Κωνσταντίνος Μούσσας: Μεσοτοιχίες

Η πανδημία και ο (αυτo)περιορισμός, η απουσία της ελευθερίας μετακινήσεων, ο περιορισμός των ανθρώπινων επαφών και της επικοινωνίας με τους αγαπημένους σου, όλα όσα ζήσαμε –και ζούμε– τον τελευταίο καιρό γίνονται πηγή έμπνευσης για τη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Μούσσα. Οι Μεσοτοιχίες περιγράφουν ζωές φαινομενικά ασύνδετες σε διάφορες πόλεις του κόσμου, οι οποίες είτε γυρεύουν την αρχή είτε το τέλος του ίδιου ταξιδιού. Αναχωρούν και καταλήγουν στην ίδια διάσταση, ανεξάρτητα από χώρο και χρόνο. Αλληλεπιδρούν και συνυπάρχουν, αν και τις χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, πολλές δεκαετίες στο παρελθόν ή στο μέλλον κι αυτό αποδεικνύει όχι απλώς την αλήθεια του αλάνθαστου πεπρωμένου αλλά και την καθοριστική ανάγκη θεώρησης του κόσμου, της φύσης και της δημιουργίας ως μιας κοινής αρμονίας, στην έκφραση της οποίας έχουμε ρόλο όλοι. 

«Ο Τενεσί Ουίλιαμς κάπου στους Αμπελόκηπους, η Πιαφ σε ένα προάστιο της Μαδρίτης, ο Κάφκα στο Κάιρο στην εποχή της πανδημίας. Αλλά και Ν. Ορλεάνη, Βουκουρέστι, Παρίσι. Μουσικές από την Ουμ Καλσούμ και την Τσαβέλα Βάργκας ως τον Κουίνσι Τζόουνς και αρώματα από τις φυτείες του καφέ στον Μισισιπή έως τις κοιλάδες των λουλουδιών στη Βολιβία ή τους ορυζώνες κοντά στον κίτρινο ποταμό. Κι ύστερα, βιβλία που αγαπώ, όπως η Δίκη, ο Γυάλινος Κόσμος και η  Έρημη Χώρα, αλλά και τα ποιήματα του Μ. Αναγνωστάκη» λέει για το βιβλίο του ο συγγραφέας. «Είναι αδύνατο να ξεκινήσουμε από το σημείο που τα αφήσαμε όλα πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν ξεκίνησε η κρίση. Αυτό δεν γίνεται, κι ας προσποιούμαστε ότι ζούμε κανονικά, διασκεδάζουμε, επικοινωνούμε. Όσα βιώσαμε και όσα πρόκειται να συμβούν θα πρέπει να μας πάνε κάπου άλλου. Μα ποιον κοροϊδεύουμε; Ποια χίμαιρα κυνηγάμε; Το αύριο είναι μια χώρα μακρινή και η ζωή ήταν σήμερα, όπως λέει σε ένα όμορφο τραγούδι του ο φίλος Μανώλης Φάμελλος...»

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος

Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει και στην Ιταλία, σε μετάφραση του Maurizio de Rosa