Πως συνέβη αυτό; Γιατί ένα πρωϊ  γυρω στις 11.30 την ώρα που πίναμε τον πρωτο καφέ με είδαμε την Κατερίνα Γιουλάκη μπροστά μας με ένα κουτι μελομακάρονα; Αν εδώ  ήταν ταινία τώρα θα ήταν η ώρα του flash-back. O Σταθης Μητρόπουλος εδώ και χρόνια μας μιλάει για το Ρετιρέ. Απαντάει τα τηλέφωνα σαν την Χαρούλα Πεπονάκη "Cosmos λέγετε" και παίζει δυνατά ατέλειωτα αποσπάσματα απο επεισόδια που κάποιος έχει κλέψει λουκάνικα από το διπλανο του στην ταβέρνα. Στα γενέθλια του πρόπερσι αντί για Happy Birthday του βάλανε το τζινγκλάκι και έσβησε τα κεράκια υπό τον χαρακτηριστικό ήχο "τουρου, τουρου παμ, παμ". Οταν λοιπόν πριν απο μερικούς μήνες μάθαμε πως η Κατερίνα Γιουλάκη ειχε τηλεφωνήσει στα γραφεία και ηθελε να της στέλνουμε τη Lifo, o Στάθης μουρλαθηκε." Πες της να έρθει απο δω σε παρακαλώ".Και ήρθε. Ηταν μια σουρρεαλιστική στιγμή- ειδικά γιατι ο Σταθης έγινε μελιτζανί απο τη χαρα/ντροπή του και της έλεγε  "Αισθανομαι πως είμαι στα γραφεία του Kosmos" και εκείνη ηταν πραγματικα τόσο ευγενική που μας σκλάβωσε.

Ε, όχι κυρία Σοφία μου

4 φράσεις που ακουσαμε απο την Κατερίνα Γιουλάκη χτες το πρωϊ

"Συγχαρητήρια παιδιά μου!"

"Moυ έλεγε ο Δαλιανίδης να το κάνουμε ταινία το Ρετιρε αλλά δεν άκουγα"

"Oλα τα παιδάκια σε μένα ερχονται γενιές ολόκληρες γαλουχήσαμε"

"Θυσία για το Ελληνικό σινεμα".

*Το ποστ ειναι αφιερωμένο στον Αρη Δημοκίδη κυρίως γιατί έχει γράψει το καλύτερο αφιέρωμα που έχει γίνει ποτέ στο Ρετιρέ. Eκείνος νομίζει οτι η μουσική των τίτλων είναι "τιρι τιρι τι τι". Εγώ οτι λέει "τουρου τουρού παμ παμ".