...και άνθρωποι.
Απόψε βλέποντας κάποιες φωτογραφίες μου ήρθε στο νου κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα στο παλιό καλό symbol:...Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι σαν τα τοπία, μπορείς να τους προσπεράσεις αλλά μπορείς και να μπεις μέσα τους και να τους ζήσεις.Έχουν κι αυτοί εποχές που ανθίζουν και εποχές που σκληραίνουν και παγώνουν.Ξαπλώνεις στα λειβάδια μόνο την Άνοιξη και το ίδιο κομμάτι γης το προσπερνάς το χειμώνα όταν λυσσομανάνε οι άνεμοι και οι καταιγίδες.Έτσι και οι άνθρωποι.Αν τους αγαπάς και έχεις υπομονή αυτό το χωράφι, το κρύο,το εχθρικό, το παγωμένο που βλέπεις μέσα τους και τρομάζεις,αυτό είναι που θα γεμίσει πρασινάδες, πασχαλιές και παπαρούνες,αν τους δείξεις εμπιστοσύνη.Τίποτα και κανείς δεν είναι ανθισμένο και ολόφωτο 365 μέρες το χρόνο.Και είναι τόσο δύσκολο να περάσεις παγωνιές και καύσωνες μέσα σε έναν άνθρωπο και να μη φύγεις....
σχόλια