Tracy Kidder: Βουνά πέρα απ' τα βουνά
Υπάρχουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων που με το έργο τους δίνουν καινοφανείς λύσεις, που έχουν τη δύναμη να μην πορεύονται στην πεπατημένη όταν αυτή παύει να είναι λυσιτελής, που έχουν μια συνεκτική θέαση του κόσμου με κέντρο τον άνθρωπο.
Ο Πολ Φάρμερ είναι ένα εν ζωή τέτοιο παράδειγμα, ένας ήρωας με σάρκα και οστά, ένας άνθρωπος που έχει τη δύναμη να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει, να φέρει την αλλαγή στην καθεστηκυία σκέψη και πρακτική. Λοιμωξιολόγος, ανθρωπολόγος, καθηγητής του Χάρβαρντ, ιδρυτής της Partners In Health (PIH), ακούραστος υπερασπιστής των φτωχών και αναξιοπαθούντων όλης της Γης. Αυτός είναι ο κεντρικός ήρωας του συνταρακτικού βιβλίου «Βουνά πέρα απ’ τα βουνά» του Tracy Kidder.
Ο συγγραφέας (βραβευμένος με Πούλιτζερ), αφού πέρασε, όπως ομολογεί, τρία από τα πιο περιπετειώδη χρόνια της ζωής του ακολουθώντας τον Φάρμερ στην Αϊτή, την Κούβα, το Περού, τη Ρωσία, τη Γαλλία, μας προσέφερε έναν απαράμιλλο οδηγό αξιοπρέπειας, επιστημονικής ακεραιότητας, φιλανθρωπίας και ρηξικέλευθης πρακτικής.
Ενώ βιογραφεί τον Φάρμερ, ο Kidder μας εισάγει σε θεμελιώδεις ιατρικές και κοινωνιολογικές αρχές, μας βοηθάει να γνωρίσουμε τις φτωχές και τις πλούσιες περιοχές του πλανήτη, τις πολιτικές αποφάσεις και τον ρόλο συγκεκριμένων ανθρώπων και οργανισμών. Καταγράφει την προσπάθεια του Φάρμερ να κατασκευάσει ένα σύστημα υγείας εκ του μηδενός στη φτωχότερη περιοχή της πιο φτωχής χώρας του Δυτικού ημισφαιρίου και την αντιγραφή του και σε άλλες φτωχές χώρες, και γίνεται μάρτυρας μιας απύθμενης διάθεσης για προσφορά, μιας αστείρευτης ανάγκης για αγάπη και μιας ανεξάντλητης πίστης στο καλό. Καθώς μας οδηγεί από το εφηβικό σπίτι-βάρκα της οικογένειας Φάρμερ στα διεθνή κέντρα αποφάσεων για τη δημόσια υγεία όπου προσκαλείται και εισακούεται ως ειδήμων, προσφέρει στην ανθρωπότητα απτές αποδείξεις πως μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων ανθρώπων μπορεί να επιφέρει ουσιώδεις αλλαγές στον κόσμο.
Τελικά, ο Kidder κατάφερε να γράψει ένα βιβλίο για όσους δεν έχουν απολέσει την ιδιότητα να εμπνέονται, για όσους πάντα ελπίζουν, γιατί, όπως λέει και το σλόγκαν της PIH: «Η νόσος της αδικίας έχει γιατρειά».
