Αντί να παραδώσει ένα ακόμη γκανγκστερικό έπος, ο Σίρο Γκουέρα διεισδύει, όπως και Στην αγκαλιά του φιδιού, στο ερμητικά κλειστό σύμπαν αυτόχθονων πληθυσμών και αναμειγνύει την ανθρωπολογική ματιά του με το σινεμά είδους.

 

Τα Αποδημητικά Πουλιά χωρίζονται σε 5 κεφάλαια, καλύπτουν μια χρονική περίοδο από τα τέλη των '60s μέχρι τα μέσα των '80s και ξεκινούν με την προσπάθεια ενός νέου άνδρα, του Ραπαγιέτ, ο οποίος αναλίσκεται σε περιστασιακές δουλειές, να αποκτήσει την προίκα που απαιτείται, σύμφωνα με τα έθιμα της φυλής των Γουαγιού, για να «κερδίσει» μια πολύφερνη νύφη, τη Ζαΐντα ‒ ο πλουμιστός χορός της στο ξεκίνημα της ταινίας, μια πρόσκληση στους μνηστήρες κάτω από το κοφτερό βλέμμα της εξωπραγματικής Ούρσουλα, μοιάζει βγαλμένος από άλλη εποχή σε μια ταινία που, αν και τοποθετείται σε μια συγκεκριμένη μεταβατική περίοδο, ξεφεύγει από τα στενά όρια του χρόνου.

 

Στην ανεμοδαρμένη έρημο της βόρειας Κολομβίας η περιπλάνηση του Ραπαγιέτ δεν αργεί να τον φέρει στην ανάγκη του γρήγορου κέρδους και (μέσω μιας παρέας Αμερικανών χίπηδων, που μοιράζουν αντικομμουνιστικά φυλλάδια, ενώ ψάχνουν την ουτοπία και τη μαριχουάνα) στα ντόπια καρτέλ ναρκωτικών.

 

Μέχρι να φτάσουμε σε έναν καταιγισμό δράσης και αίματος, ανάλογο με τη βίαιη, στυλιζαρισμένη υπερβολή του Σαμ Πέκινπα και του Μπράιαν ντε Πάλμα, ο Σίρο, αυτήν τη φορά σε συν-σκηνοθεσία και συμπαραγωγή της συζύγου του, Κριστίνα Γκαγιέγκο, παρασύρει τον θεατή σε ένα γοητευτικό ταξίδι, επειδή καταφέρνει να αφηγηθεί την ιστορία εκ των έσω, τέμνοντας τον εθνογραφικό μύθο με την κινηματογραφική μυθοπλασία και περνώντας από το εξωτικό στο οικείο.