Τζένη Δάγλα : ΣΟΝΟΡΧ
Η Τζένη Δάγλα συστήνεται στην πεζογραφία (είναι και θεατρική συγγραφέας, έχει γράψει έξι «θεατρικά σχόλια») με ένα βιβλίο ιδιαίτερο, όπως ο τίτλος του. Σονόρχ είναι ο Χρόνος, διαβασμένος ανάποδα. Πειραματικό και τολμηρό, καρπός δουλειάς δέκα ετών, το Σονόρχ αποτελεί μια διαφορετική αναγνωστική εμπειρία. Η αφήγηση, σε πρώτο πρόσωπο, ξεκινά στην Πολωνία, την οποία επισκέπτεται η αφηγήτρια («… κάθε μέρα έπαιρνα στο κατόπι τα μυστικά πεντάγραμμα μιας μουσικής που η παραμυθοχώρα τούτη συνθέτει για τους επισκέπτες της – νότες από χαμηλούς λόφους πνιγμένους στην ομίχλη, κάστρα αχνά στο ξέφωτο του ορίζοντα και πολιτείες που λαμποκοπούν…») και με το εντυπωσιακό εύρημα της χρονοταχείας η αφήγηση εξελίσσεται σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το φαντασιακό, παρασέρνοντας τον αναγνώστη που «ζει μαζί» ιστορίες αστείες, δραματικές, καθημερινές ή παράδοξες. Οι πολύχρωμες φιγούρες του βιβλίου, η τρέχοντας Πέπη γειτόνισσα, ο Γλου Παλαιοπώλης, ο Περαστικός Παροντικός Πιπιεζόμενος, ο Προκόπης ανάμεσα στα κρίνα, μας (επανα)συστήνουν τον κόσμο μέσα από το κάτοπτρο του Χρόνου.
Κείμενο μαγικού ρεαλισμού, υβριδικό, εναλλάσσει πρόζα, θέατρο, φιλοσοφία, τραγούδι, δοκίμιο και παραμύθι με δεξιοτεχνία και ρώμη. Η γραφή της Δάγλα, χειμαρρώδης και ορμητική, «σηκώνει» το κείμενο από το χαρτί, προσφέροντας ζωντανή εμπειρία – όπως λέει και η ίδια, «είναι τρισδιάστατo 3D κείμενο, γράφοντάς το ένιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε ένα γραπτό φιλμ· το Σονόρχ είναι προσομοιωτής πραγματικότητας, virtual writing, και αναζητά κοινωνούς εμπειρίας, όχι απλά αναγνώστες».
Πέρα από την πρωτοτυπία του ύφους, το Σονόρχ, ως περιεχόμενο, προτείνει ανατροπή, αντιτάσσει τον προσωπικό, sur mesure χρόνο στον ισοπεδωτικό βιολογικό –να επιλέγουμε οι ίδιοι τις ηλικίες και τους κύκλους ζωής μας, να τα ζούμε όπως και όποτε θέλουμε–, οραματίζεται μια κοινωνία ανθρωποκεντρική, προσανατολισμένη στην ευτυχία. «Στόχος και ελπίδα μου», μας είπε η συγγραφέας, «ήταν να δυναμώσω τον άνθρωπο, να διαβάσει το Σονόρχ και να νιώσει γίγαντας. Αν το πέτυχα και στο ελάχιστο, είναι τιμή μου».
«… τσαφ τσουφ… και η ταχεία του Χρόνου ξεκινά, Καλό Χρονοταξίδι!»
