ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1950-2005

Ποιος χάιδεψε ποτέ τους γάτους

των νεκροταφείων;

Οι φύλακες τους κλωτσάνε

οι παπάδες το ίδιο

οι κλαίνε

και οι νεκροί -

οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.

Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν

ανάμεσα στους τάφους

βρώμικοι, πειναλέοι

μακάβριοι

άγριοι

έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς

(μόνο οι νεκροί δεν κλωτσάνε).

Όταν βγαίνει ο ήλιος παριστάνουν συχνά

τα επιτύμβια γλυπτά

ακίνητοι στο υψηλότερο σημείο

ενός μνημείου.

Πρέπει να είναι οι πιο αυτόνομοι

γάτοι.

Τόσοι πολλοί

μια πολιτεία υπέργεια

παράλληλη

με την υπόγεια των νεκρών.

Τη νύχτα ουρλιάζουν και συνουσιάζονται

πάνω στις πλάκες.

Τη νύχτα κανείς δεν τολμά να ταράξει

τους νεκρούς

ή τη μακρόσυρτη οδυνηρή

ηδονή.

Άγρια ελευθερία

αγορασμένη από το μηδέν

με πείνα.

Οικιακά ζώα

χωρίς οίκους -

έξω από τους οίκους

των μαυσωλείων

ερμητικά κλειστούς

μη διαπηδήσει

θάνατος στη ζωή.

Καμιά στέγη

(τα κυπαρίσσια ανελέητα ορθά)

Κι όταν βρέχει

Οι γάτοι που μισούν το νερό

Όσο εμείς το θάνατο

Στήνονται στωικά

-σταγόνα σταγόνα

ως το κόκαλο.

*

Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς

(που δεν τρώνε)

πηγαίνω φαγητό στους γάτους

που καταβροχθίζουν.

Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων

κυκλοφορώ

ο συγγενής των γάτων

που είναι άγριοι και μόνοι

και ποτέ δεν μ' άφησαν

να τους χαϊδέψω.

Το βιβλίο των γάτων (1977)