«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Βάτραχοι Facebook Twitter
0

Στην Αθήνα του 405 π.Χ., με την πόλη να ζει μία από τις χειρότερες περιόδους της, τα δεινά του πολέμου να έχουν διαλύσει ηθικά τον πληθυσμό και τους ανθρώπους που κατείχαν την εξουσία να είναι βυθισμένοι στη διαφθορά, ο Αριστοφάνης κερδίζει στα Λήναια το πρώτο βραβείο με τους «Βατράχους», μια κωμωδία ευφυή, ξεκαρδιστική και στοχαστική που φέρνει στη συζήτηση τον ρόλο της ποίησης και το κατά πόσο οι ποιητές μπορούν να σώσουν την πόλη και την τιμή της.

Στην ιστορία του ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τον θεό Διόνυσο και το ταξίδι του με τον πανέξυπνο δούλο του Ξανθία, που μέσα από μια σειρά περιπετειών κωμικών παρεξηγήσεων και αλλαγής ρόλων φτάνουν στον Άδη για να φέρουν πίσω ως σωτήρα της Αθήνας τον Ευριπίδη. Φτάνοντας εκεί θα πέσουν σε έναν «πόλεμο» και θα γίνουν μάρτυρες μιας σύγκρουσης ανάμεσα στον Ευριπίδη και τον Αισχύλο, που μάχονται για τον θρόνο της τραγωδίας στον Άδη. Με τον Διόνυσο ως κριτή αυτής της αμφίρροπης μάχης, ο Αριστοφάνης επιφυλάσσει ένα τέλος απρόσμενο. 

Με αυτήν τη μονομαχία των ποιητών στον άλλο κόσμο η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της φέτος στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 9, 10 και 11 Ιουλίου, αναζητώντας τη σημασία του κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.  

Η όλη μου αντίληψη για τον κόσμο αυτόν που δημιουργήσαμε είναι μια αντιστροφή κατάβασης και ανάτασης. Δηλαδή, ενώ πρόκειται για κατάβαση στον Κάτω Κόσμο, εμείς βρίσκουμε τους «αναγεννημένους», δηλαδή ανθρώπους, πλάσματα που έχουν αφήσει πίσω το βάρος της ύπαρξής τους, που παίζουν, γελούν και συνδέονται με τις λέξεις και τις μουσικές με τρόπο πρωτόγνωρο, αθώο, αστείο, ελεύθερο.

— Έχετε ένα ερώτημα με το οποίο ξεκινάτε τη σύνοψη του έργου σας, αν η ποίηση έχει θέση σε μια ευημερούσα κοινωνία. Με αυτό θα ήθελα να ξεκινήσω τη συζήτησή μας. Έχει;

Φυσικά και έχει, μπορεί να παρεισφρήσει σε κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητας, σαν τη ρίζα που ξεπροβάλλει μέσα από το μπετόν, από μια μικρή ρωγμή, και σπάει την όποια ομοιομορφία. Βρεθήκαμε συχνά, όλον αυτόν τον καιρό της παύσης, μπροστά στο ερώτημα: σκεφτείτε την κοινωνία μας χωρίς τέχνη, χωρίς μουσική, χωρίς κινηματογράφο, χωρίς θέατρο, χωρίς ποίηση, χωρίς καμία διέξοδο προς μια άλλη διάσταση και προς την ομορφιά.

Αργυρώ Χιώτη Facebook Twitter
Μ’ έναν τρόπο, λοιπόν, οι βάτραχοι του τίτλου είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι σαν «κούφιοι ποιητές» ή « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»… Φωτ.: Παναγιώτης Βαξεβάνης

— Μιλάμε πολλές φορές για τη σιωπή των ποιητών ή αλλιώς για την απουσία αυτών των λέξεων ή των φωνών που θα ήταν νουνεχείς ή καθοδηγητικές. Σιωπούν, λοιπόν, οι ποιητές. Αν δεν σιωπούσαν όμως, θα τους ακούγαμε;

Η ποίηση είναι τρόπος αντίληψης του κόσμου, μια συνεχής απόπειρα ερμηνείας του, πηγαία αναζήτηση σύνδεσης με αυτόν μέσω της ομορφιάς. Με αυτούς τους όρους δεν μπορεί να σιωπήσει. Οι ποιητές είναι εκεί, παντού τριγύρω μας, ποιητές της γλώσσας, ή άλλης τέχνης, ή της καθημερινότητας. Εμείς μάλλον πρέπει να θέλουμε να τους ακούσουμε, να είμαστε ανοιχτοί και να τους αναζητήσουμε, όπως και να τους αφήσουμε να υπάρχουν γύρω μας. Εμπεριέχει μια αντίφαση η απαίτηση των «ποιητών» να μιλήσουν στη γλώσσα μας ώστε να μας καθοδηγήσουν. Είναι σαν να τους ζητάς να πουν αυτό που θες ν’ ακούσεις και να δουν τον κόσμο αλλιώς… αυτοί, όχι εσύ.

— Μέσω της ποιητικής μονομαχίας στον άλλο κόσμο ή, ακόμα και μεταφορικά, σε έναν άλλο κόσμο τι είναι αυτό που θέλετε να προβάλετε;

Ότι ο άνθρωπος αναζητά διακαώς διαφυγές από την πεζή πραγματικότητα –όποια κι αν είναι αυτή‒, ότι οι υπερβατικές μικρές ή μεγάλες στιγμές είναι που τον κινούν και τον τρέφουν, ότι δηλαδή η πιο ανθρώπινη, μικρή διάστασή μας, που μπορεί να φαίνεται αθώα ή γελοία, δεν είναι παρά η άλλη όψη της πιο μεγάλης, της ανθρώπινης, της σχεδόν θεϊκής, του καλύτερου που μπορεί να είμαστε. Οπότε η αναζήτηση είναι που έχει σημασία, ο αγώνας προς μια ανάταση, όχι το αποτέλεσμα…

— Ο Αριστοφάνης εμφανίζει έναν Χορό βατράχων μόνο σε ένα χορικό, αλλά ονομάζει την κωμωδία από αυτούς. Τι πιστεύετε γι’ αυτόν τον τίτλο;

Ήταν από τα πρώτα μου ερωτήματα, όταν αναζητούσα αναλύσεις και ερμηνείες στα πρώτα στάδια της εργασίας μας με τον μεταφραστή μας (ποιητή) Νίκο Α. Παναγιωτόπουλο. Κατάλαβα πως ο Χορός των βατράχων ήταν για τον Αριστοφάνη τα λεγόμενα «μεγάλα κούφια» λόγια των δήθεν ποιητών, το «μπλα μπλα», η φασαρία χωρίς ουσία ποιητών φαφλατάδων. Γι’ αυτό και τοποθετεί το χορικό τους σχετικά νωρίς στο έργο, προχωρώντας γρήγορα στον υπέροχο άλλο Χορό του, των μυστών ή μυημένων, ο οποίος και είναι παρών στη συνέχεια. Μ’ έναν τρόπο, λοιπόν, οι βάτραχοι του τίτλου είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι σαν «κούφιοι ποιητές» ή « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»…

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

— Το έργο γράφεται τη χρονιά που τελειώνει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Η Αθήνα τα έχει δει κυριολεκτικά όλα, σπουδαίους άνδρες και μεγάλους δημαγωγούς, και έχει σημαδευτεί απ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες, οικονομικές, πολιτικές, ηθικές. Ο Αριστοφάνης, ως μεγάλος πολέμιος του Πελοποννησιακού Πολέμου, τι στάση κρατά σε αυτό το έργο κατά τη γνώμη σας;

Ο Αριστοφάνης γράφει τους «Βατράχους» στο τέλος, όπως λέτε, ενός πολέμου που κράτησε κοντά τριάντα χρόνια, λίγους μήνες μετά την τελευταία, όπως αποδείχτηκε, στρατιωτική νίκη των Αθηναίων και αμέσως μετά την αναπάντεχη και βιαστική απόφαση να εκτελεστούν οι νικητές στρατηγοί. Μέσα στο κλίμα αυτό το έργο μιλάει διαρκώς για τον κίνδυνο της δημαγωγίας και την ανάγκη μιας πόλης να μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει με πολιτική ψυχραιμία ακόμα και σε περιόδους ακραίας κρίσης. Σχολιάζει συνεχώς τους διεφθαρμένους, φιλοχρήματους ή οπορτουνιστές πολιτικούς, την τάση για διχόνοια και την επιπολαιότητα των αποφάσεων. Είναι δύσκολο να φανταστούμε την ένταση εκείνων των ημερών. Μόλις έναν χρόνο μετά την παρουσίαση του έργου, σε μια συνέλευση στη Σπάρτη για την τύχη της ηττημένης πια Αθήνας και των πολιτών της, θα συζητηθεί εάν πρέπει να ισοπεδωθεί η πόλη ή όχι.

— Ο Αριστοφάνης εμφανίζει και έναν δούλο σε ρόλο πρωταγωνιστικό, τον Ξανθία (ρόλο που τελειοποιεί στον «Πλούτο», με τον Καρίωνα), καθώς η Αθήνα είχε ανεπτυγμένη δουλοπαροικία, μάλιστα στην κλασική εποχή τους αποκαλούσαν ανδράποδα. Είναι μια θέση αυτή, ένα σχόλιο για τη δουλεία;

Ο Ξανθίας είναι το πρόσωπο, ο άνθρωπος (ο πιο αθώος ή ο πιο συνετός) με τον οποίον ταυτιζόμαστε, θεωρώ, περισσότερο απ’ όλους στους «Βατράχους». Τη δική του διαδρομή στον Κάτω Κόσμο ακολουθούμε και μέσα από αυτόν, σε μεγάλο βαθμό, καταλαβαίνουμε τα πράγματα. Λέει στην αρχή: «Σ’ αυτά τα μυστήρια εγώ είμαι τελικά το γαϊδούρι». Πολύ συγκινητική φιγούρα, πολύ ανθρώπινη.

— Γιατί διαλέξατε μια γυναίκα για τον ρόλο ενός δούλου; Είναι τυχαία η επιλογή ενός καλού ηθοποιού ή η αντιστροφή του φύλου σημαίνει κάτι;

Δεν μπορεί μια τέτοια επιλογή να είναι τυχαία, όχι. Νομίζω πως πολλά μπορεί να σημαίνει, άλλα συνειδητά και άλλα σχεδόν ασυνείδητα, περνώντας σίγουρα και από την πρώτη και καθαρή αναγωγή του δούλου στη θέση της γυναίκας σήμερα, στην ευημερούσα(;) κοινωνία μας. 

— Σκηνοθετώντας αυτή την κωμωδία, τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό; Τι θέλετε να τους εντυπωθεί από αυτή την αφήγηση;

Η όλη μου αντίληψη για τον κόσμο αυτόν που δημιουργήσαμε είναι μια αντιστροφή κατάβασης και ανάτασης. Δηλαδή, ενώ πρόκειται για κατάβαση στον Κάτω Κόσμο, εμείς βρίσκουμε τους «αναγεννημένους», δηλαδή ανθρώπους, πλάσματα που έχουν αφήσει πίσω το βάρος της ύπαρξής τους, που παίζουν, γελούν και συνδέονται με τις λέξεις και τις μουσικές με τρόπο πρωτόγνωρο, αθώο, αστείο, ελεύθερο. Ένα άνοιγμα καρδιάς θα ήθελα να συμβεί, και να μείνει, κι ας έχει διαφορετικές λέξεις και σημασίες για τον καθένα. Μήπως η πιο αθώα, παιδική μας όψη είναι και η πιο θεϊκή;

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα


 

«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

9, 10 και 11 Ιουλίου

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Μουσική: Jan Van Angelopoulos

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Προπόνηση - Ακροβατικά: Μανούκ Καρυωτάκης

Βοηθός σκηνοθέτιδας: Κατερίνα Κώτσου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Εύη Σαουλίδου (Ξανθίας), Μαρία Κεχαγιόγλου (Διόνυσος), Μιχάλης Βαλάσογλου (Ηρακλής), Μανούκ Καρυωτάκης (Νεκρός), Ευθύμης Θέου (Χάρος, Αιακός, Πλούτων), Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη (Θεράπαινα, Ξενοδόχα ΑΆ), Χαρά Κότσαλη (Ξενοδόχα ΒΆ), Δήμητρα Βλαγκοπούλου (Υπηρέτης), Ακύλλας Καραζήσης (Ευριπίδης), Νίκος Χατζόπουλος (Αισχύλος), Αντώνης Μυριαγκός (Κορυφαίος)

Χορός βατράχων και μυστών: Μιχάλης Βαλάσογλου, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ευθύμης Θέου, Μανούκ Καρυωτάκης, Χαρά Κότσαλη, Σπύρος Μάστορας, Αντώνης Μυριαγκός, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ