Συλλογικό: Ανθολογία ρωσικού διηγήματος

Ο 19ος αιώνας για τη ρωσική λογοτεχνία, την ποίηση και την πεζογραφία είναι όντως ο «χρυσός αιώνας». Το ίδιο όμως, εν μέρει, ισχύει για την κλασική μουσική, τη ζωγραφική και το θέατρο στη Ρωσία. Από τη λογοτεχνία θα ξεχωρίζαμε την πεζογραφία, που είναι και πιο εύκολη αλλά ούτε και χάνει πολλά κατά το πέρασμά της σε άλλες γλώσσες. Η ποίηση είναι διαφορετική υπόθεση, επειδή οι απαιτήσεις και η ειδική οργάνωσή της σε διαφορετικά επίπεδα θέτουν ταυτόχρονα περιορισμούς, αλλά στον ίδιο βαθμό προϋποθέτουν ελευθερία κίνησης και ικανότητα πίστης –και απιστίας– στο πρωτότυπο. Η ανακάλυψη της χρυσής τομής ανάμεσά τους θα κρίνει και την κλασική επιτυχία του εγχειρήματος στην ποιητική μετάφραση. Εφόσον, βέβαια, αναλάβει ποιητής το υπεύθυνο και πολύ δύσκολο έργο της ποιητικής μετάφρασης από γλώσσα σε γλώσσα. Ας μην εννοηθεί, όμως, ότι η μετάφραση του πεζού λόγου είναι από τις εύκολες ασχολίες ή κι ένας πρωινός περίπατος. Ο λόγος στη συνέχεια θα δοθεί μόνο στο ρωσικό διήγημα. Ενίοτε και στη ρωσική πεζογραφία γενικότερα. [...] (Από τον πρόλογο της διορθωμένης και συμπληρωμένης δεύτερης έκδοσης)