Ντον ΝτεΛίλλο: Άγγελος Εσμεράλντα

«Αυτό που αγαπώ στον ΝτεΛίλλο γενικότερα είναι η έμφαση στη λέξη, στην τόσο σημαντική αυτή μονάδα του λόγου, η επίπονη, όπως δηλώνει ο ίδιος, επιλογή της λέξης, και, κατ' επέκτασιν, ο επιμελώς φροντισμένος εσωτερικός ρυθμός της κάθε πρότασης. Δυστυχώς όλα αυτά τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αποδοθούν επαρκώς μέσω της μετάφρασης –ιδανικά μεταφέρουμε ένα έργο όχι μόνο σε μια διαφορετική γλώσσα αλλά κυρίως σε μια διαφορετική κουλτούρα–, καθώς συχνά δεν υπάρχουν αντίστοιχες νοηματικές, ηχητικές, ακόμη και οπτικές επιλογές στη γλώσσα/κουλτούρα προορισμού. Αγαπώ επίσης τους ήρωές του (τόσο στα μυθιστορήματά του όσο και στην εν λόγω συλλογή διηγημάτων): αντιηρωικοί, εσωστρεφείς, αγχωτικοί και μοναχικοί, άτομα του κλειστού χώρου, αλλοτριωμένα, που παραδέρνουν διχασμένα ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία, στη λογική και στη μεταφυσική, στο σώμα και στο πνεύμα, στην επικοινωνία και στη σιωπή, καθώς πασχίζουν απεγνωσμένα να αποκαταστήσουν τη διασαλευμένη τάξη στις ζωές τους.

Στα διηγήματα της συγκεκριμένης συλλογής, της οποίας σημειωτέον δύο αναφέρονται εκτενώς στην Ελλάδα, οι θεματικές όπως και τα εκφραστικά μέσα ποικίλλουν: οι δυο αστροναύτες στο φουτουριστικό, επιστημονικής φαντασίας, "Ανθρώπινες στιγμές στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο" χρησιμοποιούν μια ξύλινη techie jargon, στην αποκωδικοποίηση της οποίας ο αναγνώστης εξοικειώνεται σταδιακά, ενώ στο "Ο Άγγελος Εσμεράλντα", το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κείμενο της συλλογής, ο λόγος, λεπτομερώς περιγραφικός και ταυτόχρονα έντονα λυρικός καθώς και συμπυκνωμένη εικονοποιία, αναπαριστά άριστα τη διαφορετική ψυχολογία των δύο καλογριών μπροστά στον βίαιο θάνατο της μικρής άστεγης. Τέλος, στο διήγημα "Η Φιλντισένια Ακροβάτισσα", ο ασθματικός, στακάτος λόγος και η αποστασιοποιημένη, σχεδόν αποπροσωποποιημένη προοπτική αποδίδουν εκπληκτικά το χάσμα και το δέος ανάμεσα στην ευάλωτη νεαρή γυναίκα και το πανίσχυρο θηρίο του σεισμού στην Αθήνα του 1981».

Ελένη Γιαννακάκη, «Η Εφημερίδα των Συντακτών»