Bad Taste του Peter Jackson, 1987, Νέα Ζηλανδία, 91’
Και κάπου κει, στο 2003 ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι με τη μητέρα μου. Ο κατά 10 χρόνια μεγαλύτερός μου γιος της φίλης της είχε περίεργα γούστα στον κινηματογράφο. Το κατάλαβα από το εξώφυλλο εκείνης της βιντεοκασέτας που στο εξώφυλλο είχε έναν εξωγήινο με ένα όπλο και ύψωνε το μεσαίο δάχτυλο, ενώ στο οπισθόφυλλο τα stills της ταινίας ήταν μπολιασμένα με κόκκινο χρώμα. Την ταινία δεν την είδα τότε γιατί το βίντεό του είχε προσφάτως χαλάσει. Τη θυμήθηκα από τον κολλητό μου και την είδα πέρσι. Τη λάτρεψα.
Ναι, δεν είναι απλή συνωνυμία. Ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το υγρό όνειρο των θιασωτών της επικής φαντασίας( τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ντε!) κάνοντας το έτσι προσβάσιμο σε μεγαλύτερα πλήθη. Δεν μίλαγε πάντα όμως για μύθους επικής φαντασίας μέσω των ταινιών του. Ας πούμε ότι αν ήταν Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος, κρίνοντας από την ποσότητα αίματος των πρώτων κατορθωμάτων του, θα ήταν ταγμένος στη Θύρα 7. Δεν είχε πάντα all-star cast, αρκούνταν στον εαυτό του και σε μερικά φιλαράκια, έτσι για τον χαβαλέ. Αν έχετε δει το Braindead με καταλάβατε σίγουρα.
Εδώ, η τότε νεαρή φαντασία του Jackson (Billie Jean’s/not my….. συγνώμη, συνειρμός) οργιάζει, και μάλιστα με splatter διαθέσεις. Εξωγήινοι επιτίθενται σε ένα χωριουδάκι της Νέας Ζηλανδίας με σκοπό να απαγάγουν ανθρώπους και να τους χρησιμοποιήσουν ως πρώτη ύλη στο διαγαλαξιακό φαστφουντάδικό τους. Αντίπαλοι τους, μια παρέα τεσσάρων νεαρών, άριστων χρηστών όπλων και εξαιρετικών στις πολεμικές τέχνες.
Ναι, φαίνεται σαν bash-class κωμωδία. Ναι, έχει αντίστοιχο budget. Ναι, είναι απίστευτη. Τεράστιος φαν των πρωτόλειων ταινιών τρόμου και των αντίστοιχων εφέ, ο σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει κανέναν. Προσπαθεί να κάνει την πλάκα του και να σοκάρει. Και τα καταφέρνει. Μας δείχνει με πόσους τρόπους μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν εξωγήινο χωρίς να ‘χει τύψεις για το σφουγγάρισμα ή το καθάρισμα των τοίχων. Πόσο γκουρμέ προτιμήσεις μπορεί να έχουν οι κακόβουλοι αυτοί εισβολείς. Πώς να τρως τον εγκέφαλο με το κουτάλι (κυριολεκτικά), ακόμα και όταν είσαι σε μορφή ζόμπι. Ό,τι μπορεί δηλαδή να κάνει όποιος δεν έχει κόμπλεξ σοβαροφάνειας η δε φοβάται μην προσβάλλει κάποιον. Το δείχνει και έμπρακτα παίζοντας το ρόλο του αλλόφρονα της παρέας.
Σαφώς και δεν είναι μια ταινία για όλα τα γούστα. Όσοι δεν έχουν ιδέα από το ιδίωμα ή γερό στομάχι, ας την αποφύγουν ή αν θέλουν σώνει και καλά, να ΄χουν καλή διάθεση και έναν κουβά εύκαιρο. Οι φανς των splatter ταινιών (αν δεν την έχουν ανακαλύψει ήδη) θα την εκτιμήσουν τα μάλα. Αν όχι για την ποιότητα των γυρισμάτων, σίγουρα για τις καυστικές, ενίοτε χυδαίες ενίοτε ευφυέστατα παιχνιδίζουσες με τον λόγο, ατάκες.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι οι μορφές των εξωγήινων. Ξεφεύγουν από τη γενική εικόνα του πράσινου τύπου με το οβάλ κεφάλι, τα τεράστια μάτια και το λιγνό σώμα. Κάνουν τον Κουασιμόδο να φαντάζει έτοιμος για εξώφυλλο του Playgirl. Περισσότερο θα ‘λεγα ότι μοιάζουν με μπισκότα που κόλλησαν στον πάτο του ταψιού και τα αμύγδαλα στραβοχύθηκαν σε κάθε πιθανή κατεύθυνση. Ίσως επειδή οι μάσκες τους είχαν ψηθεί στον φούρνο της μαμάς του σκηνοθέτη (ναι, ισχύει). Έτσι δείχνει καλύτερα τον άπληστο και σατανικό χαρακτήρα τους από το αναλωθεί σε μακροσκελείς διαλόγους και να χάσει το νόημα της αγνής διασκέδασης που τη διέπει.
Απόδειξη των παραπάνω:
Εν κατακλείδι: θέλετε κάτι πιο ακραίο και ασυνήθιστο από οτιδήποτε έχετε συνηθίσει στο θέμα «κωμωδία»? Ανεπιφύλακτα. Δεν θέλετε? Καλώς, συνεχίστε τη ζωή σας χωρίς αυτό. Πάντως είναι εκπληκτικό (η απόλυτα λογικό) πως ο Peter Jackson μετά από ένα τέτοιο ντεμπούτο δημιούργησε τη λυρικότατη τριλογία του Άρχοντα. Διανομή στην Ελλάδα γιοκ. Κάντε τα κουμάντα σας.
