Exorcism του Jesus Franco, 1979, Βέλγιο/ Γαλλία/ Ισπανία, 95’
Τι συναυλιάρα ήταν αυτή των Electric Wizard τον Απρίλη… Ήχος, setlist, απόδοση, τα πάντα ανέλπιστα καλά. Αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν η προβολή μιας ταινίας στο videowall, μια ταινία β’ διαλογής υπερπλήρη γυναικείας σάρκας και αίματος. Όσοι ήσασταν εκεί και ακόμα δεν έχετε καταλάβει περί ποιας ταινίας πρόκειται, μην άγχεστε, ακολουθεί παρουσίαση. Οι υπόλοιποι δείτε το σαν μια δροσερή καλοκαιρινή πρόταση (αστειεύομαι ο άτιμος).
Σε προηγούμενό μου post αναφέρθηκα στο όλο κίνημα του ευρωπαϊκού splatter, του οποίου η (κόκκινη, κυριολεκτικά) Άνοιξη κατέφθασε τη δεκαετία του 70. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους χαρακτηριστικότερους -για να μην πω ΤΟΝ χαρακτηριστικότερο- δημιουργούς του εν λόγω κινήματος για τον οποίο χρειάζονταν απλώς λίγα μέτρα φιλμ, μερικά (εντάξει, πολλά) λίτρα ψεύτικου αίματος και για πρωταγωνιστή όποιον ήταν διατεθειμένος να βγάλει τα ρούχα του και ας μην είναι ερμηνευτικά και ο Marlon Brando.
Υπόθεση λοιπόν: ο έκφυλος ιδιοκτήτης ενός γραφείου που εκδίδει ένα περιοδικό ποικίλης ύλης οργανώνει διάφορα σαδομαζό show/προσομοιώσεις σατανιστικών τελετών για τα άτομα της «καλής» κοινωνίας. Τακτικός συνεργάτης του, ένας πρώην ιερέας που τον προμηθεύει συχνά-πυκνά με ρεαλιστικότατες ιστορίες φόνων. Ο ιερέας αυτός, ελαφρώς πάσχων από διανοητικής απόψεως, θα παρακολουθήσει τυχαία ένα από αυτά τα show που ακροβατούν μεταξύ της σεξουαλικότητας και της βλασφημίας, θα θεωρήσει δαιμονισμένους τους παρευρισκόμενους και μια σειρά τελετουργικών «καθαρτικών» φόνων, που θα εστιάζει στα αλύτρωτα κοράσια, θα ξεκινήσει.
Ευκόλως κατανοητό το ότι δεν χρειαζόταν να έχεις για σεναριογράφο τον Felini για να ευδοκιμήσεις σε τέτοια φόντα. Αν διάβαζες τα κόμιξ τρόμου και τα giallo μυθιστορήματα φρίκης (όπου giallo=κίτρινο, λόγω της κακής ποιότητας του χαρτιού) της εποχής, ήσουν μέσα στο παιχνίδι για τη δημιουργία ενός σεναρίου κατάλληλου για να κορέσει τις οπτικές επιθυμίες των υπόλοιπων του συναφιού σου. Όσο για τον εξοπλισμό… ας πούμε ότι αν αυτός ήταν ο αποκλειστικός κινηματογραφικός εξοπλισμός του πλανήτη, το Avatar και το Tron:Legacy θα έπρεπε να περιμένουν πολύ καιρό μέχρι να βγουν.
Και λοιπόν? Μακάρι να περίμεναν αν ήταν να βγαίνουν τέτοιες ταινίες στη θέση τους (ναι, δε θα έλεγα ότι έχω σε εκτίμηση ούτε τη μία ούτε την άλλη). Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται λόγω των μέτριων προς το κακό υλικών που είχε στη διάθεσή του ο Franco είναι εξαιρετική. Ήδη τα γκρίζα τοπία στα οποία διαδραματίζεται η ιστορία έχουν a priori μια μυστήρια γοητεία, και βρίσκει πάτημα για να πει περισσότερα μέσω της κακής ποιότητας του φιλμ, απορροφώντας έτσι τον θεατή. Ο Franco έδειχνε τα δόντια του με τον πλέον μινιμαλιστικό τρόπο χωρίς να αναλώνεται σε πομπώδεις εφετζίδικες αμετροέπειες.
Όσο για τις σκηνές βίας δε θα έλεγα ότι είναι κοντα στον πλήρη ρεαλισμό του (πολύ καλού) District 9. Αλλά με αυτό δεν υπονοώ έλλειψη αίματος και υποσυνείδητη βία. Κάθε άλλο, μια κατσαρόλα να ‘χαμε να κάναμε μέλανα ζωμό. Απλώς, δεν είναι και οι πλέον ρεαλιστικές. Τα κινηματογραφικά τρικς είναι κάτι παραπάνω από εμφανή στον κινηματογραφικό φακό, η σφαγή όμως καθαυτή δεν αναιρείται. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα εν ολίγοις. Η «αφέλεια» (όρος εν μέρει παρεξηγήσιμος μιας και κάθε άλλο παρά αθώα είναι) με την οποία γυρίζεται μια τέτοια ταινία την καθιστά πολύ πιο εύκολα αγαπητή στο προσφιλές του eurotrash (τον μισώ αυτόν τον όρο) ιδιώματος κοινό απ’ ότι, ας πούμε, μια πλήρως αληθοφανής που θα παρέπεμπε περισσότερο σε επιστημονικό ντοκιμαντέρ σχετικά με την ανθρώπινη ανατομία.
Με λίγα λόγια: θέλετε αίμα στο φιλέτο σας? Δείτε την. Οι Electric Wizard μπορούν να καυχιώνται ότι είναι η πιο καλοδιαβασμένη μπάντα σε αυτή την κατηγορία ταινιών και για να την επιλέξουν ως χαλί πάνω στο οποίο πατάνε οι συναυλίες τους κάτι παραπάνω ξέρουν. Για μια ακόμα φορά, η Dark Side Productions σας δίνει τη λύση.
σχόλια