Υπάρχει, ασφαλώς, αρκετό υλικό προς αξιοποίηση από τους κινηματογραφιστές γύρω από την κουλτούρα του αλκοολισμού στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, είναι μέρος της «κανονικότητάς» τους. Το Another Round του Τόμας Βίντερμπεργκ επί της ουσίας χρησιμοποιούσε τον αλκοολισμό για να επικρίνει το δυτικό εργασιακό μοντέλο με την ψυχαναγκαστική σοβαροφάνεια που το διέπει, ήταν δε μια ταινία που ποτέ δεν ένιωθες να γίνεται διδακτική ή να υψώνει το δάχτυλο, δίχως όμως να ωραιοποιεί την εν λόγω κουλτούρα – γράφτηκε κι αυτό.

 

Στη γερμανική δραμεντί One for the road ο αλκοολισμός είναι δομικό στοιχείο του χαρακτήρα και γίνεται πλήρως αποδεκτός από το φιλικό του περιβάλλον – η «κανονικότητα» που λέγαμε. Η αποφυγή της δυσθυμίας με την οποία έχουμε συνδυάσει τα δράματα αλκοολισμού μπορεί να καταστήσει ενδιαφέρουσα την ταινία για κάποιους, μα το σενάριο ακολουθεί την πεπατημένη. Η διάθεση βρίσκεται εκεί, αλλά λείπουν τα απαραίτητα beats για την περάτωση ενός εκλεκτού crοwdpleaser, αφήστε που δεν προσθέτει και τίποτα ουσιώδες στον παραπάνω κανόνα. Διαθέτει όμως ηθοποιό με πρωταγωνιστική στόφα, μια συγκινητική τελευταία σκηνή, κι ας χάνεται το momentum της λόγω ενός επιλογικού σαχλαμαρισμού στους τίτλους τέλους – τέλος, ακούγονται και Joy Division, Νικ Ντρέικ και Pixies. Κοινώς, βλέπεται.