Γεννημένη στο Ελ Σαλβαδόρ, μα μεγαλωμένη στο Μεξικό, η Τατιάνα Ουέζο συνεχίζει να αναζητά την αθωότητα εντός της μεξικανικής ενδοχώρας και να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την προστασία της. Στην αρχική σκηνή αυτού του ντοκιμαντέρ ακούμε έναν αμνό να καλεί σε βοήθεια κι έπειτα παρακολουθούμε τη σωτηρία του. Οι «αμνοί» της ταινίας είναι κορίτσια που μεγαλώνουν στην περιοχή. Αν οι ανήλικες νεαρές του Prayer for the stolen της προηγούμενης ταινίας της Ουέζο, που άφησε θετικότατες εντυπώσεις (και) στο ελληνικό κοινό, κινδύνευαν από το μεξικανικό καρτέλ, τα κορίτσια του Echo έχουν να αντιμετωπίσουν τους περιορισμούς των επιλογών τους στον τόπο διαμονής τους. Echo είναι η ονομασία του, αλλά νιώθεις ότι η «ηχώ» αναφέρεται και σε κάτι ακόμα, ίσως στον αντίλαλο των νεανικών ανησυχιών τους. Αναγκάζονται, βλέπεις, από νεαρή ηλικία να ακολουθήσουν τα χνάρια των γονιών τους, φροντίζοντας τη γη, τα ζώα και τους μεγαλύτερους.

 

Πρόκειται για υβριδικό ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας, κάδρα υψηλής εικαστικής ποιότητας και δομή τόσο προσεγμένη, ώστε εύλογα αναρωτιέται κανείς πόσο μεγάλο μέρος του είναι τεχνητό. Μια απορία που παραμερίζεται μπρος στην υπνωτιστική αφήγηση, στην εξύφανση μιας (σχεδόν) αλαφροΐσκιωτης ατμόσφαιρας και στην κινηματογραφική απόδοση του παιδικού βλέμματος. Και αν η θεματική του σύνδεση με το Prayers for the stolen είναι, όπως προείπαμε, άμεση, ταυτόχρονα αποτελεί μια κατά πολύ φωτεινότερη και θετική ταινία. Το φινάλε της εγκυμονεί ελπίδα (ή υπόσχεση;) αλλαγής, την οποία επικυρώνει βροντερά η φύση.

 

Προβλήθηκε στο τμήμα Encounters της Berlinale του 2023, όπου έλαβε Βραβείο Σκηνοθεσίας από τριμελή επιτροπή, μέλος της οποίας ήταν η Αγγελική Παπούλια.