Οι «Ιππείς» στην εποχή του Χαρδαλιά και του «Survivor»

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Για ποιον λόγο, συνεπώς, να επιλέξει κανείς ένα ακραία πολιτικό και σατιρικό κείμενο, αν πρόκειται να συγκρουστεί με το Τίποτα και με τον Κανένα; Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Αν υπήρχε ένας ισχυρός άνδρας στην πολιτική σκηνή της Αθήνας τη δεκαετία του 420 π.Χ., αυτός ήταν αναμφισβήτητα ο Κλέων.

Ο σθεναρότερος αντίπαλος του Περικλή απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη μετά τον θάνατο του τελευταίου. Τη χρονιά, μάλιστα, που ανέβηκαν οι Ιππείς, ο Κλέων είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της δόξας του, μετά τη μεγάλη στρατιωτική επιτυχία που σημείωσε στη μάχη της Πύλου και της Σφακτηρίας εις βάρος των Σπαρτιατών.

Αν και προερχόταν κατά πάσα πιθανότητα από αξιοσέβαστη οικογένεια, ο Κλέων αντιπροσώπευε τη νέα γενιά πολιτικών ανδρών που αναρριχήθηκαν στην πυραμίδα της εξουσίας χωρίς να βασίζονται στην αριστοκρατική καταγωγή τους ή στον κληρονομημένο πλούτο τους. Όπλο του ήταν η πειθώ, καθώς και η εμμονική –ή εμμονικά προβαλλόμενη‒ αφοσίωσή του στο καλό του δήμου.

Ο Κλέων δεν ήταν καθόλου τυχαία περίπτωση. Γράφει γι’ αυτόν ο Θουκυδίδης ότι όχι μόνον «ασκούσε τη μεγαλύτερη επιρροή απ’ όλους στον λαό» αλλά ότι ήταν και «ο πιο βίαιος άνδρας στην Αθήνα». Εναντιωνόταν με μένος σε οποιονδήποτε τολμούσε να θέσει εαυτόν υπεράνω του κοινού καλού και ήταν τόσο παθιασμένος, ώστε σε κάθε ομιλία του στην Εκκλησία του Δήμου φώναζε και ανασήκωνε τα ρούχα του, περιφρονώντας όλους τους κανόνες του δημόσιου decorum.

Δεν αρκεί να μοιράσει ο σκηνοθέτης ταιριαστά τους ρόλους, να ντύσει τον Χορό με κοστούμια εμπνευσμένα από αρχαία αγγεία και να στείλει τους ηθοποιούς να πούνε τα λόγια τους. Αν απουσιάζει η βαθύτερη κινητήριος δύναμη, όλα αυτά θα ακουστούνε κούφια – όπως και ακούγονται.

Όταν οι Ιππείς παρουσιάστηκαν στο αθηναϊκό κοινό το 424 π.Χ., ο Κλέων βρισκόταν δίχως άλλο στις διακεκριμένες θέσεις του θεάτρου. Ο πιο ισχυρός άνδρας της πόλης καθόταν στην πρώτη κερκίδα τη μέρα που ένας νεαρός κωμικός ποιητής τον κάλεσε για να τον κοροϊδέψει μέσα στα μούτρα του.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Αναλογιστείτε το αυτό. Αναλογιστείτε το θάρρος και το θράσος, το πείσμα και το πάθος, την ορμητική, αδάμαστη, απελευθερωτική περιφρόνηση και αψηφισιά του νεαρού συγγραφέα απέναντι στον κίνδυνο. Κίνδυνο όχι θεωρητικό αλλά σοβαρό και απόλυτα υπαρκτό, εφόσον είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια από τότε που ο Κλέων οδήγησε τον Αριστοφάνη στα δικαστήρια με την κατηγορία ότι, στην κωμωδία του με τίτλο Βαβυλώνιοι, ο συγγραφέας είχε συκοφαντήσει όχι μόνο τον εν λόγω πολιτικό αλλά και την Αθήνα ολόκληρη (το έργο αυτό δεν έχει διασωθεί).

Και φυσικά, εκτός από τον ανατρεπτικό, αντιεξουσιαστικό οίστρο του Αριστοφάνη, αναλογιστείτε και την ευρύτερη σημασία της κωμωδίας στη ζωή της κοινότητας και της πολιτείας. Τη ζωτική λειτουργία που αυτή επιτελούσε, τον ακμαίο διάλογο που προκαλούσε, τη θεραπευτική κριτική που ασκούσε σε πρόσωπα και θεσμούς τη στιγμή ακριβώς που τους αποδομούσε και τους υπονόμευε με σφοδρότητα.

Γιατί δεν είναι λίγο να παρουσιάζεις τον σταρ δημαγωγό της πόλης ως ποταπό κλέφτη και γλείφτη σκλάβο ενός γέρου, βαρήκοου αγρότη.

Δεν είναι λίγο να δείχνεις τους επιφανείς πολιτικούς της πόλεως ως ανήμπορα υποχείρια ενός επιδέξιου εκβιαστή.

Δεν είναι λίγο να βγάζεις στη σκηνή τον δήμο της Αθήνας ως εκδιδόμενο, πειναλέο, ξεκούτη, επιρρεπή σε κάθε κολακεία και εξαγορά εκ μέρους των δημαγωγών.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Οι μονοσήμαντες, ανέμπνευστες ερμηνείες των ηθοποιών υποτάσσονται, δυστυχώς, στο στερημένο από ουσία σκηνοθετικό πλαίσιο. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ο Αριστοφάνης είναι τολμηρός και πολύπλοκος: επιτίθεται ασύστολα στην πολιτική ελίτ, αλλά κρίνει αυστηρά και τον λαό. Σε αυτόν τον τελευταίο όμως, ενώ διακρίνει καθαρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, αναγνωρίζει ταυτόχρονα τον σημαντικότερο φορέα αλλαγής. Εάν οι απλοί άνθρωποι –όπως ο Αλλαντοπώλης, που ανδρώθηκε στους δρόμους, τρώγοντας αποφάγια– συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και υπερνικήσουν την αδράνειά τους, εάν βγουν από τον Οίκο στην Αγορά, δηλαδή εάν εμπλακούν ενεργά στα κοινά, τότε η δημοκρατία έχει ελπίδα να λειτουργήσει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα παραμένει αιωνίως ευάλωτη και εκτεθειμένη στις ορέξεις παλαιών και νέων δημαγωγών.

Αποδεικνύεται, σαφώς, δυσπρόσιτο το κείμενο του Αριστοφάνη, έτσι όπως απλώνεται στα χέρια μας, παλλόμενο, με τα αδιέξοδα και τις αγωνίες ενός άλλου κόσμου, συντονισμένου με συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες, μιας κοινωνίας που μάθαινε να ζει με το νεογέννητο παιδί της, τη δημοκρατία, πασχίζοντας να το προφυλάξει από τους κινδύνους και κάνοντας διαρκώς λάθη στην πορεία. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να αποδοθεί το χιούμορ των Ιππέων, συνδεδεμένο με τις πολιτισμικές συνιστώσες της εποχής, την καθημερινότητα και τις συνήθειες των ανθρώπων, τους κώδικες επικοινωνίας, το πολυεπίπεδο νόημα των λέξεων, την αύρα των προσώπων, που πάντοτε θα μας διαφεύγουν, όσες μαρτυρίες κι αν μελετήσουμε.

Κανένας φυσικά δεν περιμένει μια αναβίωση, μια ανάσταση νεκρών. Κάθε τέτοιο έργο είναι ένα όχημα να μιλήσουμε για το σήμερα, να προβληματιστούμε για τα δικά μας δεινά, το δικό μας πολιτικό σύστημα, τον δικό μας ρόλο μέσα σε αυτό. Να διακωμωδήσουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Κι αν τα αστεία έχουν αλλάξει ή παλιώσει, μπορούμε να φτιάξουμε δικά μας. Κι αν τα πρόσωπα είναι διαφορετικά, μπορούμε να βρούμε αντίστοιχα. Όλα μπορούμε να τα προσαρμόσουμε, αρκεί να κρατήσουμε ένα: το ασυμβίβαστο, αχαλίνωτο σατιρικό πνεύμα του Αριστοφάνη που δεν έχει ιερό και όσιο, αλλά λειτουργεί ως «φάρμακον» (με την πλατωνική έννοια, δηλαδή «δηλητήριο» και «ίαμα» ταυτόχρονα).

Τίποτε από αυτά δεν συνέβη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στην Επίδαυρο.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το ζητούμενο, βλέπετε, δεν είναι να μεταφραστεί με συνέπεια το πρωτότυπο και να καρυκευθεί στη συνέχεια από τον σκηνοθέτη ή/και τους ηθοποιούς  με μερικές «εκσυγχρονιστικές» προσθήκες, ώστε να πασπαλιστεί πρόχειρα με ένα άρωμα του «τώρα». Το «τώρα» έχει πολύ περισσότερες απαιτήσεις, έχει τη δική του επείγουσα πολυπλοκότητα. Κι αυτή δεν αποδίδεται με νύξεις στον Μεγάλο Περίπατο και στον Χαρδαλιά, αστειάκια για τον Covid και τη σύζυγο περιφερειάρχη, αναφορές στον Άγιο Βαλεντίνο και στο Brexit, «φιλάκια ρουφηχτά» και ποτ πουρί από τραγούδια με θέμα την Αθήνα. Είναι πολύ επιφανειακά και ανώδυνα όλα αυτά. Δεν ενοχλούν κανέναν, δεν διεκδικούν τίποτα. Οι αποχαυνωμένοι πολίτες –εμείς δηλαδή– δεν θα ταρακουνηθούμε επειδή θ’ ακούσουμε όλες τις διάσημες ρήσεις της Μεταπολίτευσης στη σειρά («δεν θέλω ου», «σεμνά και ταπεινά», «δεν διάβασα το μνημόνιο», «λεφτά υπάρχουν» κ.ο.κ). Πέρα από τις υπομνήσεις, πρέπει κάτι μεγαλύτερο να κινητοποιηθεί, κάτι δραστικό να συμβεί επί σκηνής, κάτι πολύ περισσότερο από μια ομάδα όμορφων αγοριών που χορεύουν στο ντους και επιμένουν, με εντυπωσιακή σοβαροφάνεια, να διεκδικούν το δικαίωμα στα μακρυά πυκνά μαλλιά, στις κρέμες των σωμάτων τους και στους καλλωπισμούς (δεν τελειώσαμε ακόμη με αυτά τα στερεότυπα;).

Για ποιον λόγο, συνεπώς, να επιλέξει κανείς ένα ακραία πολιτικό και σατιρικό κείμενο, αν πρόκειται να συγκρουστεί με το Τίποτα και με τον Κανένα;

Δεν αρκεί να μοιράσει ο σκηνοθέτης ταιριαστά τους ρόλους, να ντύσει τον Χορό με κοστούμια εμπνευσμένα από αρχαία αγγεία και να στείλει τους ηθοποιούς να πούνε τα λόγια τους. Αν απουσιάζει η βαθύτερη κινητήριος δύναμη, όλα αυτά θα ακουστούνε κούφια – όπως και ακούγονται.

Δύο ώρες ολόκληρες και δεν καταφέραμε να γελάσουμε. Άρρυθμη, αποστεγνωμένη από κωμικούς χυμούς, η μετάφραση απέτυχε να συλλάβει το τέμπο της εποχής μας – εκτός αν θεωρήσουμε αστείες τις φράσεις του στυλ  «στην έδρα πάνω ν’ αλληλοκλάνεστε», «ένας ξεκωλιάρης έκλασε» ή εντυπωσιαστούμε από σύνθετες λέξεις αμφιβόλου ιλαρότητας, όπως «σκυλοπίθηκος», «σκυλομεγαλωμένος» και «σκατοσιντρίβανο», οι οποίες αφήνουν μία μάλλον φτωχή επίγευση.

«Ιππείς» του Αριστοφάνη Facebook Twitter
Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Οι μονοσήμαντες, ανέμπνευστες ερμηνείες των ηθοποιών υποτάσσονται, δυστυχώς, στο στερημένο από ουσία σκηνοθετικό πλαίσιο. Μοναδική εξαίρεση ο Στέλιος Ιακωβίδης, το πηγαίο κωμικό ταλέντο του οποίου καταφέρνει να επιβιώσει και σε αυτές τις τόσο αντίξοες συνθήκες.

Αμήχανες παύσεις (πόσες ενάρξεις είχε, άραγε, αυτή η παράσταση;), παρεούλες με κιθάρες δίπλα στη φωτιά, ασκήσεις πάλης στην «παλαίστρα», επικλήσεις στον Δία, τον Χριστό, τον Όσιρι, την Παναγιά, την Παξινού, τον Έλβις και την ΑΕΚ, σαξόφωνο με φόντο κίονες, μια Καρυάτιδα, ένα πανό για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση και, στο κλείσιμο, μια βεβιασμένη υπερχείλιση ψευδοσυγκίνησης, καθώς καλούμαστε να κοιτάξουμε όλοι μαζί τον ουρανό για να θαυμάσουμε περιδεείς ένα απολιτίκ φεγγάρι που παραμένει αναλλοίωτο στους αιώνες.

«Και τελικά, ένα βράδυ με πανσέληνο, μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας τραγουδώντας μελωδικά;» αναρωτιέται στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Μην ψάχνετε πιο μακριά: μέσα στη γλυκερή αφέλεια ετούτης της πρότασης συνοψίζονται εύστοχα το διακύβευμα και η αισθητική ολόκληρης της παράστασης.

Συντελεστές

Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης

Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος

Μουσική: Θοδωρής Ρέγκλης

Σκηνικό: Κωνσταντίνος Ρήγος - Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Συνεργάτις χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδη 

Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Παναγόπουλος 

Mουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνογράφου: Αλέγια Παπαγεωργίου

Β' Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Στεφανίδη

Βοηθός ενδυματολόγου: ΑλίσαΜπουλάτ

Βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Κωστάκη 

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

Διανομή (αλφαβητικά): 

Αλλαντοπώλης: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης

Δήμος: Στέλιος Ιακωβίδης

Κλέων: Κώστας Κόκλας

Δημοσθένης: Πάνος Μουζουράκης

Νικίας: Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Kορυφαίοι Χορού: Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνος Μπιμπής (γιουκαλίλι), Γιάννης Χαρίσης

Χορός: Πάρις Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θάνος Γρίβας (κιθάρα), Πάνος Ζυγούρος (μελόντικα), Κωνσταντίνος Καϊκής, Γιάννης Καράμπαμπας (κιθάρα), Αλκιβιάδης Μαγγόνας (κλαρινέτο), Βασίλης Μπούτσικος (κιθάρα), Γιώργος Πατεράκης (κιθάρα), Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Περικλής Σιούντας (μπαγιάν), Γιώργος Σκαρλάτος (ευφώνιο), Αντώνης Σταμόπουλος (κιθάρα).

Αριστοφάνη, Ιππείς Εθνικό Θέατρο | Περιοδεία | Καλοκαίρι 2021

Αναλυτικά η περιοδεία:

3 Ιουλίου, Καβάλα | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

8 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Ήλιδας

16 & 17 Ιουλίου, Κύπρος | Αρχαίο Θέατρο Κουρίου  

31 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

3 Αυγούστου, Θεσσαλονίκη | Θέατρο Δάσους

1 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Πέτρας

4-5 & 7-10 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά

12 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»

19 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο

22 Σεπτεμβρίου, Κατράκειο Θέατρο

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιππείς

Θέατρο / Οι «Ιππείς» του Κωνσταντίνου Ρήγου ραπάρουν στην Επίδαυρο

Η σύγχρονη ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου στην αριστοφανική κωμωδία ανοίγει τα φετινά Επιδαύρια, σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου – Παρακολουθήσαμε τις πρόβες και μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιάννης Μόσχος: «Τα κρατικά θέατρα θέλουν κι αυτά τον πρωταγωνιστή τους, μη γελιόμαστε»

Θέατρο / Γιάννης Μόσχος: «Θέλω να δείξω το καζάνι που κοχλάζει»

Η πρώτη Επίδαυρος του Γιάννη Μόσχου έρχεται με το Εθνικό Θέατρο και τις «Φοίνισσες», ένα έργο του Ευριπίδη που δεν βλέπουμε συχνά, και ο σκηνοθέτης μιλά για την παράσταση, για το θέατρο, αλλά και για το αν πραγματικά θέλουμε να αποφύγουμε την εμφύλια διχόνοια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Νανούρης: «Εγώ δεν πάω ποτέ να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Θέατρο / Γιώργος Νανούρης: «Εγώ ποτέ δεν πάω να πω “γεια, είμαι ο σκηνοθέτης”»

Ο ηθοποιός Γιώργος Νανούρης κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια ένα σερί «χειροποίητων» σκηνοθετικών επιτυχιών και πλέον δηλώνει έτοιμος –αν και φοβερά αγχωμένος– για την πρώτη του Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη και τρεις αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Λένα Παπαληγούρα, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Σαράντης) να τον συνοδεύουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός»

Θέατρο / Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός»

Για τα ανθρώπινα μέτρα, τι συνθήκες που μας ξεπερνούν και την επιβίωση σε έναν τόπο με θλίψη και σκοτάδι αλλά και την ελπίδα της λύτρωσης μιλήσαμε με τον Άρη Σερβετάλη, που θα υποδυθεί τον Ορέστη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, την οποία σκηνοθετεί στην Επίδαυρο ο Γιάννης Κακλέας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ