Φώτης Σκουρλέτης: Φαντάσματα

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω∙

Συνεχίζεις να βλέπεις
κάτω από σένα
γυμνά τα γόνατά σου.

Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα
σκοτάδι γίνεται τη μέρα
αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα.

Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω
κι αν κάποια στιγμή το ξέρω
θα συνεχίσω∙
θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω.

Αέρα φυσούσαν τα κύματα
αίμα έσταζαν οι άκρες τους
ήρθε η ώρα του να φύγει
από μένα πίσω σε σένα.

Έρημο το όνομά μου.
Έρημο και το δικό σου.