Αλέξανδρος Ρασκόλνικ: 121 λέξεις ακριβώς

Πενήντα διηγήματα των εκατόν είκοσι λέξεων ακριβώς είναι το αποτέλεσμα των νυχτερινών περιηγήσεων και των ονείρων που βλέπει στη συνέχεια, επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Αλέξανδρος Ρασκόλνικ: «Είμαι ένας απ’ αυτούς τους περίεργους τύπους που δεν έχουν ανάγκη από ύπνο. Όταν ο καιρός είναι καλός, μόλις νυχτώνει βγαίνω και περπατώ στο δάσος. Όποτε τύχει ν’ ανταμώσω καμιά νεραΐδα, καθόμαστε και σιγοκουβεντιάζουμε ως το λυκαυγές (…) Ύστερα γυρνώ σπίτι μου να κοιμηθώ, όχι επειδή έχω χρεία, όπως προείπα∙ μόνο για να ονειρευτώ. Επιθυμώ, ξυπνώντας, να πιάσω χαρτί και καλαμάρι, να διηγηθώ τα όνειρά μου…».

Αν και ομολογεί πως δεν θυμάται τίποτε απ’ όσα είδε, δεν διστάζει να φτιάξει ιστορίες με όσα θα μπορούσε να είχε δει. Σε αυτές πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο έρωτας, αγοραίος, εφήμερος ή πιο ρομαντικός, και ο τρόπος που συνδέει τους ανθρώπους, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πετυχημένα. Μια γυναίκα προσπαθεί μάταια να ξεφύγει από αυτόν και τον πόνο που προκαλεί∙ μια τυχαία γνωριμία σε νησί στην καρδιά του χειμώνα∙ ένας ανομολόγητος έρωτας στο αεροδρόμιο, που ζει κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή∙ κάποιος περιμένει με ανυπομονησία να γίνει νόμιμη η λοβοτομή για να ξεχάσει την αγαπημένη του∙ ένας άντρας παρασύρεται από την ομορφιά και το άρωμα μιας γυναίκας σε ένα μπαρ, ένας άλλος εκδικείται κάποια επειδή τον άφησε∙ ένα ζευγάρι χωρίζει και ένα άλλο δεν βρίσκει το θάρρος να το κάνει∙ δυο άνθρωποι βρίσκουν τον αμοιβαίο έρωτα. 

Ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες, συναντάμε και κάποιες προσανατολισμένες σε μια θεματολογία ευρύτερα κοινωνική, πιο κοντά στην επικαιρότητα. Απλές καθημερινές σκηνές, όπως ένα χαμένο ποδοσφαιρικό στοίχημα, το ατύχημα ενός σκύλου που ξεφεύγει από το αφεντικό του, η κηδεία ενός φίλου, ένας αδιάφορος γονιός, η μοναξιά, παρατηρήσεις που αφορούν την αναγκαιότητα της θυσίας για τη διατήρηση της τάξης, το αμετάκλητο της μοίρας ή το πώς η ελπίδα γεννιέται μέσα από την απελπισία εναλλάσσονται με διηγήματα σχετικά με τον ρατσισμό που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, τον πόλεμο, τη σκληρότητα των εισβολέων και τη φρίκη όσων υφίστανται τις συνέπειές του ή είναι οι μοναδικοί επιζώντες, και τα ναρκωτικά. Κοντά σε αυτά και η υπερβολή του κόσμου των ΜΜΕ, οι ειδήσεις ως «η ώρα των τεράτων» που ίσως οδηγήσουν κάποιους σε ακραίες πράξεις, η εποχή των μνημονίων και οι συνέπειές τους σε όσους εκτέθηκαν στην επιρροή τους. Το παραμιλητό του υπνοβάτη συγγραφέα διανθίζεται και από ιστορίες που μας ταξιδεύουν στον κόσμο της μυθολογίας ή μας βυθίζουν σε ένα ταξίδι σε μια συσκευή τηλεόρασης.

Ο γνωστός σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος συνοδεύει κάθε ιστορία με ένα σκίτσο του.