Μαλβίνα Κάραλη: ΣΑΒΒΑΤΟΓΕΝΝΗΜΕΝΗ
Τα τελευταία κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη 2000-2002

"Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά.Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Καιπλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξαποστάσεως, ούρλιαζα «πίσω μου σ' έχω σατανά». Εγώ χόρτασα. Έναχειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληροπροοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσωκαι να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταπωδώσω και ταπάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και «ωραία»,όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη."

Αυτάείναι τα καλύτερα κείμενα που έγραψε ποτέ η Μαλβίνα. Με διαφορά. Έχουνκάτι ρωμαλέο και αστραφτερό αν και μιλούν για θέματα της καρδιάς καιτου θανάτου. Ο χρόνος το αύξησε. Ανέδειξε το μεταλλικό ύφος τους, τηνπυκνή ευφυϊα τους. Ειδικά τα κείμενα της Νέας Υόρκης, τους μήνες τηςαρρώστιας, έχουν κάτι σπάνιο. Είναι μια λοξή συνομιλία με το θάνατο,γεμάτη δέος, οργή και κούραση. Είναι λαμπρά δοκίμια για τις περιπέτειεςτου έρωτα, την ελληνική κοινωνία με τους εξωφρενικούς χαρακτήρες της,τη σκέψη του θανάτου και τα διλήμματα της συνείδησης. Ταυτοχρόνως είναιτο κρυπτικό ημερολόγιο ενός υπέροχου και μαύρου κοριτσιού, που έφυγενωρίς.