκληρο το κλίμα απόγνωσης που έπνιγε το βομβαρδισμένο Λονδίνο συμπυκνώθηκε στις δύο διαπεραστικές κραυγές του Λόρενς Ολίβιε, ο οποίος υποδύθηκε τον Οιδίποδα Τύραννο στο Old Vic Theatre, έναν μήνα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό. 

Άλλες φορές, η στιγμή διαστέλλεται και ηλεκτρίζει το σύνολο: Στις εμβληματικές «Τρωάδες» του Ταντάσι Σουζούκι, η βασίλισσα Εκάβη εμφανίστηκε στη μεταπολεμική Ιαπωνία ως μια γριά ζητιάνα αιχμαλωτισμένη στον πυρακτωμένο εφιάλτη της Χιροσίμα.

Ιφιγένεια Facebook Twitter
Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας.

Στην περίφημη τετραλογία της με τίτλο «Les Atrides», η Αριάν Μνουσκίν επιχείρησε να αποκαταστήσει το ηθικό δίκαιο της Κλυταιμνήστρας μέσα από μια φεμινιστική προσέγγιση που τασσόταν ανενδοίαστα με το μέρος της προδομένης συζύγου και μητέρας. Ο σπουδαίος Ιταλός Ρομέο Καστελούτσι υιοθέτησε με τη σειρά του κι εκείνος την οπτική της αισχύλειας ηρωίδας, όταν την παρουσίασε, το 1995, ως υπέρβαρη επιβλητική γυναίκα με γυμνωμένες εκχειλίζουσες σάρκες που παρέπεμπαν στην προ-γλωσσική, μυστηριακή και θηλυκή πλευρά της αρχαιοελληνικής σκέψης.

Οι «Βάκχες» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, το 1986, σπάζοντας κάθε καλούπι στατικότητας οδήγησαν τα σώματα των ηθοποιών σε έναν τελετουργικό παροξυσμό, σε ένα delirium tremens, που φιλοδοξούσε να ξεπεράσει διονυσιακά τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας.

Μα και ο Κάρολος Κουν, ο Άρης Ρέτσος, ο Λευτέρης Βογιατζής και άλλοι χαρισματικοί δημιουργοί εξερεύνησαν με τρόπο συναρπαστικό το αρχαίο δράμα ανανεώνοντας ριζικά την οπτική μας.   

Τι ήταν άραγε αυτό που πρωτίστως τους κινούσε, αν όχι η επιθυμία τους να συναντήσουν το κείμενο με όλο τους το Είναι; 

Λένα Παπαληγούρα Facebook Twitter
Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της.

Κάθε αρχαίο κείμενο δεν είναι μια σειρά λέξεων ή μια αφήγηση από την οποία δύναται ν’ αναδυθεί ένα και μοναδικό νόημα. Είναι μια Χώρα μέσα στον χρόνο, μια Χώρα υποκείμενη σε εισροές, εκροές, εδαφικοποιήσεις και απεδαφικοποιήσεις. Το νόημά του δεν είναι κάτι «κρυμμένο», το οποίο θα μας φανερωθεί αν στήσουμε προσεκτικά αυτί και ακούσουμε «τι ήθελε να πει ο ποιητής» ή αν αφήσουμε το κείμενο «να μιλήσει από μόνο του». Αν το πιστεύουμε αυτό, είμαστε τουλάχιστον αφελείς. 

Γιατί αν δεν εμφυσήσουμε τη δημιουργική πνοή μας μέσα του, εάν δηλαδή δεν το ερμηνεύσουμε επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις, τότε θα είναι απλά σα να απουσιάζουμε.

Το να συναντάς ένα έργο, έναν συγγραφέα, μια ηρωίδα, έναν στίχο, μια κομμένη μπούκλα μαλλιών, ένα θραύσμα αγάλματος συνιστά μια συνάντηση ερωτική. Μια συνάντηση που αλλάζει το βλέμμα, τη θέση, την αντίληψη, τον τρόπο που αναπνέει κανείς, τον τρόπο που ονειρεύεται κι ελπίζει. Όπως εμείς, είναι και τα μεγάλα κείμενα ζωντανοί οργανισμοί που ανθίζουν όταν τα ερωτευόμαστε και μαραίνονται όταν διστάζουμε να τ’ αγγίξουμε. Πρόκειται για μια σχέση αμοιβαιότητας: μεταβαλλόμενοι απ’ αυτά, τα μεταβάλλουμε. Τότε και μόνον τότε, εκτεθειμένοι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιθυμίας μας και το ρίσκο αυτής της συνάντησης, μπορούμε να συγ-κινηθούμε, δηλαδή να οδηγηθούμε, όπως λέει ο Πιερ Ζανέ, στην «κατάρρευση του συνήθους Είναι μας». 

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Facebook Twitter
H φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης δεν έκρυβε καμιά επιθυμία συνάντησης. Καμιά απόπειρα ερμηνείας. Καμία σύνδεση με το παρελθόν ή με το παρόν. Ή μάλλον όχι: το παρελθόν ήταν παρόν ως αισθητική αναβίωση, ως απομίμηση παραστάσεων του 1950, μιας «ευπρέπειας» ξεπερασμένης από καιρό, μιας στατικότητας που δύσκολα γίνεται πλέον ανεκτή από τον θεατή – παρεκτός αν υπονομεύεται από τη δεινότητα των ερμηνευτών. Και αυτή τη χαρά δεν τη ζήσαμε. 

Οι ηθοποιοί έμειναν στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγιδευμένοι σε μια ατελέσφορη εξωτερικότητα. Φιλότιμη και συνεπής, η Λένα Παπαληγούρα δεν κατάφερε να προσδώσει ένα διακριτό στίγμα στην ηρωίδα της: τυλιγμένη σε ένα πέπλο κοσμιότητας και μονοτονίας, παρέμεινε σωματικά «παγωμένη» και δεν άφησε στιγμή να διαφανούν οι τραγικές ρωγμές και οι συναισθηματικοί τριγμοί που συντελούνται εντός της Ιφιγένειας.

Μυστηριωδώς «σβησμένος» και απενεργοποιημένος παρουσιάστηκε ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, ενώ η φλύαρη, μηχανική κίνηση των χεριών-κουπιών καθόλου δεν έσωσε –κάθε άλλο– την ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Γελαδάρη. Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.

Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Νίκος Ψαρράς Facebook Twitter
Νευρικός, στο όριο της καρικατούρας, ο Θόας του Νίκου Ψαρρά στάθηκε ανήμπορος να μεταδώσει μία σοβαρή αίσθηση απειλής οδηγώντας τον θεατή σε αμηχανία.
Χαρούλα Αλεξίου Facebook Twitter
Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

Χωρίς ερμηνείες και χωρίς εστίες συγκίνησης, μείναμε να παρακολουθούμε μετέωροι και μόνοι τη διεκπεραιωτική αναπαράσταση μιας ιστορίας. Γιατί κάποιες φορές η επίκληση της λιτότητας δεν είναι παρά μια προστατευτική ασπίδα: «Δεν έχω βάλει κανέναν μοντερνισμό» και «θα δείτε αυτό που πιστεύω πως θέλει να πει ο Ευριπίδης» επέμενε ο σκηνοθέτης. Στην πράξη, όμως, φάνηκε ότι κάτι άλλο συνέβη. 

Έχουμε να κάνουμε με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις»: Πώς επέρχεται η σωτηρία στους ανθρώπους; Ποιος μας σώζει από την τυφλότητα, την τυχαιότητα, από το ίδιο μας το παρελθόν; Κανείς δεν ξέρει, ούτε ζήτησε να μάθει εν προκειμένω.

Τα γεγονότα της πλοκής έμειναν ξερά και άχαρα, εφόσον απουσίαζε από το έργο το ερμηνευτικό βλέμμα (δηλαδή το βλέμμα μιας αληθινής συνάντησης). Κι αυτή την απουσία δεν κατάφεραν να την καλύψουν ούτε οι κοπέλες με τις αγγελικές φωνές –τα μέλη του Χορού– που κινήθηκαν φωνητικά κάπου μεταξύ ψαλμωδίας, πολυφωνικών και ορατορίου. Όλα τα καλλίφωνα «ααααα» του κόσμου δεν θα μας οδηγήσουν στον πυρήνα ενός δρώμενου, όταν αυτό δεν έχει πυρήνα. 

Η υποβλητική, φωτεινή παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, μια στιγμή αλλιώτικης συγκίνησης που δεν έφτασε, όμως, να γεμίσει το κενό της συνολικής εμπειρίας μας.

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη και μετάφραση Γιώργου Ιωάννου Facebook Twitter
Ο μόνος που είχε τελικά σώμα –ένα σώμα σε σύσπαση, σε αγωνία, σε επαφή με το συναίσθημά του– ήταν ο Μιχάλης Σαράντης: ο ηθοποιός έφερε ενώπιόν μας τη βασανιστική θέση του Ορέστη χαρίζοντάς μας λίγες στιγμές επαφής μέσα στη σκηνοθετική έρημο.

Ιφιγένεια η εν Ταύροις

Μετάφραση: Γιώργος Ιωάννου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Πρωταγωνιστούν:

Λένα Παπαληγούρα | Ιφιγένεια

Μιχάλης Σαράντης | Ορέστης

Νίκος Ψαρράς | Θόας

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης | Αγγελιοφόρος

Προμηθέας Αλειφερόπουλος | Πυλάδης

Κίττυ Παϊταζόγλου | Κορυφαία Χορού

και η Χάρις Αλεξίου στον ρόλο της Αθηνάς

12/07 Βύρωνας,14/7 Πετρούπολη, 15/7 Bεάκειο, 17/7 & 18/7 Παπάγου, 20/7 & 21/7 Πάτρα, 22/7 Ιωάννινα, 23/7 Πρέβεζα, 24/7 Αίγιο, 28/7 Σπάρτη, 29/7 Φλόκα, 30/7 Ήλιδα, 9/8 & 10/8 Hράκλειο, 11/8 Pέθυμνο, 12/8 Χανιά, 16/8 Δελφοί, 17/8 Bόλος, 18/8 Δίον, 19/8 Μουδανιά, 20/8 & 21/8 Φίλιπποι, 23/8 Αλεξανδρούπολη, 24/8 Κιλκίς, 25/8 Γιαννιτσά, 26/8 Έδεσσα, 29/8 & 30/8 & 31/8 Θεσσαλονίκη (Δάσους), 1/9 Λάρισα, 2/9 Θήβα, 4/9 Ηλιουπολη, 10/9 & 11/9 Ρόδος, 13/9 & 14/9 Κατράκειο

__________

ΕΙΔΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ; ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΓΝΩΜΗ

Η LiFO ευχαρίστως φιλοξενεί σχόλια των αναγνωστών της, δεν επιτρέπονται ωστόσο προσωπικές επιθέσεις, αναπόδεικτοι ή συκοφαντικοί ισχυρισμοί ούτε γλώσσα που προάγει το μίσος και τον ρατσισμό.  ― Τα σχόλια είναι ανοιχτά στο κάτω μέρος της σελίδας.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Βάτραχοι

Θέατρο / «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αναζητώντας τη σημασία τον κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ