Η ηρωική διαδρομή ενός εβραιόπουλου με συνείδηση της ασχήμιας του, που περιδιαβαίνει στο Παρίσι στα χρόνια της κατοχής και εξελίσσεται σε αμετανόητο τυχοδιώκτη, άρχοντα της πρόκλησης, κοινωνό μιας αυθάδικης εποχής, αναρχικό bon vivant, σύμβολο της γενιάς των '60s, αξέχαστο μελωδό, ασυμβίβαστο, ροκ ποιητή, μέθυσο και καπνιστή σε αυτοκαταστροφικό βαθμό, ιδιαίτερο ερμηνευτή των τραγουδιών του και ασταμάτητο κατακτητή γυναικών. Η ζωή του Σερζ Γκενζμπούρ γίνεται ταινία στα πρότυπα του αντίστοιχου φιλμ για την Πιαφ Ζωή σαν τριαντάφυλλο, από τον κομίστα Ζοάν Σφαρ, με πρωταγωνιστή τον άγνωστο Ερίκ Ελμονινό, η ομοιότητα του οποίου με τον τροβαδούρο είναι ασύλληπτη, και παρτενέρ του τη Λετίσια Κάστα στον ρόλο της Μπαρντό, τη Λούσι Γκόρντον ως Τζέιν Μπίρκιν, την Άνα Μουγκλαλίς ως Ζιλιέτ Γκρεκό και πολλές άλλες που υποδύονται τις γυναίκες της πολυτάραχης ζωής του.

Είκοσι περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του από έμφραγμα, και αφού είχε προσπαθήσει πολύ να αμαυρώσει τη δημόσια εικόνα του με αποκαρδιωτικές εμφανίσεις στην τηλεόραση, η φλόγα του συνεχίζει να καίει μέσα από πολλούς επιγόνους όπως οι Air και ο Τζάρβις Κόκερ, και ο Σφαρ, δηλωμένος θαυμαστής του, συλλαμβάνει την ψυχή ενός ελεύθερου πνεύματος, αλλά έχει δυσκολίες στην αποτύπωσή της μέσα από τους χαρακτήρες και το ύφος. Ενώ ξεκινάει με μεγάλες υποσχέσεις, ενσωματώνοντας τη γελοιογράφηση του alter ego του, κουράζεται γρήγορα από το εφέ και το επαναλαμβάνει σε άσχετες στιγμές, με αμηχανία ανάπτυξης του σεναρίου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρωταγωνιστής (αναμφισβήτητα μια χτυπητής ομοιότητας επιλογή) κάνει μια τεχνική, μιμητική ερμηνεία, αλλά δεν έχει οπτική επαφή με τον θεατή και τους γύρω του, κάνοντάς μας να απορούμε πώς είναι δυνατόν όλες οι γυναίκες να πέφτουν σαν τις μύγες μόλις τον βλέπουν, προτού κιόλας γίνει αυτό που έγινε.Και αναρωτιέμαι, αν κάποιος δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο Σερζ Γκενζμπούρ και τι προσέφερε στην παγκόσμια κουλτούρα, πώς θα τα καταφέρει να βγάλει άκρη μέσα από στιγμιότυπα, μερικά από τα οποία είναι εμπνευσμένα, και μερικά τελείως ξεκάρφωτα, όπως η τελική ευθεία προς την κατάρρευση, μετά την Τζαμάικα. Εξαιρετική είναι η Λούσι Γκόρντον ως Μπίρκιν, στον τελευταίο της ρόλο πριν αυτοκτονήσει μυστηριωδώς δι' απαγχονισμού στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.