Αντωνία Ρενδούμη: Η δασκάλα μου κι εγώ

Είμαι η Τόνια... Από μικρή θυμάμαι, όταν κάποιος με ρωτούσε ποιος είναι ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός, απαντούσα πως ήμουν bisexual (αμφιφυλόφιλη δηλαδή).

Αυτό κράτησε αρκετά χρόνια, καθ' όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου, που είχα κάποιες σχέσεις με αγόρια, για τα οποία όμως δεν ένιωθα την παραμικρή έλξη, πόσο μάλλον να έχω και συναισθήματα. Έκανα και γνωριμίες με κορίτσια, για τα οποία ένιωθα κάποια πράγματα, όμως δυστυχώς ήταν μονόπλευρο.
Αναζητούσα τον έρωτα μαζί τους, ο οποίος όμως, κατά κύριο λόγο, έμενε ανεκπλήρωτος. «Σεξ, σεξ, σεξ...» Η λέξη αυτή αντηχούσε στο μυαλό μου. Διαρκώς αναρωτιόμουν γιατί όλοι και όλες ήθελαν μόνο αυτό από μένα.

Ώρες-ώρες αναρωτιόμουν γιατί ζούσα... Αν άξιζα να πάρω αγάπη και να δώσω. Αν είχα αξία γενικά ως άνθρωπος. «Γιατί σ' εμένα;» ρωτούσα συνέχεια τον εαυτό μου. «Γιατί να μην μπορώ να κάνω τους άλλους δίπλα μου να με αγαπήσουν;» Ερωτήματα που έμειναν χρόνια αναπάντητα. Ίσως και για πάντα... Ποιος ξέρει; Σημασία είχε πως εγώ ήμουν διατεθειμένη να αγαπήσω εάν μου δινόταν η ευκαιρία.

Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι δεν ήμουν bisexual, αλλά λεσβία. Εκατό τοις 100 ομοφυλόφιλη, πράγμα το οποίο δεν κατάλαβαν ποτέ οι άντρες που μου έκαναν καμάκι στον δρόμο, μια και πάντα ήμουν πολύ θηλυκή. Η μητέρα μου στην αρχή, όταν το συζήτησα πρώτη φορά μαζί της, αρνούνταν να το δεχτεί. Ευτυχώς, όμως, κάποια στιγμή το κατάλαβε και σταμάτησε τις σκηνές.

Εκείνη την περίοδο της ζωής μου το συνειδητοποίησα μέσα μου και το πήρα απόφαση, αν και πιστεύω πως άργησα λίγο. Δεν γινόταν διαφορετικά όμως. Έπιανα τον εαυτό μου συχνά στον δρόμο να κοιτάζω και να χαζεύω για ώρα τις εμφανίσιμες γυναίκες που περνούσαν. Αντιθέτως, να κοιτάξω άντρα ούτε λόγος! Έτσι, λοιπόν, ένα πρωί στάθηκα μπροστά από τον καθρέφτη και χαμογελώντας είπα με αυτοπεποίθηση: «Είμαι η Τόνια και είμαι λεσβία...»