Cloé Mehdi: Τίποτα δεν χάνεται

Μια μικρή πόλη όμοια με τόσες και τόσες άλλες... κι έπειτα, κάποια μέρα, κατάχρηση εξουσίας... ένας αστυνομικός έλεγχος που παίρνει άσχημη τροπή... Ονομαζόταν Σαΐντ. Ήταν δεκαπέντε χρονών. Και είναι νεκρός.
Εγώ, ο Ματιά, έντεκα χρονών, δεν τον γνώρισα. Μετά, όμως, είδα το μίσος να με περιτριγυρίζει, τη λύπη και την τρέλα να κατατρώει την οικογένειά μου μέχρι τη διάλυσή της...
Αργότερα, ενώ παράξενα άτομα που μοιάζουν με μπάτσους με γυροφέρνουν, αναγνώρισα το πρόσωπο του Σαΐντ ζωγραφισμένο στους τοίχους της συνοικίας. Γκράφιτι με κόκκινη μπογιά και συνθήματα που απαιτούσαν δικαιοσύνη!
Κι εκείνη τη στιγμή θα μπουν στο χορό, για να σπάσουν τη σιωπή, οι άνθρωποι της γειτονιάς, οι μάνες, οι αδερφές, οι φίλοι.
Οπότε εγώ, ο Ματιά, ένα αγόρι έντεκα χρονών, μαζεύω τα κομμάτια του παζλ, προσπαθώ να καταλάβω και βλέπω ότι, ακόμα και νεκρό, το παρελθόν δεν είναι ποτέ αληθινά θαμμένο!
Και κανένας δεν είπε ότι αυτό είναι δίκαιο...