Θανάσης Βαλτινός: Ημερολόγιο Αλοννήσου

«Και πονάω, ξέρεις πού, ανεπαίσθητα, αλλά αρκετά ώστε να μην μπορώ να το αγνοήσω. Ένας λεπτός πόνος που με διαβρώνει. Ξεκινάει από αριστερά, επίμονος, και πάει κυκλικά πίσω στα νεφρά, ανεβαίνει στον αυχένα – με χτυπάει στο αυτί και ξαναγυρίζει προς τα κάτω. Με τυλίγει ζικ-ζακ στα πλευρά μου και καταλήγει πάλι στις σάλπιγγες, αλλά χωρίς ένταση. Οι σάλπιγγές μου είναι άδειες. Μπρούντζινες και γυαλισμένες, αλλά άδειες, και ο ήχος τους φυσάει στα κόκαλά μου σα φωνή αδύναμη. Φυσάει σα φωνή αυτός ο ήχος, αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω, δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Τέτοιο παίδεμα. Ίσως επειδή είμαι αριστερόχειρ. Είναι μια αναποδιά, αλλά δεν αισθάνομαι σημαδεμένη. Δεν αισθάνομαι να έχω τη στάμπα στο μέτωπο. Είναι απλώς αποτέλεσμα ευαισθησίας».