Πλάτων: Φαίδων

Είναι η ψυχή αθάνατη; Με το ερώτημα αυτό έρχεται αντιμέτωπος ο αναγνώστης του πλατωνικού διαλόγου Φαίδων, ένας αναγνώστης με διάθεση και προσδοκία να εντοπίσει μια πειστική απάντηση στις σελίδες του φιλοσοφικού κειμένου. Η ερμητική απάντηση του Πλάτωνος πλαισιώνεται με μιαν εξέχουσα σκηνοθετική πρόταση: η τελευταία ημέρα της ζωής του Σωκράτη, οι φίλοι και μαθητές μέσα στο δεσμωτήριο, η οικογένειά του, η ώρα που θα πιει το κώνειο –μόλις σκοτεινιάσει– η τελευταία φράση του αλλά και ο κύκλος των Πυθαγορείων. Οι τελευταίοι δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν από τον Περί Ψυχής πλατωνικό διάλογο.

Τη διήγηση του διαλόγου ο Πλάτων την αναθέτει σε έναν μαθητή του Σωκράτη, τον Φαίδωνα, για να μεταδώσει σε εμάς, το δύσπιστο ακροατήριό του, το υπεράνθρωπο μιας διαλεκτικής προσπάθειας που έχει σκοπό να βεβαιώσει την αιώνια ύπαρξη της ψυχής. Τα τέσσερα επιχειρήματα υπέρ αυτής της θέσης συνεισφέρουν το καθένα από τη μεριά του, όμως η βεβαίωση έρχεται, σε όποιον τελικώς έρθει, μέσω της ελεύθερης βούλησης του Σωκράτη, την τελευταία ημέρα της ζωής του, να επιλέξει την αθανασία της κεκαθαρμένης ψυχής.

Ο Πλάτων τονίζει αυτό το γεγονός, ότι ο Σωκράτης έζησε ως φιλόσοφος βίον εγκρατή και ετοίμασε τη ψυχή του, ώστε αυτή να καταστεί ικανή να μεταβεί στους μακαρίους τόπους, εκεί όπου κατοικούν οι θεοί. Το θέμα της επιμέλειας της ψυχής είναι στενά δεμένο με αυτό του θανάτου μέσα στον διάλογο, ενώ δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι η ψυχή αγωνίζεται να ελευθερωθεί από τις σωματικές δεσμεύσεις της, αυτές που θα σταθούν ως εμπόδιο ή όχι κατά την πορεία της προς την αθανασία. Ο λόγος πλέον στον αναγνώστη και τη δική του αποτίμηση.