Ερχόμενο στις αίθουσες του κόσμου όχι απλά χωρίς φανφάρες, αλλά χωρίς καν να πραγματοποιηθεί επίσημη πρεμιέρα παρουσία συντελεστών, το Aquaman and the Lost Kingdom υπογράφει το κύκνειο άσμα ενός διευρυμένου σύμπαντος που επιχείρησε να γεννηθεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του αντίστοιχου marvelικού, προσπάθησε με λίφτινγκ και τσιρότα να καταπολεμήσει τις ασθένειές του και, έπειτα από αρκετή ταλαιπωρία (δημιουργών και θεατών), θα μπορέσει, επιτέλους, να «αναπαυθεί», τουλάχιστον μέχρι να μετενσαρκωθεί σε ένα νέο με τη σφραγίδα του Τζέιμς Γκαν.

 

Στην πραγματικότητα η ταινία πλήρωσε τις αμαρτίες του Blue Beetle και του Shazam 2 και την αδυναμία του Flash να απευθύνει μαζικό κάλεσμα στους φαν. Είναι σίγουρα λιγότερο ενοχλητική από τα δύο πρώτα, χάρη στη δυναμική κολλητών ανάμεσα στους Τζέισον Μομοά και Πάτρικ Γουίλσον και σε κάποιες εκλάμψεις δημιουργικότητας με τη σφραγίδα του Τζέιμς Γουάν.

 

Δεν ξέρουμε κατά πόσο την ευνοεί που παραπέμπει τόσο έντονα σε παλιές, μεγάλες κινηματογραφικές δόξες φαντασίας, επικής και διαστημικής, καθώς αρκετοί θεατές θα σκεφτούν ότι θα προτιμούσαν να παρακολουθούν εκείνες και δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε. Όσο για τον CGI βυθό της, ωχριά όχι μόνο σε σχέση με αυτόν του περσινού Avatar, αλλά μυστηριωδώς και με εκείνον του πρώτου Aquaman. Για screensaver στον υπολογιστή, πάντως, κάνει τη δουλειά και με το παραπάνω.