«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη: Μπορούν οι ποιητές να σώσουν την πόλη και την τιμή της;

Βάτραχοι Facebook Twitter
0

Στην Αθήνα του 405 π.Χ., με την πόλη να ζει μία από τις χειρότερες περιόδους της, τα δεινά του πολέμου να έχουν διαλύσει ηθικά τον πληθυσμό και τους ανθρώπους που κατείχαν την εξουσία να είναι βυθισμένοι στη διαφθορά, ο Αριστοφάνης κερδίζει στα Λήναια το πρώτο βραβείο με τους «Βατράχους», μια κωμωδία ευφυή, ξεκαρδιστική και στοχαστική που φέρνει στη συζήτηση τον ρόλο της ποίησης και το κατά πόσο οι ποιητές μπορούν να σώσουν την πόλη και την τιμή της.

Στην ιστορία του ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τον θεό Διόνυσο και το ταξίδι του με τον πανέξυπνο δούλο του Ξανθία, που μέσα από μια σειρά περιπετειών κωμικών παρεξηγήσεων και αλλαγής ρόλων φτάνουν στον Άδη για να φέρουν πίσω ως σωτήρα της Αθήνας τον Ευριπίδη. Φτάνοντας εκεί θα πέσουν σε έναν «πόλεμο» και θα γίνουν μάρτυρες μιας σύγκρουσης ανάμεσα στον Ευριπίδη και τον Αισχύλο, που μάχονται για τον θρόνο της τραγωδίας στον Άδη. Με τον Διόνυσο ως κριτή αυτής της αμφίρροπης μάχης, ο Αριστοφάνης επιφυλάσσει ένα τέλος απρόσμενο. 

Με αυτήν τη μονομαχία των ποιητών στον άλλο κόσμο η Αργυρώ Χιώτη κάνει το ντεμπούτο της φέτος στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 9, 10 και 11 Ιουλίου, αναζητώντας τη σημασία του κομβικού ρόλου της ποίησης ως υλικού κοινωνικής συνοχής σε μια εποχή πνευματικής κρίσης σαν τη σημερινή.  

Η όλη μου αντίληψη για τον κόσμο αυτόν που δημιουργήσαμε είναι μια αντιστροφή κατάβασης και ανάτασης. Δηλαδή, ενώ πρόκειται για κατάβαση στον Κάτω Κόσμο, εμείς βρίσκουμε τους «αναγεννημένους», δηλαδή ανθρώπους, πλάσματα που έχουν αφήσει πίσω το βάρος της ύπαρξής τους, που παίζουν, γελούν και συνδέονται με τις λέξεις και τις μουσικές με τρόπο πρωτόγνωρο, αθώο, αστείο, ελεύθερο.

— Έχετε ένα ερώτημα με το οποίο ξεκινάτε τη σύνοψη του έργου σας, αν η ποίηση έχει θέση σε μια ευημερούσα κοινωνία. Με αυτό θα ήθελα να ξεκινήσω τη συζήτησή μας. Έχει;

Φυσικά και έχει, μπορεί να παρεισφρήσει σε κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητας, σαν τη ρίζα που ξεπροβάλλει μέσα από το μπετόν, από μια μικρή ρωγμή, και σπάει την όποια ομοιομορφία. Βρεθήκαμε συχνά, όλον αυτόν τον καιρό της παύσης, μπροστά στο ερώτημα: σκεφτείτε την κοινωνία μας χωρίς τέχνη, χωρίς μουσική, χωρίς κινηματογράφο, χωρίς θέατρο, χωρίς ποίηση, χωρίς καμία διέξοδο προς μια άλλη διάσταση και προς την ομορφιά.

Αργυρώ Χιώτη Facebook Twitter
Μ’ έναν τρόπο, λοιπόν, οι βάτραχοι του τίτλου είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι σαν «κούφιοι ποιητές» ή « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»… Φωτ.: Παναγιώτης Βαξεβάνης

— Μιλάμε πολλές φορές για τη σιωπή των ποιητών ή αλλιώς για την απουσία αυτών των λέξεων ή των φωνών που θα ήταν νουνεχείς ή καθοδηγητικές. Σιωπούν, λοιπόν, οι ποιητές. Αν δεν σιωπούσαν όμως, θα τους ακούγαμε;

Η ποίηση είναι τρόπος αντίληψης του κόσμου, μια συνεχής απόπειρα ερμηνείας του, πηγαία αναζήτηση σύνδεσης με αυτόν μέσω της ομορφιάς. Με αυτούς τους όρους δεν μπορεί να σιωπήσει. Οι ποιητές είναι εκεί, παντού τριγύρω μας, ποιητές της γλώσσας, ή άλλης τέχνης, ή της καθημερινότητας. Εμείς μάλλον πρέπει να θέλουμε να τους ακούσουμε, να είμαστε ανοιχτοί και να τους αναζητήσουμε, όπως και να τους αφήσουμε να υπάρχουν γύρω μας. Εμπεριέχει μια αντίφαση η απαίτηση των «ποιητών» να μιλήσουν στη γλώσσα μας ώστε να μας καθοδηγήσουν. Είναι σαν να τους ζητάς να πουν αυτό που θες ν’ ακούσεις και να δουν τον κόσμο αλλιώς… αυτοί, όχι εσύ.

— Μέσω της ποιητικής μονομαχίας στον άλλο κόσμο ή, ακόμα και μεταφορικά, σε έναν άλλο κόσμο τι είναι αυτό που θέλετε να προβάλετε;

Ότι ο άνθρωπος αναζητά διακαώς διαφυγές από την πεζή πραγματικότητα –όποια κι αν είναι αυτή‒, ότι οι υπερβατικές μικρές ή μεγάλες στιγμές είναι που τον κινούν και τον τρέφουν, ότι δηλαδή η πιο ανθρώπινη, μικρή διάστασή μας, που μπορεί να φαίνεται αθώα ή γελοία, δεν είναι παρά η άλλη όψη της πιο μεγάλης, της ανθρώπινης, της σχεδόν θεϊκής, του καλύτερου που μπορεί να είμαστε. Οπότε η αναζήτηση είναι που έχει σημασία, ο αγώνας προς μια ανάταση, όχι το αποτέλεσμα…

— Ο Αριστοφάνης εμφανίζει έναν Χορό βατράχων μόνο σε ένα χορικό, αλλά ονομάζει την κωμωδία από αυτούς. Τι πιστεύετε γι’ αυτόν τον τίτλο;

Ήταν από τα πρώτα μου ερωτήματα, όταν αναζητούσα αναλύσεις και ερμηνείες στα πρώτα στάδια της εργασίας μας με τον μεταφραστή μας (ποιητή) Νίκο Α. Παναγιωτόπουλο. Κατάλαβα πως ο Χορός των βατράχων ήταν για τον Αριστοφάνη τα λεγόμενα «μεγάλα κούφια» λόγια των δήθεν ποιητών, το «μπλα μπλα», η φασαρία χωρίς ουσία ποιητών φαφλατάδων. Γι’ αυτό και τοποθετεί το χορικό τους σχετικά νωρίς στο έργο, προχωρώντας γρήγορα στον υπέροχο άλλο Χορό του, των μυστών ή μυημένων, ο οποίος και είναι παρών στη συνέχεια. Μ’ έναν τρόπο, λοιπόν, οι βάτραχοι του τίτλου είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι σαν «κούφιοι ποιητές» ή « τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»…

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

— Το έργο γράφεται τη χρονιά που τελειώνει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Η Αθήνα τα έχει δει κυριολεκτικά όλα, σπουδαίους άνδρες και μεγάλους δημαγωγούς, και έχει σημαδευτεί απ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες, οικονομικές, πολιτικές, ηθικές. Ο Αριστοφάνης, ως μεγάλος πολέμιος του Πελοποννησιακού Πολέμου, τι στάση κρατά σε αυτό το έργο κατά τη γνώμη σας;

Ο Αριστοφάνης γράφει τους «Βατράχους» στο τέλος, όπως λέτε, ενός πολέμου που κράτησε κοντά τριάντα χρόνια, λίγους μήνες μετά την τελευταία, όπως αποδείχτηκε, στρατιωτική νίκη των Αθηναίων και αμέσως μετά την αναπάντεχη και βιαστική απόφαση να εκτελεστούν οι νικητές στρατηγοί. Μέσα στο κλίμα αυτό το έργο μιλάει διαρκώς για τον κίνδυνο της δημαγωγίας και την ανάγκη μιας πόλης να μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει με πολιτική ψυχραιμία ακόμα και σε περιόδους ακραίας κρίσης. Σχολιάζει συνεχώς τους διεφθαρμένους, φιλοχρήματους ή οπορτουνιστές πολιτικούς, την τάση για διχόνοια και την επιπολαιότητα των αποφάσεων. Είναι δύσκολο να φανταστούμε την ένταση εκείνων των ημερών. Μόλις έναν χρόνο μετά την παρουσίαση του έργου, σε μια συνέλευση στη Σπάρτη για την τύχη της ηττημένης πια Αθήνας και των πολιτών της, θα συζητηθεί εάν πρέπει να ισοπεδωθεί η πόλη ή όχι.

— Ο Αριστοφάνης εμφανίζει και έναν δούλο σε ρόλο πρωταγωνιστικό, τον Ξανθία (ρόλο που τελειοποιεί στον «Πλούτο», με τον Καρίωνα), καθώς η Αθήνα είχε ανεπτυγμένη δουλοπαροικία, μάλιστα στην κλασική εποχή τους αποκαλούσαν ανδράποδα. Είναι μια θέση αυτή, ένα σχόλιο για τη δουλεία;

Ο Ξανθίας είναι το πρόσωπο, ο άνθρωπος (ο πιο αθώος ή ο πιο συνετός) με τον οποίον ταυτιζόμαστε, θεωρώ, περισσότερο απ’ όλους στους «Βατράχους». Τη δική του διαδρομή στον Κάτω Κόσμο ακολουθούμε και μέσα από αυτόν, σε μεγάλο βαθμό, καταλαβαίνουμε τα πράγματα. Λέει στην αρχή: «Σ’ αυτά τα μυστήρια εγώ είμαι τελικά το γαϊδούρι». Πολύ συγκινητική φιγούρα, πολύ ανθρώπινη.

— Γιατί διαλέξατε μια γυναίκα για τον ρόλο ενός δούλου; Είναι τυχαία η επιλογή ενός καλού ηθοποιού ή η αντιστροφή του φύλου σημαίνει κάτι;

Δεν μπορεί μια τέτοια επιλογή να είναι τυχαία, όχι. Νομίζω πως πολλά μπορεί να σημαίνει, άλλα συνειδητά και άλλα σχεδόν ασυνείδητα, περνώντας σίγουρα και από την πρώτη και καθαρή αναγωγή του δούλου στη θέση της γυναίκας σήμερα, στην ευημερούσα(;) κοινωνία μας. 

— Σκηνοθετώντας αυτή την κωμωδία, τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό; Τι θέλετε να τους εντυπωθεί από αυτή την αφήγηση;

Η όλη μου αντίληψη για τον κόσμο αυτόν που δημιουργήσαμε είναι μια αντιστροφή κατάβασης και ανάτασης. Δηλαδή, ενώ πρόκειται για κατάβαση στον Κάτω Κόσμο, εμείς βρίσκουμε τους «αναγεννημένους», δηλαδή ανθρώπους, πλάσματα που έχουν αφήσει πίσω το βάρος της ύπαρξής τους, που παίζουν, γελούν και συνδέονται με τις λέξεις και τις μουσικές με τρόπο πρωτόγνωρο, αθώο, αστείο, ελεύθερο. Ένα άνοιγμα καρδιάς θα ήθελα να συμβεί, και να μείνει, κι ας έχει διαφορετικές λέξεις και σημασίες για τον καθένα. Μήπως η πιο αθώα, παιδική μας όψη είναι και η πιο θεϊκή;

Βάτραχοι Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα


 

«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

9, 10 και 11 Ιουλίου

Συντελεστές

Μετάφραση: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Μουσική: Jan Van Angelopoulos

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Προπόνηση - Ακροβατικά: Μανούκ Καρυωτάκης

Βοηθός σκηνοθέτιδας: Κατερίνα Κώτσου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Εύη Σαουλίδου (Ξανθίας), Μαρία Κεχαγιόγλου (Διόνυσος), Μιχάλης Βαλάσογλου (Ηρακλής), Μανούκ Καρυωτάκης (Νεκρός), Ευθύμης Θέου (Χάρος, Αιακός, Πλούτων), Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη (Θεράπαινα, Ξενοδόχα ΑΆ), Χαρά Κότσαλη (Ξενοδόχα ΒΆ), Δήμητρα Βλαγκοπούλου (Υπηρέτης), Ακύλλας Καραζήσης (Ευριπίδης), Νίκος Χατζόπουλος (Αισχύλος), Αντώνης Μυριαγκός (Κορυφαίος)

Χορός βατράχων και μυστών: Μιχάλης Βαλάσογλου, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ευθύμης Θέου, Μανούκ Καρυωτάκης, Χαρά Κότσαλη, Σπύρος Μάστορας, Αντώνης Μυριαγκός, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ